Χριστούγεννα με Χριστό (με Σώμα και Αίμα Χριστού)

Σε Λίγες μέρες η ανθρωπότητα θα γιορτάσει τη γέννηση του Κυρίων ημών Ιησού Χριστού. Έχει αρχίσει ήδη να γίνεται αισθητό στα νοικοκυριά, το κλίμα των Χριστουγέννων από τις κατάλληλες προετοιμασίες (τα ψώνια, οι πράξεις φιλανθρωπίας, το στόλισμα του δένδρου, η Φάτνη, τα παραδοσιακά γλυκά, κουραμπιέδες και μελομακάρονα, η ανταλλαγή δώρων, η προμήθεια γαλοπούλας και άλλων αγαθών για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι). Όμως, άλλο είναι το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων για τους Χριστιανούς.

Όλος ο Χριστιανικός κόσμος με συγκίνηση και κατάνυξη θα προσέλθει στους Ιερούς Ναούς μας να απολαύσει τα Τροπάρια, τις Καταβασίες , τους Αίνους , την Δοξολογίαν και την Θείαν Λειτουργία των Χριστουγέννων. 

Ιδιαίτερα στην πατρίδα μας την Ορθόδοξη Χριστιανική Ελλάδα μας, πολλοί από εμάς, θα προσέλθουν και στο Άγιον Ποτήριον, στη Θεία Κοινωνίαν στο Μέγα Ιερόν Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, κατάλληλα προετοιμασμένοι και εξομολογημένοι.

Το παρόν πόνημα ευελπιστεί ότι κατά τρόπον ευσύνοπτον και κατανοητόν θα δώσει στους πιστούς, βασικές πληροφορίες για το Μέγα τούτο Μυστήριο και θα γίνει αφορμή στους ενδιαφερομένους, για περαιτέρω εμβάθυνση στα δογματικά "πιστεύω", της Ορθοδόξου Πίστεως μας, και στις σημαντικές διαφορές μας, με τους Ρωμαιοκαθολικούς και Διαμαρτυρομένους Χριστιανούς. 

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ

ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Κατηγορία:

Δογματική,

Μυστήρια της Εκκλησίας,

Εκκλησιαστικόν Δίκαιον

Α. Πηγές – Βιβλιογραφία (ενδεικτικώς)

1. Παλαιά Διαθήκη,  Καινή Διαθήκη και Διδαχές των Αγίων Αποστόλων.
2.  Αρχιμανδρίτου Γερβάσιου Χ. Παρασκευόπουλου, «Ερμηνευτική Επιστασία επί της Θείας Λειτουργίας», Αναπλαστική Σχολή Πατρών,  Πάτραι 1958.
3. Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, «Εις την θείαν Λειτουργίαν», Εκδόσεις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος ΄΄Ό ΣΤΑΥΡΟΣ΄΄, Αθήναι 1976.
4. Παναγιώτου Τρεμπέλα, «Δογματική» Τόμος Γ΄, Σωτήρ, Αθήνα 2003.
5. Χρήστος Ανδρούτσος «Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας», Αστήρ, Αθήνα 1956.
6. Ηλία Μανιάτη, «Οι τρεις περί Πίστεως Λόγοι – Δογματική Ορθοδόξου Εκκλησίας», Εκδόσεις Επτάλοφος, Αθήνα.
7. Βλάσιος Φειδάς: «Εκκλησιαστική Ιστορία», Εκδόσεις Διήγηση, Αθήνα 2002.
8. Νικόλαος Ματσούκας, «Δογματική και Συμβολική Θεολογία Β΄», Εκδόσεις Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2007.
9. Ανδρέας Θεοδώρου «Βασική Δογματική Διδασκαλία – Απαντήσεις σε Ερωτήματα Συμβολικά» Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2006.
10. Αθανάσιος Δεληκωστόπουλος «Η πίστη των Ορθοδόξων», Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1999.
11. Γεώργιου Ψαλτάκη, Θεολόγου Ιεροκήρυκος – «Αντιαιρετικός Οδηγός – Απειλή για την Ορθοδοξία μας» Σωτήρ, Αθήνα 2007.

Β1 Τι είναι η Θεία Ευχαριστία;  (Θεία Λειτουργία)

Η Θεία Ευχαριστία, είναι το μέγιστον Ιερόν Μυστήριον (μαζί με αυτό του Βαπτίσματος), ιδρυθέν υπό του Ιδίου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (θεοσύστατον, θεοποιητικόν, αιώνιον, καλούμενον) κατά τον Μυστικόν Δείπνον΄΄τη νυκτί της Μεγάλης Πέμπτης, εν η παρεδίδοτο στον θάνατον του σταυρού΄΄ για να συνεχίζεται στην Εκκλησία Του, δια μέσου των αιώνων, και μέχρι της συντελείας των αιώνων, ήτοι μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας Αυτού.

