Επάγγελμα; Πολιτικός απατεών.

Είναι γνωστό σε κάθε νοήμονα άνθρωπο επί Γης ότι:

«Η Αλήθεια υπάρχει, το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί».

Στα ολίγα έτη του βίου μου, βομβαρδιζόμενος νυχθημερόν από δηλώσεις φαιοπράσινων πολιτικάντηδων, κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι τελικά αποκλείεται, να πλήττονται από βαρύνοια. Είναι δυνατόν, να υστερούν νοητικά, αλλά να καταφέρνουν, να μας εξουσιάζουν από συστάσεως του Νεοελληνικού Κράτους; Είναι δυνατόν, άνθρωποι που έχουν φοιτήσει στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους να είναι ανεπαρκείς νοητικά;

Ας κάνουμε λοιπόν, ένα κολλάζ (όπως το παραπάνω) ολίγων βαρύγδουπων δηλώσεων πολιτικών και ας συμπληρώσουμε μετά στα βιογραφικά τους, τί πραγματικά επαγγέλλονται.

Ο Ειρηνοδίκης κύριος Μνης

-Παιδάκι μου, έλεγε η μάνα του κάθε πρωί που τον σήκωνε να πάει στο Σχολαρχείο, παιδάκι μου, ξανάλεγε, κοίτα να μάθεις γράμματα, να γίνεις δικαιόρος της Νομικής, να γίνεις κύριος, να βάλεις γραβάντα και να μην έχεις ανάγκη κανένανε.

Αυτό θυμόντανε κάθε πρωί που έδενε την σκούρα βυσσινί γραβάτα του, έριχνε την τελευταία ματιά στην πρώτη και την τελευταία τρίχα της αποχωρούσης λόγω φαλάκρας χωρίστρας του ο κύριος Μνης. Ακολούθως ο κύριος Μνης, κάθε πρωΐ, έριχνε μια μούντζα κατάμουτρα στον καθρέφτη, έλεγε το συνηθισμένο «κοίτα ρε μαλάκα πως κατάντησες», χαμογελούσε ειρωνικά, σοβαρευόντανε, χάϊδευε το μουστάκι του, φορούσε το αυστηρό χαμόγελο της εξουσίας, μόλις άνοιγε την θύρα του σπιτιού του, και όδευε προς το Ειρηνοδικείον ευθυτενής, όπου τον επερίμενε ο Κοσμάς .

Η έλλειψη ΘΥΜΟΥ ως case study στην πορεία του Έλληνα προς την υποδούλωση

Είναι βέβαιο ότι στις μεγάλες πανεπιστημιακές έδρες ψυχολογίας το φαινόμενο «Έλληνας»  θα αποτελεί το πλέον περιζήτητο μεταπτυχιακό. Πιστός ο Έλληνας στην Ιστορία του  καταρρίπτει έναν ακόμη μύθο: Αμφισβητώντας ευθέως τους παραδεκτούς κανόνες της επιστήμης της ψυχολογίας αναδεικνύει νέα επιστημονικά δεδομένα, άγνωστα μέχρι χθές στην επιστήμη… Ότι στη διαδικασία προς το θάνατο το υποκείμενο είναι δυνατόν να οδηγηθεί από την άρνηση κατευθείαν στην αποδοχή, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕΙ το ενδιάμεσο στοιχείο του ΘΥΜΟΥ που χαρακτηρίζει την τυπική «ψυχολογία της πορείας προς το θάνατο». Κάτι τέτοιο ήταν μέχρι σήμερα  άγνωστο…

Η φύση, ο ρόλος και η αποστολή του Δικηγόρου, ως ευφραντικό όραμα και νοσταλγική ανάμνηση

Κάθε σύστημα δικαίου και η διαδικασία απονομής του, προϋποθέτει θεσμούς που υπηρετούν συγκεκριμένη ή συγκεκριμένες ανάγκες οι οποίες διεκδικούν την ικανοποίησή τους ως δικαιώματα.

Δικαίωμα κατά το ισχύον δίκαιο, είναι η απαίτηση να ικανοποιηθεί συγκεκριμένο ιδιωτικό η δημόσιο συμφέρον, ενός προσώπου (φυσικού η νομικού) που εκλαμβάνεται ως το νομικό είδωλο (personnalite juridique)  του πραγματικού ανθρώπου.

