Ελλάδα το τελευταίο ΣΟΒΙΕΤ!!! Αληθεύει;

Στην χώρα μας οι πολιτικοί διατείνονται, ότι με μοντελάκια διακυβέρνησης άλλων χωρών, μπορούν να μας σώσουν από το επερχόμενο ναυάγιο (αλήθεια δεν ναυαγήσαμε ακόμα;), να βγάλουν το καράβι από την ξέρα (για όσους παραδέχονται ότι προσαράξαμε), να περάσουν τον κάβο της κρίσης και να μας οδηγήσουν σε απάνεμο λιμάνι (για όσους είναι ονειροπόλοι ή μας πουλάνε εκ νέου όνειρα θερινής νυκτός). Βέβαια, δε μας εξήγησαν, γιατί στο διάστημα της μεταπολίτευσης δεν έκαναν τα όσα έλεγαν και απέτυχαν παταγωδώς.
Τα παραδείγματα πλείστα και η επιχειρηματολογία από τους αποτυχημένους τιμονιέρηδες γνωστή. Για να μην γίνουμε Αλβανία του Χότζα, Σοβιέτ του Στάλιν, Κούβα του Φιντέλ, Κίνα του Μάο, θα πρέπει να γίνουμε Δανία του νότου, Σουηδία των Βαλκανίων, Γερμανία της Μεσογείου, Ινδία της Ευρώπης και Νίγηρας των Ανατολικοευρωπαίων. Τα αναφέρω με την σειρά που ειπώθηκαν από τους «καπεταναίους». Δεν μας είπαν όμως ποτέ, αν θα γίνουμε ΕΛΛΑΔΑ. Έτσι, κατά καιρούς, ακούμε μεγαλόπνοα σχέδια εξόδου από την κρίση, τα οποία όλως τυχαίως αποτυγχάνουν.

Το όλο κακοσκηνοθετημένο έργο παίζεται, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, από συστάσεως του Νεοελληνικού Κράτους. Μπορούν όμως, ενδύματα συγκεκριμένου μεγέθους, να ταιριάζουν σε όλα τα σώματα; Φανταστείτε έναν υπέρβαρο, να προσπαθεί, να χωρέσει σε ενδύματα ελλιποβαρούς ή το ανάστροφο; Πώς είναι δυνατόν λοιπόν, ένας λαός με συγκεκριμένη πολιτισμική - εθνική ταυτότητα, να ταιριάξει με λαούς διαφορετικών αντιλήψεων;
Το πιο τραγικό, σε όλο αυτό το σενάριο, είναι ότι σε καμία από τις προαναφερθείσες χώρες, δεν υπάρχει εναρμονισμένη πρακτική διοίκησης, και ακολουθούν αυτόνομο τρόπο ανάπτυξης - διοίκησης. Και τούτο, τους το επιβάλλει, όχι μόνο η πολιτισμική ταυτότητα, αλλά και η συνολική γεωστρατηγική – γεωμορφολογική θέση τους στον παγκόσμιο χάρτη. Άλλες ενεργειακές ανάγκες έχει ένας βορειοευρωπαίος, άλλες ένας νότιος. Άλλους γείτονες έχει ο Σουηδός, ο Ολλανδός κ.ο.κ. και άλλους ο Έλληνας.
Ας επανέλθουμε όμως στο αρχικό ερώτημα: Αληθεύει λοιπόν, ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο Σοβιέτ της Ευρώπης; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα θα πρέπει να έχουμε γνώση της ιστορίας μας. Ποιοι μας κυβέρνησαν, και τί πολιτικές εφήρμοσαν. Η ιστορία, ως γνωστόν, έχει δύο εκφάνσεις: την ιστορία του νικητή και την ιστορία του ηττημένου. Η ιστορία του νικητή είναι αυτή που κατάφερε, είτε δια της βίας, είτε μέσα από «δημοκρατικούς» τρόπους να επιβληθεί. Σήμερα θα ασχοληθούμε με την ιστορία του νικητή, εν προκειμένω, με την ιστορία που εκφέρουν οι κεντρώοι και δεξιοί πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας.
Τα τελευταία 100 χρόνια είχαμε κυβερνήσεις Ελευθέριου Βενιζέλου και συγγενών του, οικογένειας Ράλλη - Παπανδρέου – Καραμανλή, μερικούς δελφίνους των κεντρώων και δεξιών πολιτκών σχηματισμών, και ολίγα διαλείμματα από ακροδεξιά ή εθνικοσοσιαλιστικά απολειφάδια. Ποτέ δεν μας κυβέρνησαν αριστεροί, πολλώ δε μάλλον, κομμουνιστές. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι έχουμε δει και κεντρώους με τον μανδύα του «σοσιαλιστή» γνωστοί και ως σοσιαλδημοκράτες, αλλά κατ’ ουσίαν κυβέρνηση αριστερών ή κομμουνιστών ποτέ.