Ειδικώτερον, και συγκεκριμένως, ενώ ο Κύριός μας, έτρωγε με τους Μαθητάς του, εις το Υπερώον, πήρε εις τα χέρια του τον άρτον, ευχαρίστησε τον Πατέρα Του, έκοψε σε τεμάχια τον άρτον, και είπε: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου, το υπέρ υμών κλώμενον, τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν». Στην συνέχεια πήρε το ποτήρι με τον οίνο, πάλιν ευχαρίστησεν τον Θεό και το προσέφερε στους μαθητές του λέγοντας: «Τούτο εστί το αίμα μου, το της καινής διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. ΚΣΤ΄ 20-29, Ιωαν. ΣΤ΄ 27-69, Μαρκ. ΙΔ΄ 17-25, Λουκάς ΚΒ΄ 14-38, Απ. Παύλος, Α΄ Κορινθίους ΙΑ΄ 23-26).

Η Θεία Ευχαριστία έχει δύο όψεις:

α) Είναι Μυστήριον (βλ. τεύχος 22, Στώμεν Καλώς, το Άγιον Χρίσμα, περί της εννοίας του «μυστηρίου» - Επιμέλεια Παναγιώτου Μηνιάτη) γιατί ο άρτος και ο οίνος, με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, μεταβάλλονται σε σώμα και Αίμα του Κυρίου.

β) Είναι Θυσία, γιατί επαναλαμβάνεται αναίμακτα η σταυρική θυσία του Γολγοθά.

Κατά την Διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, η Θεία Ευχαριστία αποτελεί πρόγευση των εσχάτων, της Βασιλείας του Θεού. Στο παρελθόν, μάλιστα, όλα τα υπόλοιπα μυστήρια, ετελούντο μέσα στην Θεία Ευχαριστία, και από τον 12ο μ.Χ. αιώνα και μετά, όμως, άρχισαν να τελούνται χωριστά. Η Θεία Ευχαριστία, είναι μία, παντού όπου ζει η Ορθοδοξία, και τελείται με το ίδιο τυπικό, σε διάφορες γλώσσες.

Β2 Υπέρ ποίων τελείται η Θεία Ευχαριστία;

Το υπερφυές τούτον Ιερόν Μυστήριον τελείται, ου μόνον δια την βοήθεια και συγχώρεση, των – ζωντανών – που συμμετέχουν στο μυστήριον, αλλά και για την ανάπαυσιν των κεκοιμημένων Ορθοδόξων Χριστιανών, πατέρων και αδελφών ημών. Όπως λέγει ο άγιος Κύριλλος ο Ιεροσολύμων: ΄΄Είτα (μνημονεύουμε) και υπέρ των προκεκοιμημένων αγίων Πατέρων και Επισκόπων, και πάντων των, απλώς, εν ημίν προκεκοιμημένων, μεγίστην όνησιν πιστεύοντες έσεσθαι ταις ψυχαίς, υπέρ ων η δέησις αναφέρεται, της αγίας και φρικωδεστάτης προκειμένης θυσίας΄΄. Τα ίδια λέγει και ο Ιερός Χρυσόστομος: Γι’ αυτό και κατά την Θεία Λειτουργία, μνημονεύονται ονόματα, όχι μόνον ζωντανών, αλλά και πεθαμένων, και μετά την υπέρ των νεκρών ευχήν λέγει ο ιερέας: ΄΄και ανάπαυσον αυτούς, όπου επισκοπεί το φως του προσώπου σου΄΄.

Η Θεία Ευχαριστία, δεν είναι μόνον ανάμνησις και πραγματική αναπαράστασις της θυσίας του Σταυρού, προς διαβίβασιν των αγαθών της, στους πιστούς, αλλά και θυσία δια της οποίας οικειοποιείται, δηλαδή κάμνει κτήμα του), κάθε πιστός, τα αγαθά, που απέρρευσαν από την θυσίαν του Γολγοθά, για ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους, γενικώς, ζώντας και τεθνεώτας, προσφερομένη.

Γ. Ποιά η ιερουργία του μυστηρίου; Πότε, πώς, και υπό ποίου τελείται; Τι χρειάζεται για να τελεσθεί; Πότε γίνεται ο καθαγιασμός; Ποία η ευχή του καθαγιασμού;

