Μικρή και λίγη (εξομολόγηση)

"Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνος μπρος, χρόνια μετά... Η ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά. Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος; Αχ, πού'σαι νιότη, που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!"

Στα χρόνια της αποχαύνωσής μας , όταν απολαμβάναμε «ευμάρεια», ήμασταν άνθρωποι φιλάνθρωποι, γιατί ένα καλό, πού και πού, το κάναμε. Ήμασταν άνθρωποι με στοχασμούς, γιατί είναι δύσκολη η επιλογή του τόπου της εκδρομής. Ήμασταν άνθρωποι με αξίες, γιατί εκτιμούσαμε την οικογένεια και την φιλία, μόνο με αυτούς είχαμε πάρε δώσε, όταν βόλευε ε;

Είχαμε και λίγη στενοχώρια για ένα μικρό ποσοστό των Ελλήνων που δεν τα κατάφερνε να επιβιώσει «αξιοπρεπώς» ε; Όμως, ήταν τόσο μικρό ποσοστό.

Κι όμως, και τότε, κάπου, σ’ ένα σημείο της γης, ένας λαός υπέφερε, από πολέμους, από έλλειψη δημοκρατίας, από έλλειψη πόρων. Λαοί δεν είχαν πρόσβαση σε νερό. Τα βλέπαμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, οφείλω να ομολογήσω, στην τηλεόραση, φυσικά. Και τι κάναμε; Αναφωνούσαμε επιφωνήματα!!  Μετά άρχιζε η αγαπημένη μας σειρά.

Κι εγώ μέσα σε αυτούς όλους, δεν με εξαιρώ καθόλου. Οι όποιες αντιστάσεις ήταν μικρές τελικά.

Κι εγώ, που, λόγω ηλικίας, ζούσα κάποιες περιόδους (καλοκαίρια συνήθως) σε τόπο που δεν υπήρχε δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης, που δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα.

Κι εγώ, που μεγάλωσα φτωχικά (ταπεινή καταγωγή βλέπεις), με μία σόμπα σ’ ένα δωμάτιο και με ρούχα δανεικά μέχρι και το Πανεπιστήμιο. (Ε, τότε άρχισα να δουλεύω και κάτι αγόραζα). Εννοείται ότι είχε και χειρότερα.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί με πόνεσε η μακαριότητά μας. Γιατί αφυπνίστηκα μόνο όταν η «κρίση» χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας.

Και είναι η ανθρωπιστική κρίση πολυεπίπεδη. Είχαμε το δήθεν της γκλαμουριάς και επίδειξης και τώρα περάσαμε στο δήθεν της βαθειάς διαννόησης και μεγαλοστομίας.

Πήρα μία απόφαση πολύ νωρίς, να ΞΕΚΟΥΝΗΘΩ. Με όποιον τρόπο μπορούσα αρχικά κι έτσι συνεχίζω. Επιστρατεύω τις μικρές μου δυνάμεις σε αυτό που χρειάζεται ο τόπος μου, τουλάχιστον στην αρχή.

Βιώνουμε κάτι περισσότερο από οικονομική κρίση. Δεν είναι εδώ  για περαιτέρω ανάλυση.  

Στην πορεία αυτή, έχω κρίνει πώς ο τόπος μας, τα γερόντια, τα παιδιά, εμείς, όσοι τώρα πατούμε τη γη, κι όσοι θα έλθουν στη συνέχεια, έχουν ανάγκη βοήθειας και συμπαράστασης. Υπάρχει ανάγκη αποκατάστασης αξιών και θεσμών. Υπάρχει ανάγκη σωτηρίας, της καλής, όχι αυτής της γνωστής.

Η συναισθηματική κατάσταση, πέρασε διακυμάνσεις, χρειαζόταν ωρίμανση η οργή μέχρι να γίνει δημιουργία. 

Αναγκαστικά, αφήνω πίσω, με την έννοια της επαφής, κάποιους. Αφήνω πίσω μου ακόμη και το παιδί μου. Ναι, προς το παρόν, προκειμένου να αγωνιστώ, του στερώ την παρουσία μου, τον χρόνο μου, την περισσή φροντίδα που είχε. Και είναι η ελάχιστη "θυσία", έτσι για να έχουμε και το μέτρο της αποχώρησής μας από τον κοινωνικό ιστό. Ντρέπομαι που αυτό για μένα είναι η θυσία ενώ η πραγματικότητα ήδη μας έχει ξεπεράσει.

Είναι απαραίτητο να συμπορευτώ με ανθρώπους που έχουμε κοινούς στόχους. Τους έχω κρίνει πολύ μεγαλύτερους και απαραίτητους να επιτευχθούν, για να ζήσουμε όλοι.

"Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα! προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!" Κ.Βάρναλης, Οι μοιραίοι

Μικρές οι δυνάμεις μου.

Ας με συγχωρήσουν όλοι.

Γράφει η Αγγελική Χάψα

Κάθε νέα ανάρτηση στο email σας