Ας φρεσκάρουμε την μνήμη μας σε μερικά ιστορικά ορόσημα:

1. «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» 10 Δεκεμβρίου 1893:
Μετά την ιστορική φράση του Χαρίλαου Τρικούπη, που φέρεται να εκστόμισε ως Πρωθυπουργός στην Βουλή των Ελλήνων, στη χώρα οι Μεγάλες Δυνάμεις μας επέβαλλαν κυρώσεις, δεν καταφέραμε ποτέ, να αναχρηματοδοτήσουμε το εξωτερικό χρέος μας και είχαμε ως αποτέλεσμα μία διεθνή απομόνωση.

2. Ελληνοτουρκική Συνθήκη Ειρήνης 22 Νοεμβρίου 1897:
Με πρωταγωνίστρια την πολιτικοστρατιωτική ηγεσία παραχωρήσαμε εδάφη και κάπου 4 εκατομμύρια χρυσές λίρες αποζημίωση στους Οθωμανούς. Ω ΝΑΙ! Αποζημιώσαμε τους Οθωμανούς, για την συμβολή τους, στους 4 αιώνες ζυγού, που μας χάρισαν… Και φυσικά, επειδή λεφτά δεν «είχαμαν», διότι «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» προ ολίγων ετών, τα δανειστήκαμε από τους συμμάχους μας Ευρωπαίους, που ως καλοθελητές έσπευσαν να μας διευκολύνουν. Αλήθεια όμως, πως προθυμοποιήθηκαν να δανείσουν μια χώρα προσφάτως πτωχευμένη;
Η απάντηση έρχεται, μέσα από το ότι, η ελληνική κυβέρνηση του Δ. Ράλλη δέχθηκε, να παραχωρήσει στην Επιτροπή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, όλες τις θεωρούμενες επαρκείς προσόδους για αποζημίωση. Για την εξόφληση του δημόσιου χρέους εκχωρήθηκαν στη ΔΟΕ τα μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, τσιγαρόχαρτου, Ναξίας σμύριδας, ο φόρος κατανάλωσης καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και οι δασμοί του τελωνείου Πειραιώς. Η συνθηκολόγηση αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ταπεινωτική για το Ελληνικό έθνος.

3. Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-13:
Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και Ρωσία), προσφέρθηκαν να μεσολαβήσουν, για τον καθορισμό των βαλκανικών συνόρων, με πρόσχημα την κατάπαυση των εχθροπραξιών, καλώντας τις εμπόλεμες βαλκανικές Χώρες, για συνομολογία συνθήκης ειρήνης και τερματισμού του πολέμου. Έτσι υπογράφουμε την Συνθήκη του Λονδίνου στις 30 Μαρτίου του 1913 και καταφέρνουμε να αφήσουμε σε εκκρεμότητα το Μακεδονικό (συμπεριλαμβανομένου Θράκης και Βορείου Ηπείρου). Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ως Πρωθυπουργός, τελικά μας άφησε άνθρακα αντί για θησαυρό.

4. Συνθήκες Ανταλλαγής Πληθυσμών 1913-14-19, Νεϊγύ 1919 και Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο 30 Ιανουαρίου 1923:
Οι αδολεσχία των «πατριωτών» μας δεν είχε τέλος και υπέγραφαν, ότι τους σερβίριζαν οι Μεγάλες Δυνάμεις. Όλες αυτές οι συνθήκες αποτέλεσαν το εργαλείο, για τον βίαιο εκπατρισμό στην Ελλάδα άνω των 2.000.000 Ελλήνων από Μικρά Ασία, Πόντο και Θράκη.
Έτσι καταγράφεται το πρώτο ελληνικό μεταναστευτικό – προσφυγικό κύμα στα νεοελληνικά έτη. Πολλές χιλιάδες Ελλήνων βρήκαν το θάνατο συνέπεια διωγμών και ταλαιπωριών. Στο κύμα αυτό, των πρώτων από Βουλγαρία και δεύτερο από Τουρκία εκπατρισθέντων Ελλήνων, ήρθαν να προστεθούν και οι εκδιωχθέντες μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, την Μικρασιατική Καταστροφή και την Γενοκτονία των Ποντίων (που δεν ξέρουν οι «Σύμμαχοι» αν έγινε!!!).
Δείτε χαρακτηριστικά αποσπάσματα των Συνθηκών:
«Οι δύο Κυβερνήσεις είναι σύμφωνες όπως διευκολύνουν την αμοιβαία ανταλλαγή των Βουλγάρων και Μουσουλμάνων κατοίκων καθώς και των κτημάτων αυτών σε ζώνη 15 χλμ. το ανώτερο, κατά μήκος των κοινών συνόρων. Η ανταλλαγή θα γίνει σε ολόκληρα χωριά. Η δε των αστικών και αγροτικών κτημάτων θα γίνει με την αιγίδα των δύο Κυβερνήσεων που θα προβούν σε ανταλλαγή και αποζημίωση, από τα προερχόμενα από την ανταλλαγή, κτημάτων χωρίων και ιδιωτών.» (Συνθήκη 1913).
«Οι πληθυσμοί των ελληνικών χωρίων Θράκης και νομού Σμύρνης μέχρι των Στενών ανταλλαχθήσονται έναντι Μουσουλμάνων χωρικών Μακεδονίας και Ηπείρου, η δε ανταλλαγή γενήσεται ταυτοχρόνως και μετά πιστοποίησιν της αυθορμήτου αυτών επιθυμίας προς μετανάστευσιν. Η ανταλλαγή γενήσεται υπό την προστασίαν των δύο κυβερνήσεων μετά πλήρη συνεννόησιν κλπ.» (Συνθήκη 1919).
«η αμοιβαία και εθελουσία μετανάστευση των φυλετικών, θρησκευτικών ή γλωσσικών μειονοτήτων εις Ελλάδα και Βουλγαρία κανονισθεί δια συμβάσεως μεταξύ των δύο τούτων κρατών, συνομολογούμενης επί τη βάσει των όρων που αποφασίσθηκαν κατά την ως άνω ημέρα» (Συνθήκη 1923 που προσετέθη στην Συνθήκη Λωζάννης μετέπειτα). Έχει κανείς αμφιβολία, αν έφυγαν εθελούσια ή ξεριζώθηκαν; ή έχει κανείς αμφιβολία, αν οι πρόσφυγες αυτοί, χαρακτηρίζονταν ως Βούλγαροι-Τουρκόσποροι από τους «πατριώτες»;