Το Δίκαιο ως πηγή δικαιωμάτων στο πλαίσιο του πολιτισμού της νεωτερικότητας, είναι «κοινωνικό συμβόλαιο». Μια έννοια απολύτως χρηστική που παραμερίζει τα πρόσωπα έναντι των ρόλων, που αυτά διαδραματίζουν, στα πλαίσια της οργανωμένης συμβίωσης. 

Ο πρόχειρος Δικηγόρος στις αρχές του αιώνα και η σημερινή θέση των νομικών στην κοινωνία

«Δεν μου είναι άγνωστο ότι εις τον ευτυχισμένο αυτό τόπο πάσα καινοτομία είναι προορισμένη να γίνεται δεκτή δια ψιθυρισμού αποδοκιμασίας, ο οποίος συνηθέστατα δεν αργεί να ενδυναμωθεί και να εκσπάσει εις θύελλαν διαμαρτυρίας. Μολονότι δε το δικηγορικό στοιχείο παντού θεωρείται και είναι αληθώς ο αφρός τρόπον τινά του πνεύματος πάσης κοινωνίας εν τούτοις είμαι προδιατεθειμένος να μην απορήσω διόλου εάν ευρεθούν συνάδελφοι, οι οποίοι την έκδοσην αυτήν του βιβλίου τούτου την χαρακτηρίσουν ως ιεροσυλία. Θα θεωρήσω μάλιστα εαυτόν ευτυχή, αν η τοιαύτη διαμαρτυρία περιορισθεί εις απλόν ψιθυρισμόν και δεν υψωθεί μέχρι τόνου κραυγής»

Μικρή και λίγη (εξομολόγηση)

"Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνος μπρος, χρόνια μετά... Η ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά. Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος; Αχ, πού'σαι νιότη, που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!"

Στα χρόνια της αποχαύνωσής μας , όταν απολαμβάναμε «ευμάρεια», ήμασταν άνθρωποι φιλάνθρωποι, γιατί ένα καλό, πού και πού, το κάναμε. Ήμασταν άνθρωποι με στοχασμούς, γιατί είναι δύσκολη η επιλογή του τόπου της εκδρομής. Ήμασταν άνθρωποι με αξίες, γιατί εκτιμούσαμε την οικογένεια και την φιλία, μόνο με αυτούς είχαμε πάρε δώσε, όταν βόλευε ε;

Είχαμε και λίγη στενοχώρια για ένα μικρό ποσοστό των Ελλήνων που δεν τα κατάφερνε να επιβιώσει «αξιοπρεπώς» ε; Όμως, ήταν τόσο μικρό ποσοστό.

Από «Δικαιοσύνη» στη Δικαιοσύνη...

Μέσα στη δίνη της παντοδύναμης αντισυνταγματικότητας όλων αυτών των παρα«νόμων», που δολοφόνησαν μέσα σε δύο μόλις χρόνια όλες τις λαϊκές κατακτήσεις των τελευταίων 120 ετών, σκέφτεται κάποιος και λέει: τι έκανε η Δικαιοσύνη για να μη φτάσουμε ως εδώ; Δυστυχώς, τίποτε. Και αναρωτιέται… : Τι μπορεί να κάνει η Δικαιοσύνη από εδώ και πέρα, μήπως και ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη που ζούμε και δούμε να χαράζει μια καινούργια, όμορφη, αισιόδοξη μέρα;

Ο Οικουμενισμός και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών

Γράφει ο Κώστας Πετρόπουλος (πηγή)

Δίκαιον - Άδικον

Μιλάει ο Δικηγόρος Πατρών Κώστας Ελ. Πετρόπουλος, στον Τηλεοπτικό Σταθμό "ΛΥΧΝΟΣ" της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών, σε μία εκπομπή, που επιμελείται ο Πρωτοπρεσβύτερος Πατήρ Κανέλλος Φερτάκης, με ιστορικές παραπομπές και επιστημοσύνη, περί του τι εστί Δίκαιον - Άδικον.

