Από παιδί ξεκίνησα να δείχνω τις χάρες μου...
Στον παιδικό σταθμό ανέβαινα στο δέντρο της αυλής για να μιλήσω στους περαστικούς, στο καφενείο του μπαμπά μου έβγαζα λόγους στους χαρτοπαίχτες και τους βαρελόφρονες ανεβασμένη στην καρέκλα, στα σχολεία, όταν δεν ήμουν έξω από την τάξη…μίλαγα στους συμμαθητές και στους καθηγητές με στόμφο που τσάκιζε τα παράθυρα, στο πανεπιστήμιο φώναζα στο αμφιθέατρο στους πολιτικούς αντιπάλους. Στο γήπεδο ούρλιαζα στην ομάδα μου, καμιά φορά τα έλεγα και με την αντίπαλη, αλλά γαλλικά…
Στη συνέχεια, στις δικαστικές αίθουσες έδινα μάχες, ώρες ατελείωτες, με την δικαστική έδρα και το ακροατήριο, στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις, στους δρόμους, στις πορείες, στις διαδηλώσεις. Πάντα με πάθος, με αγάπη μεγάλη για αυτό που έκανα. Άσε που ξεχείλιζε από το στόμα μου στα καλά καθούμενα και μερικές φορές μου δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα! Άμα δεν έβλεπα μισάνοιχτα στόματα και έκπληκτα μάτια στο ακροατήριο δεν σταμάταγα με τίποτα!
Είχα βλέπεις, καταλάβει από πολύ μικρή το ταλέντο που μου χάρισε η φύση! Γνώριζα από ένα καταραμένο ένστικτο ότι αυτό το χάρισμα, το οποίο, έπρεπε, πάντως, να φροντίσω, να προστατέψω, να καλλιεργήσω και να θωρακίσω με γνώσεις και δεξιότητες, ήταν το μέσο για να επιβιώσω στην κοινωνία, ο βιοπορισμός μου, ο τρόπος να κερδίσω την εκτίμηση και τον σεβασμό στον εαυτό μου, ο δρόμος για να φτάσω ψηλά, πολύ ψηλά! Αυτό το ψηλά!!!! Πόσο μου άρεσε!!! Αυτό το λένε στόχο!
Και εγώ η καημένη, βρισκόμουνα τόσο κάτω, στον πάτο του κόσμου, μπορούσα ακόμα να μυρίσω το χώμα από τα παπούτσια των περαστικών στο δρόμο, η σκόνη έμπαινε στα ρουθούνια μου και εγώ έψαχνα για ένα σκαλί που θα με έβγαζε από αυτή την αλλεργία! Δύσκολα πολύ! Για να το αντέξω αεροβατούσα συνέχεια! Ονειρευόμουνα! Με έβλεπα πάνω από τα σύννεφα στον ουρανό, καθισμένη σε μαγικό χαλί, να ταξιδεύω παντού και να χαιρετάω τους πάντες! Και φούσκωνα από υπερηφάνεια και εγωισμό! Και δεν επέτρεπα λάθη και αδυναμίες στον εαυτό μου! Και εργαζόμουνα ακατάπαυστα, ώρες, μέρες, χρόνια! Χρόνια; Πολλά! Πάρα πολλά! Μόνη μου... Και στη διαδρομή, σε κάθε βήμα που με οδηγούσε πιο κοντά στα όνειρά μου, φούσκωνα από την επιτυχία μου. Και ο εγωισμός μου έφτανε στα σύννεφα! Θόλωνε το μάτι κάθε φορά που γοήτευα. Κανένα εμπόδιο στη ζωή δεν μπόρεσε να σταματήσει την πορεία.
Και κάθε φορά που φούσκωνα, έτρωγα και ένα χαστούκι από τη ζωή! Έτσι, για να επανέρχομαι σε τάξη! Για να θυμάμαι ότι ο άνθρωπος είναι μοναδικός αλλά και τόσο ασήμαντος. Η μήπως σημαντικός πολύ; για να βλέπω ότι είμαι και εγώ μέρος του συνόλου και όχι μονάδα. Και τι να κάνω η ψωνισμένη; η εγωίστρια; Με ποιόν να μοιραστώ αυτά που έκανα; Αυτά που σκέπτομαι; Και αυτά που νιώθω; Που να τα πω; Γιατί κανείς δεν με ακούει; γιατί κάνει κρύο;
γιατί η μοναξιά είναι χειμώνας και παγώνει την καρδιά του ανθρώπου. Γιατί δεν αφήνει χαραμάδα να μπει η ζεστασιά από τους φίλους. Η αγάπη από την οικογένεια. Η φροντίδα από αυτούς που σε νοιάζονται, που δεν καταλαβαίνουν τι κάνεις, αλλά είναι κοντά σου όταν τους χρειάζεσαι. Η ασφάλεια της ψυχής.
Όταν αρρώστησες, σε πήγε η Μαρία, γκαστρωμένη γυναίκα, στο νοσοκομείο. Στην εγχείρηση, η Ρία ήταν έξω από το χειρουργείο. Τότε που χώρισες; Στο θάνατο; Τα βράδια που ήθελες να πεθάνεις; Όταν δεν είχες δραχμή για το νοίκι; Η Άντα μαγείρευε και για εσένα. Και οι άλλοι. Είναι κοντά σου όταν τους θέλεις. Όταν πονάς, όταν χαίρεσαι, όταν ονειρεύεσαι. Οι φίλοι σου είναι. Και οι γονείς, η μανούλα..ο πατέρας. Και οι συγγενείς. Και οι γείτονες. Και οι συνεργάτες. Όλοι όσοι έχουν μαζί σου σχέση στενή, άδολη, της καρδιάς που λέμε. Αυτοί που τόσο πολύ σε αγαπούν, όσο τους αγαπάς και εσύ. Αυτοί σε κάνουν αυτό που είσαι, γιατί αλλιώς, χωρίς αισθήματα, χωρίς στήριξη, χωρίς βάση, μονάχη, δεν είσαι άνθρωπος, δε ζεις, δεν αναπνέεις, είσαι ένα μεγάλο μηδενικό. Ποιόν ενδιαφέρει άλλωστε ένας δρόμος χωρίς διαβάτες;
Εσύ είσαι ο δρόμος, οι διαβάτες έρχονται γιατί η αγάπη τους φέρνει. Ευχαριστώ σας, όλους.
Γράφει η Μαρία Ιατροπούλου
τους ανθρώπους ή πρέπει να 'σαι πολύ κοντά ή πολύ μακρυά για να τους αγαπάς.........
ΑπάντησηΔιαγραφή