5. Κίνημα Εθνικής Αμύνης 16 Σεπτεμβρίου 1916:
Επ’ ευκαιρίας του Α Παγκόσμιου Πολέμου και της συνολικής γεωστρατηγικής ρευστότητας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με την υποστήριξη των όπλων της “Entente Cordiale”, σχημάτισε την Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης επαναστατικά, ελέγχοντας την Βόρεια Ελλάδα και την Κρήτη, παρότι η συνταγματικά νόμιμη κυβέρνηση της χώρας μας ήταν η Κυβέρνηση του Νικόλαου Καλογερόπουλου.
Έτσι ζούμε για πρώτη φορά εθνικό διχασμό στα νεοελληνικά χρονικά. Η χώρα χωρισμένη σε βόρεια Ελλάδα και νότια Ελλάδα προσπαθεί να βρει τους νέους βηματισμούς της. Το τηλεγράφημα του ναυτικού ακολούθου της Γαλλίας αντιπλοιάρχου ντε Ροκφέιγ (Σεπτ.1916) είναι αποκαλυπτικό: «Δεν τίθεται ζήτημα ανησυχίας μας δια τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος διότι ουδέν μένει πλέον εν τη χώρα ταύτη όπερ να μην έχει παραβιασθεί».
Οι «Σύμμαχοι» για ακόμη μία φορά, εκδηλώνοντας την αγάπη τους, αποβίβασαν στρατεύματα στην Θεσσαλονίκη, χωρίς την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης, παραβιάζοντας την εθνική κυριαρχία, αλλά και την ουδετερότητα της χώρας.

6. Συνθήκη των Σεβρών 10 Αυγούστου 1920:
Παρά το γεγονός, ότι με αυτή την συνθήκη, η χώρα μας από συστάσεως του Νεοελληνικού κράτους, έχει τα περισσότερα εδάφη και με ουσιαστικές αξιώσεις για περαιτέρω επέκταση τους (έστω και εικονικά), ο δημαγωγικός μεγαλοϊδεατισμός του Ιωάννη Κωλέττη και η γνωστή διπρόσωπη στάση των Μεγάλων Δυνάμεων (άλλα υπέγραφαν και άλλα έπρατταν υπογείως και μυστικά), οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή το μαύρο καλοκαίρι του 1921. Μία από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας (αν όχι η μελανότερη…). Εκεί που σφαγιάστηκαν οι Έλληνες και δεν συνωστίσθηκαν. Εκεί όπου τα «Συμμαχικά» πλοία, ως άλλοι Νέρωνες, παρακολουθούσαν το θέαμα της σφαγής, της λεηλασίας και της πυρπόλησης στα Μικρασιατικά παράλια. Ευτυχώς που υπάρχουν, τόσο φωτογραφικά, όσο και κινηματογραφικά ντοκουμέντα, που αναιρούν την προσπάθεια παραχάραξης.

