Αν δεν το κάνουμε εμείς αυτό, ποιος θα το κάνει;

Ποια είναι η επόμενη ημέρα για εμάς τους δικηγόρους; Αποτελεί σωτήρια λύση η επέμβαση των ξένων κρατών, που μελετάνε το ελληνικό δικαστικό σύστημα και προσφέρουν τεχνογνωσία σε αυτό το πλαίσιο;
Σε ποιο βαθμό η μεταφορά τεχνογνωσίας θα καλύψει τις απαιτήσεις των πολιτών, στις οποίες εμφανώς αργή αποδεικνύεται η ελληνική δικαιοσύνη;
Η βραδυπορία της δικαιοσύνης είναι «τεχνητή», εξαιτίας της εκούσιας παράλειψης εφαρμογής και υλοποίησης απλών σχεδιασμών και στρατηγικών και απλών νομοτεχνικών παρεμβάσεων;
Η νομοπαραγωγική διαδικασία την περίοδο της κρίσης θα επιλύσει τα χρόνια και δομικά προβλήματα της λειτουργίας της δικαιοσύνης;

Η επέμβαση στα «άβατο» των δικαστών θα οδηγήσει στην ομαλή μετεξέλιξη της δικαιοσύνης, ώστε να ανταποκρίνεται στο κοινωνικο-οικονομικό γίγνεσθαι;
Η οποία συμβιβαστική λύση μεταξύ των λειτουργών του Κράτους και των Δικαστών θα συνάδει με τις ισχύουσες συνταγματικές επιταγές, που θεμελιώνουν την ανεξαρτησία των δικαστών;
Θα μπορέσουν οι Έλληνες Δικαστές να ανταποκριθούν επαρκώς στα καθήκοντα τους, μετά την περικοπή των αποδοχών τους και πόσο το γεγονός αυτό θα επηρεάσει την προσήλωση στο έργο τους;
Ο νέος κώδικας περί δικηγόρων θα συνδράμει στη μετεξέλιξη τη δικηγορίας, ως επαγγέλματος - διανθισμένο με αποχρώσεις λειτουργήματος- ώστε να θωρακίζεται ο λειτουργηματικός χαρακτήρας και παράλληλα να ανταποκρίνεται στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, ώστε να εξασφαλίζει για όλους το κοινωνικό αγαθό της δικαιοσύνης, εξασφαλίζοντας όμως παράλληλα την ανόμοια μεταχείριση σε ανόμοιες καταστάσεις;
Σε ποιο βαθμό η αύξηση του κόστους προσφυγής στη δικαιοσύνη θα επηρεάσει την επαγγελματική κατάσταση των Ελλήνων δικηγόρων αλλά και τους ιδίους τους πολίτες ως προς την διασφάλιση των εννόμων συμφερόντων τους;
Η αυστηροποίηση του υπαλληλικού κώδικα εξαλείφει το φαινόμενο της κρατικής διαφθοράς θεωρούμενης από την οπτική γωνία του «συγκοινωνούντος δοχείου» με τη δικαιοσύνη;
Η στάση των Ελλήνων δικηγόρων, εκπεφραζόμενη δια των ηγεσιών τους, συμβάλλει στην αποκατάσταση του κύρους τους και κυρίως ανταποκρίνεται στον θεσμικό τους ρόλο στα όρια και πλαίσια που θέτει ο Κώδικας περί Δικηγόρων;
Οι Έλληνες δικηγόροι οι οποίοι δεν δραστηριοποιούνται στη μάχιμη δικηγορία αντιλαμβάνονται το μέγεθος της φοροεπέλασης για τα μέλλοντα να αποκτηθούν εισοδήματα του 2014 (η οποία σε συνδυασμό με την έλλειψη άλλων πηγών εισοδημάτων, θα οδηγήσει στην έξοδο από τη δικηγορία από το 2014 τουλάχιστον του 50% των ελλήνων δικηγόρων);
Είναι ειλικρινής και ευθυτενής ο αγώνας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων σε σχέση με το φορολογικό ή ούτοι εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία και την απάθεια σημαντικής μερίδας του σώματος των δικηγόρων δια της απουσίας από τις Γενικές Συνελεύσεις σιωπούν ή δια παραλείψεως ενεργούν νωχελικά, καθώς ενδόμυχα γνωρίζουν ότι το θέμα του υπερπληθωρισμού του δικηγορικού επαγγέλματος, που ταλανίζει τα τελευταία 100 και πλέον έτη, θα λυθεί άπαξ δια παντός, εξαιτίας του οικονομικού περιβάλλοντος και της δυσβάσταχτης φορολογίας;
Ποσοτικά και ποιοτικά οι ηγεσίες των τελευταίων τριών ετών συμβάλλανε στην υλοποίηση στρατηγικών, ώστε να διαμορφωθεί εθνικό σχέδιο επανεκκίνησης της δικηγορίας υπό τον διττό χαρακτήρα της;
Οι επεμβάσεις στην τοπική αρμοδιότητα των δικηγόρων, στη φορολογία των δικηγόρων ως επιτηδευματιών, στο θεσμικό ρόλο των δικηγόρων και σε όλα τα συναφή νομοθετήματα σχετικά με τη λειτουργική κατάσταση των Ελλήνων δικηγόρων αλλά και τις έννομες σχέσεις των Ελλήνων πολιτών θα διασώσουν το κύρος του λειτουργήματος και θα ανταπεξέλθουν οι δικηγόροι στις νέες – αυξημένες ποιοτικά – επιτακτικές ανάγκες της δικηγορίας;
Είμαστε ικανοποιημένοι από την θεσμική παρέμβαση των δικηγόρων και δη της ηγεσίας τους στην κατάσταση των Ελλήνων πολιτών, όπως υλοποιήθηκε από τα αμφίβολης συνταγματικότητα νομοθετήματα των τελευταίων ετών; Πόσο πλέον οι δικηγόροι εμπιστεύονται τις ηγεσίες τους και με ποιο τρόπο οι Έλληνες δικηγόροι θα αποφύγουν την απάθεια και την αδράνεια που διακρίνει την πλειοψηφία των μελών που απαρτίζουν το σώμα των Ελλήνων δικηγόρων;
Το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας χειραγωγούμενο από το ανώτατο όργανο της Ολομέλειας των προέδρων των δικηγορικών συλλόγων αποτελεί τροχοπέδη στην θεσμική έκφραση της πλειονότητας των δικηγόρων και σε ποιο βαθμό ασκεί αρνητική επιρροή στις διεκδικήσεις του σώματος;
Αν, ναι, με ποιο τρόπο οι Έλληνες δικηγόροι θα καταφέρουν να ξεπεράσουν το θεσμικό τοίχος ώστε να ενδυναμωθεί η υγιής έκφραση του σώματος και σε ποιο βαθμό η όλη προσπάθεια δεν θα βαλτώσει από καιροσκόπους ή αριβίστες που θα βρουν πρόσφορο έδαφος νέων σχεδιασμών και στρατηγικών ένεκα της ηχηρής απουσίας των δικηγόρων στα θέματα που έπρεπε να τους απασχολούν;
Η μελλοντική υπαγωγή των δικηγόρων απευθείας στο Υπουργείο Δικαιοσύνης με στόχο την περάτωση του καθεστώτος της καντονοποίησης των δικηγόρων μέσω των τοπικών συλλόγων θα αποτελέσει εφαλτήριο προόδου ή νέο εργαλείο ελέγχου της έκφρασης των ελλήνων δικηγόρων;
Ποια είναι τα αποτελεσματικά μέσα αντίδρασης ή αντίστασης των Ελλήνων δικηγόρων με δεδομένο ότι ο Πρόεδρος της Ολομέλειας δεν κατάφερε να συντονίσει την δράση των τοπικών συλλόγων, με ορατή πρόσφατη απόδειξη την διάσπαση των Συλλόγων στη Κομοτηνή, πλην των όσων γεγονότων διαδραματίστηκαν στην προηγούμενη περίοδο της Ολομέλειας;
Ποια τα κίνητρα των προέδρων, που εντόπισαν θεσμική εκτροπή και σε πιο βαθμό θα καταφέρουν να αποδείξουν την ειλικρινή τους διάθεση για δράση και μη υστερόβουλη πρακτική;
Και μέσα σε όλα αυτά τα ερωτήματα: η μέχρι σήμερα συνδικαλιστική «γυμναστική» είναι αποδεκτή από το σώμα, το οποίο δεν μπορεί να εκφραστεί άμεσα και κατά πόσο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα θα είναι η ίδια μέχρι τον Φεβρουάριο του 2014, οπότε και θα κληθούν να επιλέξουν τους συνεχιστές του αγώνα;
Οι Σειρήνες θα κρατήσουν ανεπηρέαστους τους δικηγόρους ή θα επιλέξουν Σωτήρες, Μεσσίες και Μαχητές, οι οποίοι δεν θα είναι επαρκείς για τη συνέχιση του αγώνα;