Ελληνικός ποινικός κώδικας

Η ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα για εμάς τους Νομικούς, είναι πολύ Σοβαρή Ενασχόληση και Απαιτεί ιδιαίτερη Σπουδή και Αντοχή. Η προσπάθεια κατανόησης και ερμηνείας των εκάστοτε αυτού άρθρων απαιτεί προσοχή, όχι αποστήθιση, κατά τον Ρωμαίο Νομικό Celsus, “Scrire leges non hoc est earum verba tenere sed vim ac potestatem” ήτοι «Γνωρίζειν τους νόμους δεν σημαίνει τούτο, να κατέχεις δηλαδή τις λέξεις αυτών, αλλά την δύναμιν και την ισχύν των (την εξουσίαν των).
Ο Ποινικός Κώδικας και η κατανόηση αυτού έχει να κάνει με την Λογική, και με αφηρημένες έννοιες που μπορώ να πω ότι είναι φιλοσοφικού περιεχομένου, η κατανόηση των οποίων απαιτεί πολύ χρόνο, ψυχική αντοχή και κόπο.
Ιδιαίτερα στο Γενικό Μέρος θα παρατηρήσουμε διατάξεις που πρόκειται για καθαρά λογικών εννοιών, που προϋποθέτει άριστη γνώση ορισμένων ερμηνευτικών διατάξεων, π.χ. συσταλτική και διασταλτική ερμηνεία διατάξεων, όταν αναφέρει ότι εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις του άρθρου τάδε, το εξ αντιδιαστολής επιχείρημα (Argumentum a Contrario), το επιχείρημα εκ του μείζονος προς το έλασσον , το έλασσον προς το μείζον κλπ

Γιατί η αγάπη είναι δώρο θεού και πρέπει να το σεβόμαστε και να το τιμάμε! και να το μοιραζόμαστε!

Από παιδί ξεκίνησα να δείχνω τις χάρες μου...
Στον παιδικό σταθμό ανέβαινα στο δέντρο της αυλής για να μιλήσω στους περαστικούς, στο καφενείο του μπαμπά μου έβγαζα λόγους στους χαρτοπαίχτες και τους βαρελόφρονες ανεβασμένη στην καρέκλα, στα σχολεία, όταν δεν ήμουν έξω από την τάξη…μίλαγα στους συμμαθητές και στους καθηγητές με στόμφο που τσάκιζε τα παράθυρα, στο πανεπιστήμιο φώναζα στο αμφιθέατρο στους πολιτικούς αντιπάλους. Στο γήπεδο ούρλιαζα στην ομάδα μου, καμιά φορά τα έλεγα και με την αντίπαλη, αλλά γαλλικά…

Η ιθύνουσα τάξη ή Πολυτεχνείο 1973

( Το  tank  εισβάλει…)

Ήταν μια μέρα του Νοεμβρίου σαν τις προηγούμενες. Στο Πολυτεχνείο οι φοιτητές έγκλειστοι. Στους γύρω δρόμους το στρατιωτικό καθεστώς πολιορκητής. Κόσμος περίεργος, επαναστατημένος, περαστικός, ανήσυχος. Τα τρόλεϊ και τα αυτοκίνητα αργά ανεβοκατέβαιναν την Πατησίων ρίχνοντας φοβισμένες ματιές στα μακριά μαλλιά της νεολαίας και στα καπέλα των αστυνομικών. Πήρε να νυχτώσει. Μαζύ τέσσερις φίλοι πήγαμε στο Πολυτεχνείο για να δούμε και να αποφασίσουμε για τα περαιτέρω. Θα κάναμε το βήμα; Θα ακούγαμε το γριτς του πορτονιού να ανοίγει και να μπούμε μέσα ή να μείνουμε απέξω. Χρειάζονταν παλικαριά να μπεις. Χρειάζονταν παλικαριά να μείνεις απέξω. Μια αστυνομία φοβισμένη. Αστυνομικοί να κοιτάζουν τον κόσμο και να λες αυτοί κοντεύουν να τα κάνουν απάνω τους, αν από αυτούς περιμένουν οι δικτάτορες… Η νεολαία αποφασισμένη.