7. Ανακωχή Μουδανιών 11 Οκτωβρίου 1922:
Μέσα σε αυτή την εθνική καταστροφή βρήκαν ευκαιρία τα πραξικοπηματικά απολειφάδια, κάνουν την εμφάνισή τους με την «δίκη των 6» (το γνωστό Γουδή), εκμεταλλεύονται την πολιτική αποσταθεροποίηση και επιβάλλουν «δημοκρατικές» δικτατορίες για τα συναπτά τρέχοντα έτη μέχρι τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Οι «πατριώτες» που δίκαζαν τους 6 ως εθνοπροδότες, υπέγραψαν άλλη μια συμφωνία ατιμωτική για την χώρα μας. Ο Έλληνας αντιπρόσωπος στην Κωνσταντινούπολη Σονόπουλος, ανήγγειλε ότι η χώρα μας αποδέχεται την κατάπτυστη Ανακωχή. Η συμφωνία υπεγράφη παρουσία του Στρατηγού Χάριγκτον και έτσι η τουρκική κυβέρνηση απέκτησε ό,τι επεδίωξε, ανακαταλαμβάνοντας τη Θράκη, χωρίς να ρίξει μία σφαίρα. Όμορφα και διπλωματικά, υπό την αρωγή των «Συμμάχων» μας, Βρετανών – Γάλλων, μέσα σε 14 όρους, γραμμένους στα Γαλλικά παρακαλώ, παρέδωσαν μαζί με τα εδάφη και την αξιοπρέπειά μας για ακόμη μία φορά.

8. Συνθήκη Λωζάννης 24 Ιουλίου 1923:
Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε, ότι η διαρκής ενδοτικότητα και οσφυοκαμψία της πολιτικής ηγεσίας μας, έδωσε την χαριστική βολή στα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ο άνευ προηγουμένου διασυρμός από τις Μεγάλες Δυνάμεις και η μεροληπτική στάση τους υπέρ των Νεότουρκων, απομόνωσε την χώρα μας σε μεγαλύτερο βαθμό και έβαλε την ταφόπλακα στα σύνορά μας.
Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο, την Τένεδο, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών η οποία όμως θα έμενε αποστρατικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης. Παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, όπως προέβλεπε και η συνθήκη των Σεβρών, αλλά χωρίς πρόβλεψη για δυνατότητα αυτοδιάθεσης. Ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτειά της εκτός της ζώνης των στενών.
Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώσει σε είδος (ελλείψει χρημάτων) τις πολεμικές επανορθώσεις (πάλι να πληρώσουμε τους Νεότουρκους; Γιατί ρε «πατριώτες»;).
Η αποπληρωμή έγινε με επέκταση των τουρκικών εδαφών της Ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας. Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχασε την ιδιότητα του Εθνάρχη και το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς. Σε αντάλλαγμα, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για της παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία.
Με ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή μειονοτήτων από τις δύο χώρες και η αποστρατικοποίηση κάποιων νησιών του Αιγαίου. Καμία αναφορά στην Μικρασιατική Καταστροφή, καμία αναφορά στην Γενοκτονία των Ποντίων!!! Ήταν η συνθήκη που οριστικοποίησε τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και άφησε διάτρητα - ανοιχτά τα σύνορά μας, για να μπορεί να παίζεται το σημερινό παιχνίδι των «Συμμάχων» (που δεν ξέρουν αν τα Ίμια, η Μακεδονία και η Βόρειος Ήπειρος είναι Ελληνικά εδάφη).

9. Β Παγκόσμιος Πόλεμος και Συνθηκολόγηση 1941:
Έτσι, στις 20 Απριλίου 1941 (ημέρα του Πάσχα ως αμνοί του Θεού θυσιαστήκαμε), ο Γεώργιος Τσολάκογλου σε συνεννόηση με τον αντιστράτηγο Παναγιώτη Δεμέστιχα, τον αντιστράτηγο Γεώργιο Μπάκο, και τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σπυρίδωνα, που ήταν ο κατ’ εξοχήν φορέας και υποκινητής της δυσάρεστης αυτής απόφασης, κατήργησε πραξικοπηματικά τον διοικητή Στρατιάς Ηπείρου Ιωάννη Πιτσίκα, ανέλαβε ο ίδιος διοικητής της Στρατιάς και υπέγραψε πρωτόκολλο ανακωχής με τον διοικητή της 1ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Ες-Ες, υποστράτηγο Josef "Sepp" Dietrich, στο Βοτονόσι του Μετσόβου.
Την επόμενη ημέρα στην Λάρισα, «υπό το κράτος βίας», υπέγραψε ως διοικητής της Ελληνικής Στρατιάς Ηπείρου και Μακεδονίας την άνευ όρων παράδοση του Ελληνικού Στρατού στους Γερμανούς. Εκ μέρους των Γερμανών, το πρωτόκολλο της παράδοσης συνυπέγραψε ο αρχηγός των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, στρατηγός von Greinffenberg. Στις 23 Απριλίου, υπέγραψε εκ νέου, στην Θεσσαλονίκη και τρίτο πρωτόκολλο (!!!) με τον Γερμανό στρατηγό Alfred Jodl και τον Ιταλό στρατηγό Alberto Ferrero, για να ικανοποιηθεί και το γόητρο των Ιταλών. Ακολούθως είχαμε τις κατοχικές κυβερνήσεις, «απείρου κάλλους», με πρωταγωνιστές τους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου - Γκοτζαμάνη, Ι.Ράλλη, τα Τάγματα Ασφαλείας (Σ.Γονατά, Θ.Πάγκαλο, Ι. Ράλλη). Κάποιοι άλλοι πρωταγωνιστές ήταν στο Κάιρο! Τί, και αν εδώ χειμάζονταν ο Ελληνικός λαός; Οι «πατριώτες» μοίραζαν τα λάφυρα του πολέμου.

