Η Δικαιοσύνη μέσα στα κάγκελα ή ο Λαός έξω απ’ τα κάγκελα της Δικαιοσύνης

(αυτό το χρονογράφημα το υποσχέθηκα στην συνάδελφο Α. Γληγόρη και το αφιερώνω στον οποιονδήποτε αισθάνεται ότι βρισκόμαστε πίσω από τα κάγκελα)

Περιττό να μιλήσω για τον εαυτό μου. Είμαι ένας κάποιος ανθρωπάκος και εγώ που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτή την μικρή επαρχιακή πόλη. Υπάρχουν σημεία αυτής της πόλης με τα οποία συνδέεται ο καθένας μας ιδιαίτερα για λόγους καθαρά προσωπικούς και κάθε αλλαγή τον πληγώνει. 
Με τα χρόνια βέβαια μαθαίνουμε, όσοι μαθαίνουμε κι αν μορφωθούμε επαρκώς, να ξεπερνάμε αυτά τα μικρά συναισθήματα και να βλέπουμε μια άλλη αλήθεια, αυτήν την αλήθεια που βρίσκεται πέρα από το φθαρτό της μικρής βολτίτσας μας στην γη.

Τον χώρο των παλιών Φυλακών τον γνώρισα από την παιδική μου ηλικία. Ο χώρος αυτός βρίσκονταν εκεί που σήμερα είναι αυτό που λέγεται Δικαστικό Μέγαρο μια και, με επίσημο τελετή και παρουσία του συνόλου της Ηγεσίας της Δικαστικής Λειτουργίας του κατ΄ όνομα Δημοκρατικού Πολιτεύματος της Πατρίδας μας που κυβερνιέται από εκείνους που εγκρίνουν το φορολογικό νομοσχέδιο της κατ’ όνομα Ελληνικής Κυβερνήσεως, έγιναν τα εγκαίνια και ετοποθετήθη η επί τούτου πλαξ ,έτσι που να μην ξεχνούν οι επίγονοι ποιοι δεν κούνησαν και το δαχτυλάκι τους για να γίνει αυτό το μεγαλειώδες έργο.
Τέλος πάντων θυσίασα τόσες γραμμές για ανούσια πράγματα μια και τέτοια έργα τελικά ανήκουν σε αυτόν που τα πληρώνει – είναι αυτός που λένε τα παιδιά μαλάκα- και μια που κανένας δεν θυμάται ούτε καν την κυβέρνηση που αποφάσισε την κατασκευή της γέφυρας του Ρίου ή του Παρθενώνος (πάλι ο μαλάκας τα πλήρωσε ή τα πληρώνει αυτά).
Αλλά ας επιστρέψουμε στην αρχή. Είπαμε πως τον χώρο των παλιών Φυλακών τον γνώρισα από την παιδική ηλικία μου. 
Παιδάκι περπάτησα τον ανατολικό τοίχο της φυλακής μεταξύ των δύο σκοπιών τραγουδώντας και ψάχνοντας να βρω την αιτία που όλος αυτός ο κόσμος βρίσκονταν πίσω από τα σίδερα. Μου έλεγαν οι συνάδελφοι του πατέρα μου (γυιός χωροφύλακα είμαι που δεν υπηρέτησε τους Ιταλογερμανούς στην κατοχή για να εξηγούμαστε) πως ήταν κακούργοι και κομμουνιστές. Ρωτούσα: δηλαδή οι κακούργοι είναι κομμουνιστές ή οι κομμουνιστές είναι κακούργοι. Μου έλεγαν να μην τα ψάχνω αυτά και όταν θα μεγαλώσω θα καταλάβω. (μεγάλωσα και δεν κατάλαβα ακόμη τι θέλανε να μου πουν!!). Ήμουν επίμονος διαβολάκος. Ρωτούσα γιατί στην φυλακή όταν πλησίαζα τους κακούργους τρέχανε να με πιάσουν να μην τους πλησιάσω και αντίθετα όταν πλησίαζα τους πολιτικούς κρατούμενους κανένας δεν μου έλεγε τίποτε. Κανένας δεν μου έδινε απάντηση. Μου έλεγαν αόριστα ένα έτσι.(μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο Πάνος ο Σούρας -ο Μεσσήνης- και ο Γιώργος ο Σκιαδαρέσης ήταν χρυσοί άνθρωποι και δεν είχα να φοβηθώ τίποτε από αυτούς ίσα- ίσα). 
Τέλος πάντων τις φυλακές τις αφήσανε μέχρι που ήρθε ο Αγγελόπουλος και γύρισε σκηνές από τον Θίασο. Αρχές της δεκαετίας του ογδόντα οι φυλακές γκρεμίστηκαν για να γίνει το δικαστικό μέγαρο.