Ελλάδα το τελευταίο ΣΟΒΙΕΤ!!! Αληθεύει;

Στην χώρα μας οι πολιτικοί διατείνονται, ότι με μοντελάκια διακυβέρνησης άλλων χωρών, μπορούν να μας σώσουν από το επερχόμενο ναυάγιο (αλήθεια δεν ναυαγήσαμε ακόμα;), να βγάλουν το καράβι από την ξέρα (για όσους παραδέχονται ότι προσαράξαμε), να περάσουν τον κάβο της κρίσης και να μας οδηγήσουν σε απάνεμο λιμάνι (για όσους είναι ονειροπόλοι ή μας πουλάνε εκ νέου όνειρα θερινής νυκτός). Βέβαια, δε μας εξήγησαν, γιατί στο διάστημα της μεταπολίτευσης δεν έκαναν τα όσα έλεγαν και απέτυχαν παταγωδώς.
Τα παραδείγματα πλείστα και η επιχειρηματολογία από τους αποτυχημένους τιμονιέρηδες γνωστή. Για να μην γίνουμε Αλβανία του Χότζα, Σοβιέτ του Στάλιν, Κούβα του Φιντέλ, Κίνα του Μάο, θα πρέπει να γίνουμε Δανία του νότου, Σουηδία των Βαλκανίων, Γερμανία της Μεσογείου, Ινδία της Ευρώπης και Νίγηρας των Ανατολικοευρωπαίων. Τα αναφέρω με την σειρά που ειπώθηκαν από τους «καπεταναίους». Δεν μας είπαν όμως ποτέ, αν θα γίνουμε ΕΛΛΑΔΑ. Έτσι, κατά καιρούς, ακούμε μεγαλόπνοα σχέδια εξόδου από την κρίση, τα οποία όλως τυχαίως αποτυγχάνουν.

Το ελληνικό ζήτημα θα κριθεί στο iPhone 10. Αν θα κατασκευάζεται σε ελληνική ΕΟΖ, το Ευρώ θα έχει αποδειχτεί ζυγός βαρύτερος από τον τουρκικό

Οι πέντε πιο πλεονασματικές οικονομίες παγκοσμίως, με κριτήριο το εμπορικό ισοζύγιο  σε εκ. $ το 2010 ήταν: πρώτη η  Γερμανία  με πλεόνασμα  201.737 εκ. $, δεύτερη η  Κίνα με πλεόνασμα   182.725 εκ. $, τρίτη  η  Σ. Αραβία με πλεόνασμα 152.000 εκ. $, τετάρτη η  Ρωσία με πλεόνασμα  151.621 εκ. $ και πέμπτη η Ιαπωνία με πλεόνασμα 77.218 εκ. $. 

Πρώτη πιο ελλειμματική οικονομία παγκοσμίως, με κριτήριο το εμπορικό ισοζύγιο ήταν οι  Η.Π.Α. με ελλείμματα 689.932 εκ. $, ενώ δεύτερη ακλουθούσε η  Μ. Βρετανία με έλλειμμα 152.830 εκ. $ , τρίτη  η Ινδία με έλλειμμα 106.540 εκ. $ και τετάρτη η  Γαλλία με έλλειμμα  85.325 εκ. $. πηγή 

Δεδομένης της ολοένα και αυξανόμενης ανάγκης του βιομηχανικού κεφαλαίου για κερδοφορία, η  δυτική βιομηχανία αιχμής έχει τα τελευταία χρόνια υιοθετήσει την προσφιλή πρακτική της μεταφοράς του συνόλου ή μέρους της παραγωγής της, σε περιοχές του πλανήτη που διατίθενται φθηνά εργατικά χέρια, υπό ένα ιδιότυπο συνήθως καθεστώς εργασίας, που παρέχεται εντός οριοθετημένων γεωγραφικών  περιοχών γνωστών ανά την υφήλιο ως  «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες»  (ΕΟΖ). Στην γειτονιά μας ΕΟΖ υπάρχουν στα Σκόπια, στην Τουρκία, στην Πολωνία κλπ. ΕΟΖ επίσης υπάρχουν στην Ν. Αφρική (εκεί που είχαμε τα πρόσφατα αιματηρά επεισόδια), στην Ινδία, στην Κίνα, στο Καζακστάν, στην Περσία, στο Πακιστάν, στην Ν. Κορέα και αλλού.