10. Διάσκεψη Γιάλτας 11 Φεβρουαρίου 1945:
Απότοκο των διαρκών διασκέψεων από το 1943, σε Μόσχα και Τεχεράνη, οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις δια των εκπροσώπων τους, Φραγκλίνο Ρούσβελτ (Πρόεδρος USA), Ιωσήφ Στάλιν (ηγέτης της ΕΣΣΔ) και Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ (Βρετανός Πρωθυπουργός), αποφάσισαν την μοιρασιά και το μέλλον του πλανήτη! Η Συμφωνία των ποσοστών, έμεινε στην ιστορία και ως «χαρτοπετσέτα», αφού σε μία χαρτοπετσέτα, ο Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ έγραψε με μπλε μολύβι τις σφαίρες επιρροής των Συμμάχων. Ο Τσώρτσιλ, όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του, πρότεινε στον Στάλιν, μέσω της «χαρτοπετσέτας», η Σοβιετική Ένωση να έχει 90% επιρροή στην Ρουμανία και 75% στην Βουλγαρία, το Ηνωμένο Βασίλειο να έχει 90% επιρροή στην Ελλάδα, ενώ στην Ουγγαρία και την Γιουγκοσλαβία να έχουν 50% επιρροή και οι δύο. Μεταξύ άλλων αποφασίστηκε επίσης η δημιουργία του Ο.Η.Ε. και η πλήρης αποστρατικοποίηση της Γερμανίας.
Εξ όσων γεγονότων ακολούθησαν, φαίνεται ότι ο Στάλιν κράτησε τον λόγο του, αναφορικά με την Ελλάδα. Η Βρετανία υποστήριξε τις δυνάμεις της Ελληνικής Κυβέρνησης κατά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, ενώ η Σοβιετική Ένωση δεν βοήθησε καθόλου τους κομμουνιστές του ΔΣΕ. Κάπως έτσι, προέκυψε και η αποικιοκρατική επέμβαση των Βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων, του Στρατηγού Σερ Ρόναλντ Μακένζι Σκόμπι, υπό τας εντολάς του Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ. Κάπως έτσι, προέκυψε ο «Αξιομακάριστος» Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, τα Δεκεμβριανά, η Συμφωνία της Βάρκιζας, ο εμφύλιος πόλεμος κλπ..

11. Εμφύλιος Πόλεμος και δίκες Δωσίλογων:
Με το πέρας των κατοχικών χρόνων, και αφού μεσολάβησε η Συμφωνία της Καζέρτας και της Βάρκιζας, φτάσαμε στις δίκες των δωσίλογων και στο χαρακτηρισμό των ταγμάτων ασφαλείας ως όργανα του εχθρού!!! (το γεγονός, ότι φορούσαν γερμανικές στρατιωτικές στολές, δεν ήτο επαρκές στοιχείο…).
Στις δίκες των γερμανοτσολιάδων και των διαφόρων δωσίλογων εμφανίστηκαν «πατριώτες», να τους υπερασπιστούν. Για παράδειγμα, στην δίκη του Ι.Ράλλη συνήγοροί του ήταν ο γιος του και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γεώργιος Ράλλης, και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, πατέρας του μετέπειτα πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Κατά τη διάρκεια της δίκης, οι συνήγοροι ισχυρίσθηκαν ότι «ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή ενόσω ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει τον λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό, ενώ έσωσε επίσης πολλούς πατριώτες από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών και ακόμη διευκολύνοντας τη διαφυγή πολλών πολιτικών και σημαινόντων πολιτών στη Μέση Ανατολή».
Ο Θ.Σοφούλης έλεγε ότι  «Ούτε πιθανήν εικασία είναι δυνατόν να κάμη τις, ότι οι κατηγορούμενοι είχον δολίαν πρόθεση προς εξυπηρέτησιν ή διευκόλυνσιν του εχθρού όταν ανέλαβον τον σχηματισμόν Κυβερνήσεως, ούτε γνωριζω πράξεις των διευκολυνούσας των εχθρόν. Όλοι τους είναι καλοί πατριώται». 
Κατά το διάστημα αυτό, ο Ελληνικός λαός, παρά το γεγονός, ότι υπήρχαν σημαντικές συνεργασίες - επιτυχίες στην αντιστασιακή δράση (βλέπε Γοργοπόταμος), διχάστηκε για δεύτερη φορά μετά το κίνημα της Εθνικής Αμύνης (ας όψεται η μοιρασιά των «Συμμάχων» μας), και προέκυψε εμφύλιος πόλεμος, τα γεγονότα του οποίου θα προσπαθήσουμε, να αναλύσουμε σε άλλο άρθρο.