Το μυστήριον τελείται κατά την τέλεσιν της Θείας Λειτουργίας, υπό κανονικού (όχι σχισματικού) ιερέως ή Αρχιερέως, επί της Αγίας Τραπέζης του Ιερού Βήματος. Προηγουμένως, κατά την προετοιμασία της Θείας Ευχαριστίας, καθαγιάζονται τα προσφερόμενα δώρα. Οι πιστοί προσφέρουν το πρόσφορον, δηλαδή ένζυμον άρτον (ψωμί), με ειδική επ’ αυτού σφραγίδα, το οποίον, ο ιερέας που λειτουργεί, προσκομίζει, ομού, με τον εκ σταφυλών οίνον (ανάμα) στην Αγία Πρόθεση, και τα καθαγιάζει. Αργότερα, κατά την Θείαν Λειτουργίαν, και δη κατά την Μεγάλην Είσοδον, μεταφέρει τα προσφερόμενα δώρα, από την Αγίαν Πρόθεση, στην Αγία Τράπεζα, και αρχίζει η Αγία Αναφορά, και ιερουργείται το φρικτόν μυστήριον της σωτηρίας μας, με τα ίδια ακριβώς υλικά, και τα αυτά λόγια, που εχρησιμοποίησεν ο Κύριός μας, κατά τον Μυστικόν Δείπνον, την Μεγάλην Πέμπτην εσπέρας, εις το Υπερώον, ολίγον πριν την Παράδοσίν Του. Εις τα ως άνω υλικά, προστίθεται, εις το Άγιον Ποτήριον, και θερμαινόμενον ύδωρ (νερό), το λεγόμενον ΄΄ζέον ύδωρ΄΄, που συμβολίζει το ύδωρ το οποίον εξέτρεξεν, από την κεντημένην ζωοποιόν πλευράν του Κυρίου μας. 

Η μεταβολή των Τιμίων Δώρων, σε σώμα και αίμα Χριστού, γίνεται μετά την προσφώνησιν του Ιερέως «Τα σα, εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα...», όταν, εν συνεχεία, κατά την ιερότερη και κρισιμώτερη αυτήν στιγμήν της Θείας Λειτουργίας, ο Ιερέας, γονατιστός έμπροσθεν του Αγίου Θυσιαστηρίου, και με βαθυτάτην κατάνυξιν, ως λειτουργός του Υψίστου, προσεύχεται με θέρμη, ικετεύοντας τον Θεόν, και ζητά, την κάθοδον του Αγίου Πνεύματος, πάνω στα τίμια εκείνα δώρα, για να μεταβάλει, τον μεν άρτον σε Τίμιον Σώμα, τον δε οίνον σε Τίμιον Αίμα, του Σωτήρος Χριστού, δηλαδή σε αυτό το ίδιο το Σώμα που θυσιάστηκε πάνω στο Σταυρό, και σε αυτό το Αίμα που χύθηκε πάνω στον Σταυρό ΄΄υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας΄΄. Ακριβώς εκείνη την στιγμή, το Άγιον Πνεύμα, κατέρχεται, και συντελεί την ως άνω μεταβολή (μετουσίωση), κατά τρόπον μυστηριακόν (μη αντιληπτόν δια των αισθήσεων μας), ανεξήγητον, και ακατανόητον για τον ανθρώπινον νου. Εις το Άγιον Ποτήριον – πλέον – έχομεν ολόσωμη και αισθητή την παρουσία του Θεανθρώπου Σωτήρος μας, και όσοι είναι έτοιμοι τον Κοινωνούν, παίρνοντας μέσα τους όχι άρτο και οίνο, αλλά πραγματικά, το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και γίνονται κατά μεν τον Άγιον Κύριλλον ΄΄σύσσωμοι και σύναιμοι και Χριστοφόροι, και αποτελούν ένα σώμα, και ένα αίμα, με τον Χριστό, που φέρουν μέσα τους, κατά δε τον Μέγα Βασίλειον (εις την Ευχήν της Θείας Μεταλήψεως) «έχουν μέσα τους τον Χριστόν, κατοικούντα και μένοντα συν τω Πατρί, και τω Αγίω Πνεύματι».

Βέβαια τα μάτια βλέπουν άρτο και οίνο, και η γλώσσα αισθάνεται την γεύση ψωμιού και κρασιού. Αλλά δεν έχει έτσι το πράγμα. Από την ώρα, που κατήλθε το Άγιον Πνεύμα, και ιερουργήθηκε το μυστήριο, δεν έχουμε πλέον, ό,τι βλέπουν τα μάτια, ή ό,τι αισθάνεται η γλώσσα μας. Έχουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας, το οποίο και μας μεταδίδει ζωήν και αφθαρσίαν.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, διακηρύσσει, πως κοινωνούμε πραγματικά, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου (Ματθ. κστ΄ 26-28, Μάρκ. ιδ΄ 22-24, Λουκ. κβ΄ 15-20, Ιω. στ΄ 51-56, Α΄ Κορ. ια΄ 24-26).