Θέατρο σκιών σε κοινοβουλευτική κλίμακα

Σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα (δηλαδή, σε ένα σύστημα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, που έχει καταλήξει κάποιοι να είναι μονίμως διοικούμενοι και κάποιοι άλλοι να είναι σχεδόν κατ’ επάγγελμα κυβερνώντες), σε μια κατ’ αποτέλεσμα αποστειρωμένη κομματοκρατούμενη και πάντως, μόνο κατ’ επίφαση Δημοκρατία (που δεν γνωρίζει καμία άμεση δημοκρατική συμμετοχική δομή σύνθεσης και συναπόφασης, παρά μόνο, τώρα, στις εσχατιές του βίου του γνωστού πολιτικού συστήματος, θυμήθηκε την έννοια της κοινωνικής ευθύνης κι αυτή με την μορφή «όλοι μαζί τα φάγαμε») η ύπαρξη μιας αντισυστημικής αντιπολίτευσης είναι μάλλον το ζητούμενο κάθε σκεπτόμενου και πολιτικοποιημένου πολίτη.

Όμως, στην Ελλάδα των στρεβλώσεων, ακόμα και αυτή η έννοια της αντιπολίτευσης δεν άργησε να αποκτήσει εντελώς διαφορετικό νόημα από αυτό που τουλάχιστον φαίνεται να είχε κατά νου ο Συνταγματικός Νομοθέτης, όταν κατήρτιζε το Σύνταγμα του 1975.

Πολιτική, νομικά και λογική

Διάσκεψη 11 Μαΐου 2011. Δημοσίευση απόφασης σε δημόσια συνεδρίαση 30 Μαΐου 2011. Κι έτσι γεννήθηκε η με αριθμό 1620/2011 απόφαση του Στ’ Τμήματος του ΣτΕ.
Η διαφορά ανέκυψε ως προς το ύψος των τόκων που έπρεπε να καταβάλει το Δημόσιο, που τους υπολόγιζε με βάση το προβλεπόμενο από τη διάταξη του άρθρου 21 του Κώδικα Νόμων περί δικών του Δημοσίου (κ.δ. της 26.6/10.7.1944) επιτόκιο 6% κι όχι με βάση το γενικώς ισχύον επιτόκιο.
Ζητούμενο αν η επίμαχη διάταξη του άρθρου 21 του Κώδικα Νόμων περί δικών του Δημοσίου αντίκειται στα άρθρα 4 παρ.1 και 20 παρ.1 του Συντάγματος, στο άρθρο 6 παρ.1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.), καθώς και στο άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ίδιας Σύμβασης και είναι, ως εκ τούτου, μη εφαρμοστέα.

Η ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΙΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ: Η ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΚΑΙ Η ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΙΣ

1) ΓΕΝΙΚΑ – ΕΙΣΑΓΩΓΗ – ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Το θέμα του θανάτου του ανθρώπου και της τύχης των σωμάτων των νεκρών, έχει απασχολήσει ήδη πολλούς και επιφανείς ερευνητές, Έλληνες και ξένους, έχουν γίναι πολλές συζητήσεις και συνέδρια σχετικώς και η σχετική βιβλιογραφία με διάφορες απόψεις είναι πλούσια για κάθε ενδιαφερόμενο. Εδώ θα διατυπώσουμε μια συνοπτική περίληψη και θα εστιάσουμε στο θέμα μας. Το θέμα ήλθε εκ νέου στην επικαιρότητα στις αρχές του Φεβρουαρίου του 2012, όταν ο Δήμος Αθηναίων, ανακοίνωσε ότι βρίσκεται σε αναζήτηση χώρου για την κατασκευή αποτεφρωτηρίου, ενώ άλλοι δήμοι (π.χ. Θεσσαλονίκης, Μαρκόπουλου Αττικής, κλπ.) προχωρούν ήδη στην κατασκευή τους με εντατικούς ρυθμούς.

Στην Ελλάδα με το άρθρο 35 του Νόμου 3448/2006, καθιερώθηκε το νομικό πλαίσιο για την προαιρετική αποτέφρωση των νεκρών, σε όσους το επιτρέπει η θρησκεία τους, δηλαδή ως αίτημα μικράς μειοψηφίας του λαού και όχι ως αποτέλεσμα καθολικού αιτήματος. Περαιτέρω, με το Π.Δ. 23-3-2009 (Φ.Ε.Κ. Αρ.49) θεσπίσθηκαν οι προϋποθέσεις και ο τρόπος καθορισμού κατάλληλων χώρων αποτεφρωτηρίων, ενώ με την Κ.Υ.Α. (αρ. Οικ. 20232, Αρ. Φ. 745) ορίσθηκαν όλοι οι σχετικοί περιβαλλοντικοί όροι και η σύγχρονη τεχνολογία για την κατασκευή των αποτεφρωτηρίων.