12. Αμνηστίες Ναζί-δωσίλογων, Γερμανικές αποζημιώσεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης, 2ο μεταναστευτικό κύμα:
Ενώ όλη Ευρώπη ταχέως ανέκαμπτε υπό την αιγίδα των Μεγάλων Δυνάμεων, στην Ελλάδα καταφέραμε να μην πάρουμε τις Γερμανικές Αποζημιώσεις (ακόμα και αυτές που μας είχαν επιδικαστεί), δώσαμε σταδιακά αμνηστία σε όλους τους συλληφθέντες Ναζί και τους συνεργάτες τους, βυθίσαμε την χώρα σε ένα ατελείωτο κυνηγητό πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, ανοίξαμε στρατόπεδα συγκέντρωσης σε τόπους εξορίας (Μακρόνησος, Γυάρος, Αϊ Στράτης, Ανάφη, Ικαρία…) και αναγκάσαμε τους Έλληνες σε ένα 2ο μεταναστευτικό κύμα για να καταφέρουν να επιβιώσουν (βαπόρια για Αμερική και Αυστραλία, βαγόνια για Γερμανία…). Οι «πατριώτες» που κυβέρνησαν έκλειναν σιγά - σιγά όλες τις εκκρεμείς υποθέσεις των «Συμμάχων» τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μαξ Μέρτεν (1911-1976) Γερμανός ανώτατος εισαγγελέας της Ναζιστικής Γερμανίας που έφερε τον βαθμό του λοχαγού. Διετέλεσε στη Σερβία και την Ελλάδα ως ανώτερος δικαστικός σύμβουλος των Γερμανικών Στρατιωτικών Διοικήσεων (Κομανταντούρ). Στην Ελλάδα ήλθε τον Απρίλιο του 1942, ένα χρόνο μετά τη γερμανική εισβολή, συνοδευόμενος από τον υπασπιστή του, Μάισνερ, με τον οποίο και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη τη διετία 1942-1944, όπου και ανέλαβε τη γενική εποπτεία της δίωξης των Εβραίων της Μακεδονίας. Εκ της δράσεώς του αποκαλούνταν «Δήμιος της Θεσσαλονίκης», ή «Χασάπης της Θεσσαλονίκης».
Μετά τη λήξη του πολέμου ο Μέρτεν συνελήφθη από τους Αμερικανούς στην κατεχόμενη Γερμανία, προτάθηκε η παράδοσή του στις ελληνικές αρχές, και η ελληνική πλευρά δια του Έλληνα στρατιωτικού ακολούθου στο Βερολίνο, στρατηγού Ανδρέα Υψηλάντη, πρότεινε την απελευθέρωσή του λόγω της άμεμπτης συμπεριφοράς του και και των ανεκτίμητων υπηρεσιών του προς την Ελλάδα!!!
Τον Μάιο του 1957, ο Μέρτεν έφθασε στην Ελλάδα, για να καταθέσει σε δίκη του πρώην διερμηνέα του, με την επίσημη ιδιότητα υψηλόβαθμου στελέχους του υπουργείου Δικαιοσύνης της Δυτικής Γερμανίας, κατέχοντας θέση Γενικού Γραμματέα. Για τις κατηγορίες εναντίον του, ποτέ δεν είχε συλληφθεί, προκειμένου να προσαχθεί στο Δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου, παρότι εκκρεμούσε σε βάρος του ένταλμα σύλληψης από το 1947.
Όταν αναγνωρίστηκε από κάποια θύματά του, ακολούθησε σχετικός σάλος από δημοσίευμα, και ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, διαπρεπής νομικός, Ανδρέας Τούσης εξέδωσε ένταλμα σύλληψής του τον Μάρτιο του 1958. Την εντολή εκτέλεσε ο Εισαγγελέας Θεσσαλονίκης Ταρασουλέας, ο οποίος τον συνέλαβε και τον έστειλε δέσμιο στην Αθήνα, όπου και ο πρώτος του απάγγειλε κατηγορίες για εγκλήματα Πολέμου διατάσσοντας την προφυλάκισή του, στις φυλακές Αβέρωφ στις οποίες και οδηγήθηκε.
Στις 5 Μαρτίου του 1959 ο πρόεδρος ανακοινώνει την ετυμηγορία της ενοχής του Μαξ Μέρτεν βάσει της οποίας του επιβλήθηκε 25 χρόνια κάθειρξη. Στις 5 Νοεμβρίου του 1959 η κυβέρνηση, με τροποποίηση της σχετικής νομοθεσίας, προχώρησε στην αποφυλάκιση και στην απέλαση του Μέρτεν, στη Δυτική Γερμανία!!!
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1960, δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» και στο περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ», αφηγήσεις του Μέρτεν σύμφωνα με τις οποίες ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός Εσωτερικών Δημήτρης Μακρής, ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Γεώργιος Θεμελής και η σύζυγος του Δημήτρη Μακρή, Δοξούλα Λεοντίδη, υπήρξαν συνεργάτες των Γερμανών κατά τη διάρκεια της κατοχής. Τα δημοσιεύματα των γερμανικών εντύπων αναδημοσιεύτηκαν από τον αθηναϊκό τύπο και προκάλεσαν σάλο στην Ελλάδα. Το θέμα απασχόλησε και τη βουλή, με την κυβέρνηση να δέχεται έντονα πυρά από κόμματα της αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση διέψευσε κατηγορηματικά τον Μέρτεν, άλλα απέφυγε να απαντήσει στα ερωτήματα και στις καταγγελίες της ΕΔΑ, της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, με αποτέλεσμα να προκληθεί ένταση στη βουλή και η συνεδρίαση να διακοπεί.