Πέρασαν τα χρονάκια. Φκιάχτηκε ένα εξάμβλωμα στην εποχή του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ. Ήρθε ο σεισμός και το αμφισβήτησε και ήρθαν οι έξυπνοι οι παραλήδες που μας οδήγησαν στην κατάσταση που είμαστε σήμερα και το γκρέμισαν ενώ επισκευάζονταν και με μικρή σχετικά δαπάνη. 
Συμπτωματικά και λόγω της γνωστής και ανθρώπινης περιπέτειας (ατυχήματος του ανθρώπου και να μάθετε να μην γελάτε με τα ανθρώπινα πάθη παρακαλώ!!!) του τότε προέδρου του δικηγορικού συλλόγου Λευκάδος κυρίου Θωμά Γιωργάκη (ξέχασε…… να αποδώσει έξη χρόνια τον παρακρατηθέντα φόρο αξίας εκατοντάδων ευρώ) βρέθηκα σαν ηλίθιος στην θέση του προέδρου και μάλιστα έτρεξα σαν τον Βέγγο για να γίνει ( πάντα χωρίς την υποστήριξη των πολιτικών γιατί δεν θέλανε να γίνει ένα έργο που ξεκίνησε στην θητεία άλλου πολιτικού !!!) και τσακώθηκα και με την ηλιθιότητα του οποιουδήποτε δεν μπορούσε να καταλάβει τι γίνονταν εκεί κοκοτόφτερου δημόσιου λειτουργού εκλεγμένου ή ανέλεγκτου.
Τώρα φτάνουμε στο ζουμί.
Όλον αυτόν τον καιρό είχα θέσει σχεδόν ως όρο στους ανθρώπους της Κυβέρνησης την απόδοση του περιβάλλοντος χώρου στους κατοίκους της πόλεως ,να μην μπουν φράχτες, να αγκαλιάσει και να θεωρήσει δικό του κομμάτι την λειτουργία και ύπαρξη της Δικαιοσύνης (αυτό το συναίσθημα ή την εντύπωση είχες στα παλιά Δικαστήρια που παρακολουθούσε τις συνεδριάσεις του όλη η πόλη) να μπορεί ο κοσμάκης να κυκλοφορεί μέσα στον χώρο αυτό και να αποτελέσει ένα πάρκο παιδείας και αναψυχής μια και δεν υπάρχει πουθενά αλλού πλην της παραλίας χώρος πρασίνου στην πόλη. 
Μάλιστα χαρακτηριστικά έλεγα ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να αναπνέει μαζύ με τον Λαό, να είναι κομμάτι του Λαού, να καθρεφτίζει το πρόσωπό της στον Λαό και στο μέλλον του και να οδηγείται από ανθρώπους που είναι σάρκα από την σάρκα του.
Κοιμόμουν με αυτές τις ιδέες για μεγάλο διάστημα. Ξαφνικά βλέπω και επί υπουργίας «δικού μας» και σοσιαλιστή Υπουργού να κατασκευάζεται περίφραξη Παναγία βόηθα και να γίνονται ετοιμασίες για την τοποθέτηση κάγκελων που δεν τα παραβιάζει ούτε τανκ. 
Η Δικαιοσύνη μέσα στα κάγκελα ή ο Λαός έξω από το Κάστρο της Δικαιοσύνης… 
Τότε οι φυλακισμένοι και τώρα δικαστές, δικηγόροι και γραμματείς…
Τότε οι άδικοι και τώρα αυτοί που απονέμουν το δίκαιο ή το άδικο πίσω από τα κάγκελα…
Τα κάγκελα… Το Μέγαρο… Η Φυλακή του παρόντος στο κέντρο της μικρής μας πόλης!!!!!!!
Κι αυτά όλα τη στιγμή που ένας Λαός ψάχνει με το κερί λίγη Δικαιοσύνη για να πορέψει την φτώχεια του, την εκπόρνευσή του από τους ντόπιους δυνάστες-κυβερνήτες και τους ξένους αργυραμοιβούς και τοκογλύφους…
Τα κάγκελα… Το Μέγαρο… Η Φυλακή του παρόντος στο κέντρο της μικρής μας πόλης!!!!!!!
Αλλά παρακαλώ ας μου απαντήσει ο καθένας ποιοι είναι οι εντός και ποιοι είναι εκτός.........

Γράφει ο Ηλίας Τσάκαλος

Κάθε νέα ανάρτηση στο email σας