Δεκάδες ερωτήματα πλανώνται και για λίγους που παρακολουθούν πρόσωπα και πράγματα οι απαντήσεις είναι εύκολες και δυστυχώς πολλά από τα ανωτέρω ερωτήματα για την πλειονότητα των δικηγόρων είναι άγνωστα και τα ερωτήματα, καθώς η προβληματική απαιτεί περισσή σπουδή και ενασχόληση. Δεν διεκδικώ το αλάθητο διατυπώνοντας τα ανωτέρω ερωτήματα ούτε εξαντλώ την θεματική αποδίδοντας τις πασιφανείς και καίριες ευθύνες σε όλους εμάς: στους παλιότερους γιατί αφήσανε υγιείς φωνές να σωπάσουν και εγκαταλείψανε το σώμα, τους δικηγόρους της γενιάς μου που δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά, αν και πια διαθέτουν την εμπειρία να αποφύγουν τους σκοπέλους του παρελθόντος.
Τολμώ ευθαρσώς να αποδώσω ευθύνες όμως στους νέους δικηγόρους: όταν πέσεις οφείλεις να σηκωθείς και μόνο αν έχει σηκωθεί μπορείς να πέσεις. Δεν ισχύει δυστυχώς ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι βέβαιο ότι εισέρχονται σε επάγγελμα με δυσμενείς όρους και συνθήκες, το οποίο άλλοτε αποτελούσε περιορισμένο χρονική περίοδο, η οποία σήμερα είναι αβέβαιη ακόμα και για τους μεγαλύτερους σε χρονική διάρκεια απασχόλησης δικηγόρους. Είναι βέβαιο ότι η αυτενέργεια δεν αποτελούσε δομή της παιδείας στην οποία εντρυφήσανε και ότι ίσως το οικογενειακό περιβάλλον του ωχαδερφισμού τους ύπνωσε.
Όμως παραμένει ως αντεπιχείρημα στην οποία κριτική τους το εξής: Αν δεν το κάνετε εσείς, τότε ποιος περιμένετε να το κάνει? Πετάξτε τις πατερίτσες και φροντίστε για την επαγγελματική σας υπόσταση, με την ίδια σπουδή που δείχνεται στις επαγγελματικές σας υποθέσεις.

Αν δεν το κάνετε εσείς, τότε ποιος περιμένετε να το κάνει;


Γράφει ο Γιάννης Γιαγλάρας

Κάθε νέα ανάρτηση στο email σας