Δ. Γιατί είναι πραγματική η μεταβολή των Τιμίων Δώρων;

Στην ένσταση κάποιων, για το αν πραγματικά μεταβάλλεται σε Σώμα και Αίμα Χριστού, ο άρτος και ο οίνος, θα μπορούσαμε να αντιπαραθέσουμε πολλά χωρία της Αγίας Γραφής, μα και πολλά σχετικά θαύματα. Θα μείνουμε όμως σε ένα γεγονός. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο Ιερέας καταλύει (καταπίνει) ό,τι έχει μείνει στο Άγιον Ποτήριον!!! Πιθανόν να έχουν κοινωνήσει ασθενείς με μεταδοτικές ασθένειες, όπως επίσης, έχουμε και Ιερείς, που υπηρετούν σε Νοσοκομεία λοιμωδών νόσων. Και όμως: ποτέ, μα ποτέ δεν αρρώστησαν, από τις νόσους εκείνων που κοινωνούν!!! Ας αναφέρομεν, για παράδειγμα, τον – μετέπειτα – Άγιον Άνθιμον, της Χίου το καύχημα, ο οποίος, ως Ιερέας Άνθιμος Βαγιάνος, υπηρετούσε επί μακράν σειράν ετών, και συγκοινωνούσε και συνέτρωγεν ακολούθως, μετά των ασθενών του Λεπροκομείου της Χίου!!! Τι άλλο δείχνει τούτο το θαύμα, παρά το ότι μέσα στο Άγιον Ποτήριον, δεν είναι απλά ψωμί και κρασί, μα το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου!!! Και από τους πιο σύγχρονους Γέροντες, που ιερουργούσαν σε Νοσοκομεία, θα μπορούσαμε – επίσης – να αναφέρομεν, τους μακαριστούς Γέροντες, Πορφύριον και Ευσέβιον, κ.λπ. 

Ε. Σε τί ωφελεί το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας;;

Ποίοι οι καρποί του, και ποιος ο σκοπός του;;

Αυτός ο οποίος, μετά από προετοιμασία, και προσερχόμενος μετά φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης, εις τα Άχραντα μυστήρια, μετέχοντας εις το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, συμμετέχει εις το κοινόν Σώμα της όλης Εκκλησίας. Η φύση του ανθρώπου, ζυμώνεται με την Θεότητα. Ενώνεται μυστηριακώς, με το σώμα και το Αίμα του Θεού, γεμίζει από Θεό, θεοποιείται. Ο κοινωνών, λαμβάνει άφεση αμαρτιών, και ζωήν αιώνιον, αθανατίζεται, άφθαρτο ποιείται.

Έτσι, με την Θεία Ευχαριστία, με την μετοχή του ανθρώπου στην Θεία Ζωή (Ιωάν. ιδ΄ 6, Β΄ Πετρ. α΄ 4) εκπληρώνεται ο σκοπός της θείας οικονομίας, δηλαδή η εν Χριστώ κοινωνία, που είναι η σωτηρία του ανθρώπου (Ιωάν. στ΄ 53-54, ια΄ 52, ιζ΄ 21-23). Η συμμετοχή στην Θεία Ευχαριστία, δεν είναι μέσο για ενότητα, αλλά έκφραση, φανέρωση της ενότητος, στο ένα Σώμα του Χριστού. Γι’ αυτό και τα σχίσματα, αποτελούν τραύματα στο σώμα της Εκκλησίας, δεν εκφράζουν το αληθινό νόημα της Θείας Ευχαριστίας (Α΄ Κορ. α΄ 13, ι΄ 16-18, 18-23). Αυτό είναι δόγμα της Αγίας Γραφής, στο θέμα της Θείας Ευχαριστίας (πρβλ. Α΄ Τιμ. γ΄ 15).

Οι πνευματικοί καρποί, της συμμετοχής μας εις το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, είναι πλούσιοι, και οι εξ αυτών ωφέλειες είναι πολύ μεγάλες και ανυπολόγιστες.

Αναφέρομεν επιγραμματικώς τις εξής:

α) Η άφεση των αμαρτιών (αφού έχει προηγηθεί η Ιερά Εξομολόγηση).

β) Ο αγιασμός της ψυχής και του σώματος. Αγιάζεται όλος ο Άνθρωπος και γίνεται κατοικητήριον του Αγίου Πνεύματος. Συμμορφώνεται με το Άγιο Θέλημα Εκείνου, αποκτά ζωήν αγιότητος, μία νέαν ζωήν: «ο τρώγων μου την σάρκαν, και πίνων μου, το αίμα, έχει ζωήν αιώνιον (Ιωάν. στ΄ 53-54), εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου, και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν «εαυτοίς».

γ) Η θέωσή μας. Κοινωνώντας την τεθεωμένην σάρκα του Κυρίου μας, γινόμεθα κατά μέθεξιν, και χάριν, κοινωνοί θείας ζωής, γινόμεθα κι εμείς θεοί, ισόθεοι, και ισάγιοι, αποκτούμε σπέρμα αθανασίας, ενισχυόμεθα και προοδεύουμε στην ζωήν της χάρης και της αρετής.