PROTEST

Κάθε νέα ανάρτηση στο email σας

Έχουμε δικαιολογίες για τον Ρατσισμό;

Πριν από λίγο καιρό είχαμε ακόμα ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ. Ξέρετε, από αυτά που κάνει η γενιά που έπεται αυτής των 700€... Η δική μας γενιά.... Από τα πάρτυ που κάνει κάποιος όταν φεύγει από την Ψαροκώσταινα. Επρόκειτο για την τελευταία στενή φίλη που έφευγε από την Ελλάδα... Πλέον το πρόγραμμα στο σταθερό θα πρέπει να περιλαμβάνει απαραιτήτως και κλήσεις εξωτερικού. 

Το ανύπαρκτο εργατικό κίνημα… ένα τέλμα δίχως αύριο.

Πάει καιρός, που είναι διάχυτος ο προβληματισμός στην κοινωνία μας, σχετικά με την στάση του εργατικού κινήματος, απέναντι στην προδιαγεγραμμένη εξαθλίωση των εργαζομένων. Δεν υπάρχει γωνιά, που να μην συζητούν πολίτες, κάθε λογής ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου, για την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη!

Τα μηνύματα από τις πράξεις μας όμως, είναι αντιφατικά… από χειμώνα, σε χειμώνα περιμένουμε μια κοινωνική έκρηξη, αλλά ως δια μαγείας, δεν την βλέπουμε. Άλλα λέμε, και εντέλει, άλλα πράττουμε. Ποια έκρηξη λοιπόν; Αυτή που εκτονώνει ο eλληνας με χαμέρπουσα συμπεριφορά στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης; ή αυτή που μετά από 3 αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, από ενάρξεως της οικονομικής κρίσης, άλλαξε απλώς τη σειρά του δικομματισμού; Ποια αντίδραση λοιπόν; Αυτή που «νομιμοποίησε» την πληρωμή των χαρατσιών; ή αυτή, των ανά τις πλατείες περιφερόμενων μουτζαhedin; Μας αξίζουν τέτοιες συμπεριφορές;

Έννοια και νόμοι περί Προσηλυτισμού: Η διαφορά μεταξύ απλής ομολογίας της πίστης και του - απαγορευμένου - προσηλυτισμού, στα πλαίσια ασκήσεως του ατομικού Συνταγματικού δικαιώματος της Θρησκευτικής Ελευθερίας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Πετρόπουλος, Δικηγόρος.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ – ΓΕΝΙΚΑ

Η αντιαιρετική ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Πατρών, στα πλαίσια της ενημέρωσης του Ορθοδόξου Χριστιανικού Λαού, με τρόπο ευσύνοπτο και κατανοητό, ασχολείται με ένα ζωηρά αμφιλεγόμενο, στη σύγχρονη Κοινωνία θέμα, που προϋποθέτει γνώσεις και εμπειρία για να αναλυθεί σωστά.

Μας ρωτούν συχνά τι περιλαμβάνει το ατομικό δικαίωμα της Θρησκευτικής Ελευθερίας και ποίοι οι περιορισμοί του; Τι σημαίνει η απλή Ορθόδοξη μαρτυρία, η Ορθόδοξη ομολογία πίστεως, το κήρυγμα -διδασκαλία- του Ευαγγελίου εις πάντα τα Έθνη και από πού και πέρα αρχίζει η διαστρέβλωση της εννοίας του Ευαγγελισμού των Λαών, ήτοι ο δόλιος, απατηλός και προσβάλλων την θρησκευτική συνείδηση του συνανθρώπου προσηλυτισμός; Ποία είναι τα αθέμιτα μέσα, οι τρόποι του προσηλυτισμού και ποίος ο σκοπός του; Τι είναι και τι δεν είναι προσηλυτισμός κατά την εφαρμογή του Δικαίου;

Για να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα κρίνουμε σκόπιμο να παραθέσουμε το ισχύον, σήμερα, νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα και διεθνώς, που δίδει και τους ορισμούς των αντίστοιχων εννοιών, καθώς και το περιεχόμενο αυτών.