13. Επταετία και Κυπριακό 21 Απριλίου 1967 – 24 Ιουλίου 1974:
Με την ονομασία Εθνική Κυβέρνηση, ή Δικτατορία των Συνταγματαρχών, ή απλούστερα εκ του διεθνούς ισπανικού και λατινοαμερικάνικου όρου Χούντα, χαρακτηρίζεται η επταετής πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, τη συμμετοχή του ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και του συνταγματάρχη Νικόλαου Μακαρέζου. Ακολούθησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Από την επαναστατική διαδικασία του «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο…», δυστυχώς, ξεπρόβαλαν οι γνωστοί πολιτικοί αστέρες, ατιμάζοντας τον ανιδιοτελή αγώνα των νέων. Οι αστέρες αυτοί εξουσίασαν τον τόπο μελλοντικά και τον έφεραν στην σημερινή κατάσταση, που βρίσκεται.
Η εισβολή στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου 1974 και αποτέλεσε παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και της Συνθήκης Εγγυήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας (παρόλα αυτά οι «Σύμμαχοι» δεν γνωρίζουν αν παραβιάστηκε). Είναι γνωστή με την ονομασία Αττίλας Ι. Η Χούντα, που είχε την ευθύνη για την προάσπιση του νησιού, δεν αντέδρασε όπως θα έπρεπε, έμεινε στις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών, με αποτέλεσμα την κατάληψη του 4% των εδαφών του νησιού. Εν συνεχεία, στις 14 Αυγούστου του 1974 η επιχείρηση με την ονομασία Αττίλας ΙΙ προσάρτησε στην τουρκική κατοχή το βόρειο τμήμα της Κύπρου (36,4% του εδάφους της).
Κάτω από το βάρος των σκανδάλων, των γεγονότων του Πολυτεχνείου και του Κυπριακού (απόπειρα δολοφονίας Μακαρίου Γ΄, το πραξικόπημα της Κύπρου και τον Αττίλα Ι), η χούντα κατέρρευσε και οι συνταγματάρχες, μετά των συνεργατών τους, οδηγήθηκαν σε δίκες για να απονεμηθεί «δικαιοσύνη»!
14. Μεταπολίτευση 1974-2012:
Εναλλαγή στην εξουσία φαιάς και πράσινης «ουσίας», των οικογενειών Παπανδρέου – Καραμανλή, είχαμε στα πρώτα βήματα της «Δημοκρατίας» μας! Οι εθνικές επιτυχίες μας εντός και εκτός δεν είχαν προηγούμενο. Από την ολοένα και κλιμακούμενη παραβίαση των εναερίων χώρων μας, το απολειφάδι των Σκοπίων, την συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ (που δεν γνωρίζει και αυτό αν είναι ελληνικά το Αιγαίο, η Μακεδονία, η Θράκη, η Β. Ήπειρος, η Κύπρος…) και στον κατακερματισμό της Γιουγκοσλαβίας, την Τσαμουριά, την Θράκη, τα Ίμια, την σημαία που την πήρε ο αέρας, την παράδοση Οτσαλάν, το Μάαστριχτ, την ΚΑΠ, την Σένγκεν, το μεταναστευτικό, την εγκληματικότητα, την αυξανόμενη φτώχεια, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, τα διάφορα χαράτσια, την εκποίηση της περιουσίας του Ελληνικού λαού, την απονομή δικαιοσύνης, τις μίζε(ν)ς, τα ολυμπιακά έργα, τα εξοπλιστικά, το Χρηματιστήριο, την πεολειχία της γραμματέως του γραμματέα του Πολιτισμού, τα Βατοπεδινά ακίνητα, το παραδικαστικό του έντιμου κληρικού, το φάντασμα της 17ης Νοέμβρη, τις απαγχονισμένες υποκλοπές, τους κουμπάρους, τους «βασικούς μέτοχους», κάποιες βαλίτσες του Χριστοφοράκου και ένα αχθοφόρο ονόματι Τσουκάτο, το Ειδικό Δικαστήριο παρωδία κατά του Ανδρέα Παπανδρέου και των συνεργατών του, το «κωλόσπιτο» του, την αεροσυνοδό πολυτελείας του, το δανειστή του «κωλόσπιτου» του και νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους «Αυριανιστές», ένα υποβρύχιο «Εξπρές Σάμινα», κάποιες ζαρντινιέρες «ιπτάμενες» και κάποιους παρακρατικούς «τζέντλεμαν», έναν «Στρατηγό άνεμο», κάτι σουβλακομαχίες στου Μπαϊρακτάρη, ένα σκάνδαλο Τ3-Τ10, μια τραπεζοκρατία, ένα ελικοδρόμιο και μία πισίνα στον Κορυδαλλό… και εντέλει τα «σωτήρια» Μνημόνια!
Οι βαρύγδουπες δηλώσεις των φαιοπράσινων «ποιμένων» μας, έδιναν και έπαιρναν… «Ανήκομεν εις την Δύσιν», «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Βυθίσατε το Χόρα», «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς», «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Περήφανα νιάτα, τιμημένα γηρατειά», «Όλα τα λεφτά, όλα τα κιλά», «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα», «ραντιέρηδες της οικονομίας», «Πρώτα ο πολίτης», «Εκσυγχρονισμός», «Επανίδρυση», «αειφόρος ανάπτυξη», «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», «Πόλεμος στους νταβαντζήδες», «λεφτά υπάρχουν», «μαζί τα φάγαμε»…

