Έχουμε δικαιολογίες για τον Ρατσισμό;

Πριν από λίγο καιρό είχαμε ακόμα ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ. Ξέρετε, από αυτά που κάνει η γενιά που έπεται αυτής των 700€... Η δική μας γενιά.... Από τα πάρτυ που κάνει κάποιος όταν φεύγει από την Ψαροκώσταινα. Επρόκειτο για την τελευταία στενή φίλη που έφευγε από την Ελλάδα... Πλέον το πρόγραμμα στο σταθερό θα πρέπει να περιλαμβάνει απαραιτήτως και κλήσεις εξωτερικού. 

Τα ελληνικά νούμερα των φίλων υπάρχουν πλέον στη μνήμη του κινητού για να αναγνωρίζονται οι αριθμοί κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, όταν ο απόδημος ελληνισμός επισκέπτεται μαζικά την Ελλαδίτσα μας. Την Ελλαδίτσα του Χρέους. Την Ελλαδίτσα που αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης. Ξοδεύοντας όλες τις ημέρες άδειας, τις οικονομίες που έχει κάνει ένα χρόνο και εκνευρίζοντας κάθε μη-Έλληνα φίλο και σύντροφο με την εμμονή να έρχεται ξανά και ξανά σε μία χώρα που "δεν προσφέρει απολύτως τίποτα". 

Δεν κατηγορώ τους ξένους που δεν καταλαβαίνουν την αγάπη που έχουν οι Έλληνες για τη χώρα τους. Η λέξη "νόστος" είναι ελληνική άλλωστε. 

Αναρωτιέμαι όμως για πόσο ακόμα θα συνεχίσει να συμβαίνει αυτό. Κάποιοι από τους φίλους είναι καιρό έξω. Χρόνια ολόκληρα. Κάποιοι παντρεύτηκαν ήδη με ανθρώπους άλλης εθνικότητας. Για πόσο καιρό θα κατανοεί ο κοινωνικός τους περίγυρος την ανάγκη αυτή; Για πόσο καιρό θα τη νοιώθουν και οι ίδιοι; Φλυαρώ. Ξαναγυρίζω στο θέμα μου. 

Το πάρτυ, λοιπόν, ήταν θεματικό: Back to school... 

Για τις ανάγκες της βραδιάς, οι - εξαιρετικοί, ειρήσθω εν παρόδω - διοργανωτές, ανέτρεξαν σε κοντινό σχολείο να προμηθευθούν σχετικά αντικείμενα: μαυροπίνακες, κιμωλίες, σχολικές καρέκλες και θρανία. 

Έφτασα νωρίς στο χώρο διεξαγωγής. Ίσως να χρειαζόντουσαν βοήθεια στο στήσιμο. Τελικά δε χρειάστηκαν και πήρα ένα ποτό. 

Ξαφνικά, εκεί που έπινα το ποτό μου, το είδα. Σαν να μην έφθανε η αποχώρηση ενός ακόμη αγαπημένου προσώπου για το εξωτερικό,  παρατήρησα πάνω στα θρανία ζωγραφισμένες σβάστιγκες (δες φωτό). 

-"Αποκλείεται", σκέφτηκα. "Αστείο θα είναι". Μετά σκέφτηκα ότι σαν 'αστείο' θα ήταν ακόμα χειρότερο. Δεν κρατήθηκα. Ρώτησα. 

- "Τί να σου πω;" μου είπε ένας εκ των διοργανωτών. "Εμείς από το σχολείο τα πήραμε. Πραγματικά..." [σταμάτησε να  κοιτάξει καλύτερα] "Τι να πω; Δεν ξέρω..."

Κάπου εκεί ένιωσα να με κυριεύει ο Τρόμος. 

Ακατανόητο(!) 

Σε ποιο σχολείο τα παιδάκια ζωγραφίζουν σβάστιγκες; Δεν τα βλέπει κανείς; Δεν παίρνει το χρόνο να τους εξηγήσει τι σημαίνουν; 

Τί κάνουν πια στο σχολείο οι εκκολαπτόμενοι συμπολίτες μας; Τί πιο σημαντικό από την αγάπη για το συνάνθρωπο; Τί πιο σημαντικό υπάρχει να μάθουν από την ολοκληρωτική μάχη που δώσαμε σαν έθνος ενάντια στο φασισμό; 

Από ποιο σπίτι και ποια οικογένεια ορμώμενα τα παιδάκια αυτά νοιώθουν την ανάγκη στην πιο αθώα περίοδο της ζωής τους να εκφράσουν τις ανησυχίες τους με μία σβάστιγκα;

Οι συζητήσεις με φίλους και γνωστούς για το θέμα εστιάζουν τελικά σε λάθος σημείο: τα νομικά όπλα και η συζήτηση γύρω από την ποινικοποίηση ή όχι του ρατσιστικού λόγου, την αποτελεσματικότητα της κρατικής καταστολής, τη θέσπιση διατάξεων που ισοπεδώνουν κάθε έννοια ιδιωτικότητας αλλά δε λειτουργούν όταν τις χρειαζόμαστε περισσότερο μοιάζουν τελικά αστεία μπροστά σ' αυτό. 

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. 

Τί να κάνεις τους σωστούς νόμους - όποιοι κι αν είναι αυτοί - σε μία ημιμαθή κοινωνία; Σε μία κοινωνία που δεν έχει παιδεία και αντιστάσεις; Πως θα τους υποστηρίξει; 

Τί να κάνεις με όλους αυτούς τους γονείς, που δεν μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν στα παιδιά τους τί ακριβώς έκαναν οι παππούδες τους στα βουνά της Αλβανίας; Η ποινικοποίηση δεν είναι η λύση σε όλα. 

Πως να αντιμετωπίσεις το ρατσισμό σε μία ρατσιστική κοινωνία; 

Ένα ξέρω: δε γίνεται με νόμους

Σπυρίδων Αδάμ – Δικηγόρος Αθηνών – ΜΔΕ Ποινικών Επιστημών

 Facebook | Twitter | LinkedIn | Google+ | Επικοινωνία 

Κάθε νέα ανάρτηση στο email σας