δ) Η ένωση όλων των Χριστιανών, που κοινωνούν τον Χριστό, σε ένα σώμα.

Η Θεία Ευχαριστία είναι το μυστήριον, το οποίον ικανώνει τα μέλη της Εκκλησίας, να παραμένουν ενωμένα, και να υπερνικούν τις αλλότριες δαιμονικές δυνάμεις. Ο Κύριος, σε αυτό το μυστήριο, εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα, παρίσταται υποστατικώς, και ουσιωδώς, και όχι απλώς ενεργητικώς. (Αθ. Δεληκωστόπουλος, Η πίστις των Ορθοδόξων, σελ. 177). Δια του ιερωτάτου και μεγίστου αυτού μυστηρίου, προκύπτει, η ωφέλεια της ένωσης όλων των Χριστιανών, που κοινωνούν τον Χριστό, σε ένα σώμα, μία οικογένεια πνευματική, μία θεία κοινωνία αγιασμένων και αγαπημένων ανθρώπων. Το λέει ο Απόστολος: «ότι εις άρτος, εν σώμα οι πολλοί εσμέν (ένα σώμα γινόμαστε οι πολλοί, μέσω της θείας κοινωνίας) · οι γαρ πάντες, εκ του ενός άρτου μετέχομεν» (Α΄ Κορινθ. ι΄ 17). Γι’ αυτό εύχεται και ο Άγιος Βασίλειος στην Θεία Λειτουργία του, και με την ευχή του Αγίου Πατέρα, και κάθε ιερέας, που ιερουργεί το μυστήριο υπέρ της ενότητάς μας αυτής και λέει: «ημάς δε πάντας, τους εκ του ενός άρτου και του ποτηρίου μετέχοντας, ενώσαις αλλήλοις, εις ενός Πνεύματος Αγίου Κοινωνίαν». Και τί μεγάλο, τί θαυμαστό και ζηλευτό και μακάριο πράγμα, όλοι οι Χριστιανοί, να ενώνονται, με την αγία Κοινωνία, και να έχουν οι πιστοί, μία γνώμη, μία θέληση, μία αγάπη και ζωή. Όπως μία γνώμη και θέληση και αγάπη, έχουν τα τρία πρόσωπα, της Θεότητος, ο Πατήρ, ο Υιός, και το Άγιον Πνεύμα. Αυτό ακριβώς να γίνεται, και με όλους τους Χριστιανούς, που κοινωνούν. Αυτή είναι η πραγματική θέωσή μας, η θεία ζωή και μακαριότητά μας. Τι μεγάλο και θαυμαστό μυστήριο! 

ΣΤ. Προετοιμασία μας, για την συμμετοχήν μας στην Θεία Μετάληψη

Προ της Θείας μεταλήψεως, απαιτείται κατάλληλη προετοιμασία, ενώ η συμμετοχή στο μυστήριο, επιτρέπεται μόνον στα βαπτισμένα μέλη της εκκλησίας (Παν. Τρεμπέλας, Δογματική Γ΄, σελ. 169). Ο πιστός, λοιπόν, πρέπει να προπαρασκευάσει τον εαυτόν του, μετανοώντας για τις αμαρτίες του, και εξομολογούμενος, αφού ο αναξίως μετέχων «κρίμα εν εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα και το αίμα του Κυρίου» (Αθ. Δεληκωστόπουλος, Η πίστη των Ορθοδόξων, σελ. 180). Είναι πολύ μεγάλο αμάρτημα η άνευ προετοιμασίας προσέλευσή μας! Πέραν τούτων, η Εκκλησία μας προτρέπει να τηρούμε τις προβλεπόμενες νηστείες (Τετάρτη, Παρασκευή, Σαρακοστές κ.λπ. εορτές) σύμφωνα και με την καθοδήγηση του Πνευματικού μας. Πριν από την Θεία Κοινωνία, οι πιστοί, απαγορεύεται να φάνε ή να πιουν κάτι, και προσέρχονται με φόβο Θεού, πίστη, αγάπη, ευλάβεια, με υπομονή και προσευχή, χωρίς βιασύνες, χωρίς κουβέντες, συναισθανόμενοι τί κάνουν. 

Είναι λάθος να υποστηρίξουμε ότι πρέπει να εξομολογηθούμε το βράδυ, για να ... κοινωνήσουμε το πρωί «χωρίς αμαρτίες»!!! Κανείς μας, δεν είναι αναμάρτητος, και κανείς μας δεν κοινωνεί γιατί «το αξίζει»! Ο Κύριός μας, εν τη μακροθυμία Του, προσφέρεται εις τους «έχοντες ανάγκη ιατρού, και όχι δια τους υγιείς»!!! 

