Το αψέντι της Δικαιοσύνης

Όταν ακριβαίνει το κόμιστρο στα ταξί, τότε ο άνθρωπος βρίσκει εναλλακτικούς τρόπους να επιλύσει τις διαφορές του. Τότε σιγά σιγά οι Δικαστές μετουσιώνονται σε ένα μόρφωμα αντίστοιχο της "Ακαδημίας Αθηνών", οι Δικηγόροι σε ρασοφόρους φιλόσοφους που τριγυρνάνε και νουθετούν τους πολίτες και οι Δικαστικοί υπάλληλοι σε γραφιάδες κάποιου Υπουργείου.

Επιχειρούν καθημερινά (αγνοώ αν είναι στοχευμένο ή μη καθώς απεχθάνομαι τις θεωρίες συνωμοσίας σε ένα σύμπαν όπου οι πολίτες αδιαφορούν για την κοινωνία) να απαξιώσουν τη Δικαιοσύνη, ως ανδραγάθημα του Διαφωτισμού και των Επαναστάσεων για την ισότητα. Αρχικά εντάχθηκε στο κρατικό σύστημα (δικηγόροι και δικαστές άμισθοι και έμμισθοι δημόσιοι λειτουργοί) και κατόπιν στα πλαίσια της μετεξέλιξη του καπιταλισμού αποτάσσεται ο Σατανάς δια της μεταμορφώσεως της σε ακριβό αγαθό.

Οσμιζόμενοι την απόπειρα του κράτους να απαξιώσει τους Δικαστές αναγορεύοντας τους σε παχυλούς ανώτατους δημοσίους υπαλλήλους με χαμηλή παραγωγικότητα (αγνοώντας τα χρόνια αιτήματα τους και αναδεικνύοντας ή διαφημίζοντας μόνο τα οικονομικά) επιτέθηκε και στους Δικηγόρους (άμοιρη μάζα πτυχιούχων νομικής, κάτοχοι του ονείρου των γονέων για υψηλή αναγνωρισιμότητα και κύρος στο κοινωνικό γίγνεσθαι αδιαφορώντας για την προσωπικότητα ως προσόν απόκτησης κύρους, στοιχείο άγνωστο σε κοινωνία με ευνουχισμένη παιδεία).

Αυτή η ομάδα ήταν ο εύκολος στόχος. Διχασμένο σώμα με πολιτικάντηδες και λιοντάρια, ύαινες, μυρμήγκια και είλωτες σε ένα απέραντο ζωικό βασίλειο δίχως στόχους και όραμα με φωτεινή εξαίρεση ανθρώπους που αγαπούν τη δικαιοσύνη και διαθέτουν τα εφόδια για τη βελτιστοποίηση της κοινωνίας σε όποιο μετερίζι και αν κοινωνούν (το ότι όλοι θα ενταχθούμε αβίαστα στη τελευταία κατηγορία είναι εκ των ων ουκ άνευ καθώς σπάνια βλέπουμε το Καραγκιόζη είτε ολικώς είτε μερικώς κοιτώντας τον καθρέφτη συμπεριλαμβανομένου και του συντάκτη).

Αυτές λοιπόν οι άμοιρες ψυχές (όπου άμοιρες ψυχές οι δικηγόροι) εκχωρώντας από παλαιοτάτων χρόνων τη διοίκηση και διαχείριση των συμφερόντων τους σε τροφείς της ελίτ θεωρούν εντός του θεατρικού έργου: "Η Δικαιοσύνη σήμερα" επιτελούν ύψιστη αποστολή αδιαφορώντας για τις αρχικές μορφές συλλογικότητας, την συναδελφικότητα και αλληλεγγύη, αρχές που χάθηκαν στην άδηλη διαδρομή του χρήματος. Αλλοτριωμένοι από το αψέντι της αναγνωρισιμότητας στη κοινωνία των κατά τη πλειοψηφία αγροίκων με εύκολη πρόσβαση στη τσέπη τους, αγνοήσανε τον ρόλο και σκοπό της ύπαρξης και της θεωρητικής απόδοσης του κύρους.

Ουδείς φύλακας ευρέθη και σήμερα έχουμε καταστεί απλοί θιασώτες της κρατικής πολιτικής ως λωτοφάγοι. Ο γέλωτας των πολιτών στο Σύνταγμα κατά τη θεαματική κάθοδο 500 εκ των 42.000 δικηγόρων δεν προβλημάτισε την ηγεσία του Σώματος, η οποία όμως υπεσχέθη δικηγορικό συνέδριο, το οποίο ουδέποτε τέλεσε. Αποδεκατίστηκε το Σώμα από προσωπικότητες, καθώς ο καθένας αποσύρθηκε στο ασκηταριό του γραφείου του και υποτίμησε τον εαυτό του αναθέτοντας τη διοίκηση, εκπροσώπηση, διαχείριση σε φιλόδοξους φερέλπιδες που το όραμα τους είναι η συμπλήρωση πολιτικού βιογραφικού.

Σε μια κοινωνία που απαιτεί αλλά δεν ξέρει το τρόπο, σε μια κοινωνία που διογκώνεται η κοινωνική ανισότητα η αντιμνημονιακή λεκτική, η εμμονή στο παραδοσιακό ρόλο του δικηγόρου που με νύχια και με δόντια αποδομήσαμε μας τοποθέτησε θεαματικά στο κοινωνικό περιθώριο. Η σιωπή και η αδράνεια ως αποτέλεσμα της πολιτικής των μέτριων αναδεικνύει ότι το σώμα δε βρωμάει από το κεφάλι, αλλά από το σώμα, καθώς κεφάλι χωρίς άκρα δεν μπορεί να κινηθεί.

Ας αναθεματίσουμε τις άσχημες διοικήσεις ως αιτία των δεινών και ας υποταχθούμε και εμείς, καθώς η επένδυση στις σπουδές μας οδηγεί μόνο στο ταμείο και βέβαια στην εξυπηρέτηση της οικονομίας (φωτεινό παράδειγμα το δικαστικό ένσημο). Προβληματισμοί προς περαιτέρω διάλογο.

Γράφει ο Γιάννης Γιαγλάρας

Κάθε νέα ανάρτηση στο email σας