Σημειωτέον, ότι, το εξεταζόμενο θέμα, δεν είναι μόνον θρησκευτικό ή νομικό (ατομικά δικαιώματα) αλλά έχει και τις πολιτικές προεκτάσεις του (διεθνές δίκαιον) καθόσον αφορά τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων, τους οικονομικούς ή πολιτικούς μετανάστες, ενώ καταπιάνονται με αυτό (το θέμα), διεθνείς οργανισμοί και άλλοι εμπλεκόμενοι ιδιωτικοί φορείς και οργανώσεις.

Θα πούμε εδώ, στην εισαγωγή μας, ότι το θέμα της θρησκευτικής ελευθερίας, απασχολεί την Ανθρωπότητα από καταβολής κόσμου (δεν είναι καινούργιο).

Από τα πρώτα ατομικά δικαιώματα, που διεκδίκησε ο άνθρωπος στην Ιστορία του (πριν ακόμη και από τα πολιτικά ή κοινωνικά του δικαιώματα) υπήρξε η απόλαυση (ελευθερία) του θρησκεύεσθαι.

Τον σεβασμό της θρησκευτικής ελευθερίας, επιβάλλουν μεγάλος αριθμός διεθνών συμβάσεων και όλα τα Σύγχρονα Συντάγματα.

Πολλοί συγχέουν την έννοια της θρησκευτικής ελευθερίας, με την αντίστοιχη της ανεξιθρησκείας που εχρησιμοποιείτο πριν πολλούς αιώνες.

Η έννοια της «ανεξιθρησκείας» (tolerance) είναι στενότερη της έννοιας του όρου «θρησκευτική ελευθερία», γιατί η μεν πρώτη περιλαμβάνει μόνον την ανοχή του κράτους έναντι θρησκευμάτων εκτός της επίσημης θρησκείας (όπου και όταν υπάρχει), ενώ η δεύτερη περιλαμβάνει το δικαίωμα του ανθρώπου να εκδηλώσει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, με παράλληλη υποχρέωση του Κράτους :

1.-Να απέχει από κάθε ενέργεια που θα παρεμπόδιζε την διαμόρφωση και την εκδήλωση των θρησκευτικών πεποιθήσεων και

2.-Να λαμβάνει κάθε είδους πρόσφορο μέτρο για την εξασφάλιση της άσκησης των θρησκευτικών εκδηλώσεων και της λατρείας.

Αλλά ας προχωρήσουμε στην εξέταση του θέματός μας παραθέτοντας τις διατάξεις που καθορίζουν το σύγχρονο δίκαιο στην Ελλάδα και Διεθνώς:

Ευρώπη. Ποια Ευρώπη;

Γράφει ο Ηλίας Τσάκαλος.

«Ευρώπη, αυτό που εμείς, έτσι που ανατραφήκαμε, λέγαμε Ευρώπη, αν δεν ξεψύχησε, είναι έτοιμη να ξεψυχήσει» 

Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Γ’, Παρασκευή 30 Σεπτέμβρη 1938,  Αθήνα, 11 βράδυ. Σελ 105.

Ζούμε σε μια ιστορική περίοδο περίεργη. Έτσι φαίνεται. Ο ολοκληρωτισμός του γερμανο-γαλλικού άξονα και του χρηματιστικοβιομηχανικού κεφαλαίου, που εκφράζεται μέσα από τα ελεγχόμενα από αυτόν όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οδηγεί τα κράτη(;) της ευρωπαϊκής ζώνης στην κατάρρευση και τους Ευρωπαίους(;) πολίτες στην εξαθλίωση, στην φτώχεια και στην απόγνωση.

Τα παλιά εθνικά κράτη, με αυτές τις τυχαίες δήθεν εκλεγμένες κυβερνήσεις τους, προσπαθούν να επιβιώσουν από την κατακτητική μανία της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Γερμανίας, αντιστεκόμενα περισσότερο για την τιμή των όπλων και όχι από την θέληση να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των λαών που τα κατοικούν.