Με την καθοδήγηση του Πνευματικού μας, πρέπει να προσερχόμαστε συχνά, και να συμμετέχουμε, εις το Ποτήριον της Ζωής, όπως το διψασμένο ελάφι, προσέρχεται στις πηγές των υδάτων, μιμούμενοι και τους Χριστιανούς των Πρώτων Αιώνων μ. Χριστόν.

Ζ. Κακοδοξίες ετεροδόξων (Παπικών, Προτεσταντών κ.λπ.) εν σχέσει προς την Θείαν Ευχαριστίαν.

Ζ1 = Παπικοί (Ρωμαιοκαθολικοί)

α) Κατ’ αρχάς οι Παπικοί χρησιμοποιούν άζυμον άρτον (όστια) – δηλαδή ατελή άρτον, με το – εσφαλμένον – σκεπτικόν, ότι ο Χριστός, την 14ην του μηνός Νισάν, το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης, λίγες ώρες πριν τον σταυρικόν του θάνατον, «έφαγε μετά των μαθητών του, το τελευταίο εβραϊκό Πάσχα, χρησιμοποιών άζυμον άρτον, κατά το έθος των Ιουδαίων». Τούτο, όμως, είναι παντελώς αβάσιμον, και αυθαίρετον συμπέρασμα, αντίθετον με την πραγματικότητα. Ο Κύριός μας, χρησιμοποίησε ένζυμο άρτο, διότι την 14ην του μηνός Νισάν, τα άζυμα δεν ήσαν ακόμη εν χρήσει!!! Η βρώση τους άρχιζε την επαύριον, ήτοι την εσπέραν της Παρασκευής!!!, ήτοι την 15ην του μηνός Νισάν, και διαρκούσε επτά ημέρες!!! Σημειωτέον ότι, η χρήση όστιας (= άζυμου άρτου) δεν δύναται να αποδειχθεί πριν τον 8ον αιώνα μ.Χ. (Π. Τρεμπέλας, Δογματική Γ΄, σελ. 157), και ουδείς εκ των αρχαίων εκκλησιαστικών συγγραφέων δεν αναφέρεται σε κάτι τέτοιο (Π. Τρεμπέλας, έ.ά. σελ. 154), και κάθε τέτοιου είδους ισχυρισμός καταρρίπτεται ενώπιον της παράδοσης της εκκλησίας (βλ. το βιβλίον των Πράξεων των Αποστόλων) και της ιστορικής πραγματικότητος (Χρήστος Ανδρούτσος, Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, σελ. 363). (βλ. και Μαρκ ΙΔ΄ 12-26, Λουκ ΚΒ΄ 7-23, Ματθ. ΚΣΤ΄ 6-21). Ο Κύριός μας, δεν ετέλεσεν το Ιουδαϊκόν Πάσχα αλλά το Νέον Πάσχα, μια νέαν πραγματικότητα στον κόσμον.

β) Επιπλέον, οι Παπικοί, αυθαιρετούν, προβαίνοντες – για πρώτη φορά κατά τον 12ον αιώνα μ. Χριστόν – εις απαγόρευση του οίνου εις τους πιστούς, επιτρέποντες οίνον μόνον εις τους κληρικούς! Πρόκειται για αντιβιβλική 100% θεώρηση, με περισσή υποκρισία και πρόφαση, αφού εις την πραγματικότητα η κίνηση αυτή, υπό την επιρροή αιρετικών θεολογικών απόψεων του Θωμά Ακινάτη, είχε σαν στόχο την εξύψωση του κλήρου, σε σχέση με τους λαϊκούς. Ο Κύριός μας, κατά τον Κυριακό λόγο Του, εζήτησε – χωρίς εξαιρέσεις – την συμμετοχή πάντων (άρα και των λαϊκών) εις την πόσιν του οίνου, που είναι – πλέον – το Αίμα Του) ειπών ΄΄πίετε εξ αυτού πάντες!΄΄. Σημειωτέον, ότι, μέχρι τον 12ον αιώνα, ουδέποτε είχε θεσμοθετηθεί μια τέτοια πρακτική, ούτε από την Ρωμαιοκαθολική ΄΄εκκλησία΄΄. (Ανδρέας Θεοδώρου, Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά σελ. 260). Την στέρησιν του οίνου, είχεν ήδη καταδικάσει η ενιαία εκκλησία (Πηδάλιον, επί της αιρέσεως των Μανιχαίων, ην είχεν καταδικάσει και ο Πάπας της Ρώμης, Λέων ο Α΄ και ο Γελάσιος, ως ιεροσυλία (Ανδρούτσου, Δογματική, σελ. 367). 