Όλα τα προαναφερθέντα έγιναν επί ημερών Κυβέρνησης δεξιών, κεντρώων και «παρα-στρατιωτικών». Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν, ήταν οι πολιτικές ελευθέρων οικονομιών των εκάστοτε εποχών.
Ανήκουμε ιστορικά και αποδεδειγμένα στο καπιταλιστικό σύστημα. Ποτέ στην χώρα μας δεν είχαμε Σοβιετικού τύπου οικονομία. Τα σπίτια δεν μας τα παίρνει τελικά ο κομμουνισμός, όπως προπαγάνδιζαν τα παπαγαλάκια, αλλά οι τράπεζες των ελεύθερων οικονομιών. 
Το επιχείρημα ότι είμαστε Σοβιέτ και γι’ αυτό χρεοκοπήσαμε, είναι αν μη τι άλλο, ευτελές. Όσο Σοβιέτ είμαστε εμείς, άλλο τόσο είναι η USA, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, οι Σκανδιναβικές χώρες, η Αυστραλία κ.ο.κ.. Όλες αυτές οι χώρες και πολλές άλλες ανήκουν στη σφαίρα επιρροής των καπιταλιστικών Μεγάλων Δυνάμεων.
Τί δικαιολογία μπορούμε να δώσουμε σε αυτές τις χώρες που πέρασαν και περνούν κρίση, που οι λαοί τους φτωχαίνουν, οι άστεγοι αυξάνονται, ο υποσιτισμός πήρε την ανιούσα επικίνδυνα, οι κατασχέσεις περιουσιών πολλαπλασιάζονται, τα δημοσιονομικά ελλείμματα εκτροχιάζονται;
Τα ψέματα όμως, έχουν τελειώσει και δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Η κρίση, είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, και δεν είναι κρίση αιτία των λαμογιών και των μνημονίων. Λαμόγια υπάρχουν σε όλο τον κόσμο. Διαφθορά επίσης το ίδιο, ακόμα και στις θεωρητικά πιο «εξελιγμένες – ανεπτυγμένες οικονομίες». Δεν πάει άλλωστε καιρός, που μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις καταδικάστηκαν για χρηματισμό πολιτικών «προσώπατων» σε Γερμανία, Αγγλία, Αμερική και Αυστραλία.
Εις άτοπο λοιπόν, το Σοβιέτ στη χώρα μας κε Χρυσοχοΐδη και λοιποί συμφωνούντες. Ατυχώς για εσάς, τα επιχειρήματά σας είναι ήκιστα. Σας βρίσκω αδιάβαστο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, όχι μόνο στο μνημόνιο αλλά και στην Νεοελληνική Ιστορία.

Γράφει ο Αριστείδης Κάντζος

Κάθε νέα ανάρτηση στο email σας