γ) Περαιτέρω, οι Παπικοί, προέβησαν αυθαιρέτως, εις απαγόρευσιν μεταλήψεως των νηπίων (έστω και βαπτισμένων!) και ανηλίκων μέχρις ηλικίας 12 ετών!!! Και αυτή ήταν μία «καινοτομία» των Παπικών του 12ου μ. Χριστόν αιώνος, με την – δήθεν – «λογική», ότι ο πιστός, πρέπει να βρίσκεται σε ηλικία ικανής κρίσεως, περί της συμμετοχής του στο μυστήριο! Κατά τα παλαιότερα έτη, σύμφωνα πάντα με την Δυτική ΄΄Εκκλησία΄΄, πρέπει ο πιστός να βρίσκεται μεταξύ τουλάχιστον «του 10ου έως 12ου έτους της ηλικίας του», ενώ από το έτος 1910, με απόφαση του Πάπα Πίου του 10ου, το όριο αυτό, ... κατέβηκε στο 7ο έτος!!!

Εξ άλλου η «λογική» ότι οι μεγαλύτεροι (των 7 ή 10 ή 12 ετών) έχουν «ικανή κρίση κατανοήσεως του μυστηρίου της μεταβολής – μετουσιώσεως του άρτου και του οίνου, εις σώμα και αίμα Χριστού», αντιβαίνει προς την αληθή έννοια παντός μυστηρίου, αφού το μυστήριον ουδείς άνθρωπος δύναται να καταλάβει (ανεξαρτήτως ηλικίας), τουτέστιν το μυστήριον «αναφέρεται σε ό,τι είναι ξένο, ακατανόητο και ανεξήγητο για τον ανθρώπινο νου» (βλ/ Περιοδικόν ΄΄Στώμεν Καλώς΄΄ της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών, τεύχος 22, το Άγιον Χρίσμα, επιμ. Π. Μηνιάτη).

Πρόκειται για εντελώς κακόδοξη και αντιεκκλησιαστική πρακτική, με την οποία, τα μικρά παιδιά, κινδυνεύουν να μείνουν ακοινώνητα!!! Ο Κύριός μας είπεν: «άφετε τα παιδιά, ελθείν προς με, και μη κωλύετε αυτά, αυτών γαρ εστίν η Βασιλεία των Ουρανών». Ουδεμία τοιαύτη δυσμενή εξαίρεση εξέφρασε ο Κύριός μας δια τα ανήλικα παιδιά. Είναι χαρακτηριστικό πως – ήδη υπό του Δυτικού Κυπριανού - ΄΄De laspis΄΄ 25 – μαρτυρείται η συμμετοχή των νηπίων στην Θεία Ευχαριστία, και επίσης αυτή η συμμετοχή αναφέρεται και εις τις Διδαχές των Αγίων Αποστόλων (8, 13, 14).

Δεν υπάρχει κανείς λόγος, να στερηθεί η τρυφερή και καθαρή φύση των νηπίων που έχουν βαπτισθεί, των ευεργετημάτων, που παρέχει η κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού (βλ. Ανδρέα Θεοδώρου – Απαντήσεις σε Ερωτήματα Δογματικά, εκδ. Αποστολικής Διακονίας 1997, σελ. 165-172).

Ζ2 – Προτεστάντες (Διαμαρτυρόμενοι)

α) Οι Προτεστάντες έχουν ακόμη μεγαλύτερες κακοδοξίες. Κάνουν μεν, μια τελετή, αλλά όχι μυστήριο. Δεν παραδέχονται ότι ο άρτος και ο οίνος μεταβάλλονται σε σώμα και αίμα Χριστού (όπως τουλάχιστον κάνουν οι Παπικοί...) αλλά ότι αυτά είναι απλοί τύποι και σύμβολα, που εικονίζουν το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Επομένως δεν έχουν αληθινό μυστήριο και δεν κοινωνούν σώμα και αίμα Χριστού, αλλά απλά σύμβολα της υποσχέσεως του Κυρίου, να είναι πάντοτε μαζί με την Εκκλησία Του.

β) Περαιτέρω, οι Διαμαρτυρόμενοι, δεν δέχονται την Θεία Ευχαριστία, ως θυσία, όπως εμείς, σύμφωνα με την ερμηνεία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, αλλά ως απλή «αναμνηστική τελετή». Η θυσία προϋποθέτει ιερείς, αυτοί – όμως – δεν έχουν ιερείς, γιατί απορρίπτουν το μυστήριον της Ιεροσύνης, το οποίον ανήκει στην ορατή Εκκλησία, που όμως απορρίπτουν. Αυτοί έχουν μόνον ποιμένες (πάστορες), που κύριον έργον τους, έχουν να κηρύσσουν τον λόγον του Θεού.

γ) Εδώ πρέπει να τονισθεί πως οι Προτεστάντες, θέλοντας να ανατρέψουν την έννοια της μετουσίωσης υιοθέτησαν άλλες απόψεις. Οι Λουθηρανοί και οι Αγγλικανοί, δέχονται την παρουσία του Χριστού στα Τίμια Δώρα, αλλά κατά έναν ιδιότυπο τρόπο (επιχείρημα). Έπλασαν την θεωρία της UBIQUITAS (περί αυτής βλ. Α. Θεοδώρου, Αθήνα 1967), κεντρική ιδέα της οποίας είναι ότι το σώμα του Χριστού είναι πανταχού παρόν. «Άρα», ως πανταχού παρόν, βρίσκεται και στον άρτο και στον οίνο της Θείας Ευχαριστίας. Μια πραγματικά πολύ απλή και ευλογοφανής θεωρία. Δεν πρόσεξαν όμως κάτι. Αν ο Χριστός είναι παρών στην Ευχαριστία, δυνάμει της πανταχού παρουσίας του σώματός του, τότε κατά ίσο λόγο θα είναι παρών και στις άλλες φυσικές τροφές. Σε τέτοια, όμως, περίπτωση, τί περισσό παρείχε η Θεία Ευχαριστία; Άλλωστε, και η αφετηρία της θεωρίας αυτής, ότι το σώμα του Χριστού είναι πανταχού παρόν, είναι επίσης εσφαλμένη. Ο Χριστός είναι πανταχού παρών με την θεότητα και την ανθρωπότητά του, κι όχι μονάχα το σώμα του, που, αν και ενωμένο υποστατικά με την θεότητα και θεωμένο, δεν εξέρχεται των ορίων της πεπερασμένης του φύσεως. Περιττόν να σημειωθεί, ότι στις σκέψεις αυτές υπάρχει εσφαλμένη αντίληψη περί αντιδόσεως των ιδιωμάτων των δύο φύσεων στον Χριστό (αντίληψη συγγενής προς τον Μονοφυσιτισμό – ένα βηματάκι απέχουν). 

Περαιτέρω ο Καλβίνος, δέχθηκε την επενέργεια της δυνάμεως του Χριστού, απορρίπτοντας την αληθινή παρουσία του. Τέλος, ο Ζβίγγλιος, δέχθηκε την Θεία Ευχαριστία, ως απλό και γυμνό σύμβολο. 

Έτσι λοιπόν, πρέπει να γίνει κατανοητό, πως η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν δέχεται κάποια επιστημονική εξήγηση περί μεταβολής και μετουσίωσης, αφού αυτή γίνεται με υπερφυή άκτιστο τρόπο (Ν. Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική Θεολογία Β΄, σελ. 488).

Με όλες αυτές, και άλλες παρεμφερείς κακοδοξίες των ετεροδόξων και λοιπών αιρετικών, είναι αδύνατον, να έχομεν κοινόν ποτήριον!!! 

Η. Περαιτέρω Αγιογραφική θεμελίωση του Ιερού Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, κατά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν μας

Με το παρόν περιληπτικόν πόνημα, δώσαμε μίαν βασική πληροφόρηση, περί του όλου ευρέως θέματος, της Θείας Λατρείας, και του υψίστου των Ιερών Μυστηρίων, της Θείας Ευχαριστίας.
Αν κάποιος/α αναγνώστης ή αναγνώστρια, επιθυμεί περαιτέρω διεύρυνση των γνώσεων του/της, μπορεί να ερευνήσει την, εν αρχή σημειουμένην βιβλιογραφίαν (πηγές μας), και να εμβαθύνει, στην κάτωθι Αγιογραφική θεμελίωση, ήτοι:

Ματθαίου: ΚΣΤ΄ 20-29

Μάρκου: ΙΔ΄ 17-25

Λουκά: ΚΒ΄ 14-38,  ΚΔ΄ 35

Ιωάννου: ΣΤ΄ 27-69, ΙΔ΄ 6,  ΙΑ΄ 52, ΙΖ΄ 21-23

Β΄ Επιστ. Πέτρου: Α΄ 4

Πράξεις Αποστόλων: Κ΄,  7,  ΙΒ΄ 12 , Β΄ 46 ,

Επιστ. Αποστ. Παύλου: Α΄ Κορινθίους  ΙΑ΄ 23-29, Ε΄ 7 και Ι΄ 16-23, Α΄ 13, Εβραίους ΙΓ΄ 10.  Ρωμαίους ΙΒ΄ 5, Εφεσίους Δ΄ 25, Εφεσίους Δ΄ 4

Μαλαχίας: (Παλαιά Διαθήκη) Α΄ 11 (περί θυσίας ΄΄καθαράς΄΄)

Διδαχή: Θ΄ 1-5


Γράφει , ειδικά για τα ΝΟΜΙΚΑ ΑΝΑΛΑΤΑ
Ο Δικηγόρος Παρ΄ Αρείω Πάγω Κώστας  Ελ. Πετρόπουλος

Κάθε νέα ανάρτηση στο email σας