Τον τελευταίο καιρό, ολοένα και περισσότερο παρατηρούμε, τόσο στην δική μας κοινωνία όσο και στις κοινωνίες των υπολοίπων χωρών, εγκλήματα ιδιαίτερης στυγερότητας.
Σε αυτό συμβάλλει η γρήγορη είδηση, από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, από τα ιστολόγια και από τις διάφορες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Παλαιότερα σπάνια ενημερωνόσουν σε μεγάλη έκταση για τα εγκλήματα κατά ζωής. Σήμερα η πληροφορία τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες και δυστυχώς πολλές φορές αφιλτράριστα. Μα ορθώς θα μου πείτε, ότι όταν φιλτράρονται τότε η ενημέρωση είναι κατευθυνόμενη. Ναι αλλά δε στέκομαι τόσο στο φιλτράρισμα όσο στην διασταύρωση των πληροφοριών που πρέπει να γίνεται, και τούτο για να αποφευχθεί η "ράδιο αρβύλα" της ενημέρωσης.
Γεννιέται το ερώτημα: αυξήθηκαν λοιπόν τα εγκλήματα και ειδικά τα ειδεχθή ή είναι ψευδής εντύπωση από τον βομβαρδισμό πληροφοριών που έχουμε; Για να μπορέσουμε να έχουμε μια σωστή προσέγγιση στο ζήτημα των ειδεχθών εγκλημάτων, θα πρέπει να αναλύσουμε τα επίσημα εγκληματολογικά στοιχεία που ανακοινώνουν σε ετήσια βάση οι αρμόδιοι φορείς του εκάστοτε κράτους.
Μπορούμε να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στα στοιχεία που ανακοινώνονται; Η απάντηση είναι σαφής... ΟΧΙ, και ο λόγος, που δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη, είναι επειδή οι εκάστοτε εξουσιαστές διαμορφώνουν πολλές φορές τα δεδομένα, για να δημιουργήσουν μια επίπλαστη εικόνα και να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη. Ποιος αφελής μπορεί να πιστέψει ότι είναι αξιόπιστα τα στοιχεία που δίνουν μουσουλμανικές χώρες ή οι χώρες στις οποίες τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι άγνωστος όρος; Στην Ελλάδα, παρόλο που τα Ανθρώπινα Δικαιώματα παραβιάζονται συστηματικά και το επίπεδο της "Δημοκρατίας" μας δεν είναι και άξιο λόγου, τα στοιχεία της εγκληματικότητας θεωρούνται πιο αξιόπιστα σε σχέση με τις προαναφερθείσες χώρες.
Ως εκ τούτου, και λαμβάνοντας υπόψιν τα επίσημα στοιχεία της χώρας μας (1 για την περίοδο από το 1991 έως και το ά εξάμηνο 2008, και 2 από το 2009 έως και σήμερα), παρατηρούμε ότι:
1. αυξήθηκαν τα: ληστεία, κλοπή, διάρρηξη, επαιτεία, πλαστογραφία, απάτη, (για τις αυτοκτονίες έχουμε κάνει αναφορά σε παλαιότερο άρθρο, κανονικά είναι έγκλημα με συγκεκριμένους αυτουργούς...)
2. μειώθηκαν τα: βιασμοί, μαστροπεία, αρχαιοκαπηλεία, ζωοκλοπή, λαθρεμπόριο, πνευματική ιδιοκτησία, οπλοκατοχή - οπλοχρησία και
3. στάσιμα χωρίς ουσιαστικές μεταβολές έμειναν τα: ναρκωτικά, οι εκβιασμοί. Ειδικά οι ανθρωποκτονίες ήταν σχεδόν στάσιμες με ελάχιστες κατά τόπους αυξητικές τάσεις τα τελευταία έτη. Για παράδειγμα οι ανθρωποκτονίες το 2004, την χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων και της "απόλυτης" επιχειρησιακής ετοιμότητας στην αστυνόμευση, δεν είχαμε δραματική μείωση των ανθρωποκτονιών. Αντίθετα παρατηρούμε ότι οι Ημεδαποί υποχωρούν σε ποσοστό στη τέλεση ή απόπειρα τέλεσης ανθρωποκτονιών, έναντι των Αλλοδαπών που έρχονται να υπερκεράσουν την πτώση των ποσοστών αυτών, και ουσιαστικά να σταθεροποιήσουν - παγιώσουν τα ποσοστά των ανθρωποκτονιών. Αυτή την παρατήρηση, να την συνδέσετε άμεσα με τις κοινωνικές ανισότητες, μιας και θα παρατηρήσετε στο μέλλον να ανεβαίνουν εκ νέου οι ανθρωποκτονίες στους Ημεδαπούς, ελέω της οικονομικής κρίσης που διανύουμε.
Και αφού αναλύσαμε τα στοιχεία επί τροχάδην, ας τοποθετήσουμε στο πολιτικοκοινωνικό πρίσμα μας το θέμα "ειδεχθή εγκλήματα".
Ξεκινώντας από την πολιτική βάση, θα διαπιστώσουμε ότι, με το που ανακοινώνεται ένα ειδεχθές έγκλημα σπεύδουν οι οπαδοί ακροδεξιών κομμάτων να βγάλουν πόρισμα.
 |
Άκριτη αναδημοσίευση, από διαδικτυακή
φίλη μου, ανάρτησης ατόμου που ανήκει
στον αναρχικό χώρο. Ο διάλογος που
ακολούθησε ήταν σηπτικός και ως εκ
τούτου έκρινα να μην τον δημοσιεύσω.
|
Μετά την πολιτική βάση έχουμε την κοινωνική βάση όπου θα δούμε εξίσου ευτελείς τοποθετήσεις. Ορισμένοι θα πουν ότι τον προκάλεσε και την σκότωσει, ότι είναι ψυχικά ασθενής (Live your myth in Greece ότι τα ειδεχθή εγκλήματα διαπράττονται μόνο από ψυχικά ασθενείς), ότι τον είχαν δει στο παρελθόν να έχει ανάλογη συμπεριφορά (αλλά δεν έκαναν ΤΙΠΟΤΑ για να τον σταματήσουν, δηλαδή μηδενική ατομική ευθύνη), ότι ήταν το καλύτερο παιδί - μάλαμα - χρυσάφι - άγγελος, ότι ήταν άδικο (λες και αν δολοφονηθεί κάποιος άλλος άνθρωπος είναι δίκαιο!!!) και άλλα πολλά που μόνο ως ανάξια σχολιασμού μπορούν να είναι. Θα βγουν διάφοροι ερευνητές, δημοσιογραφίσκοι, "δικηγοροπερσόνες" θα κάνουν αναπαραστάσεις με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, λες και διαφημίζουν ένα προϊόν ξυρίσματος, θα προχωρήσουν στην δίκη εξπρές της ημέρας, και φυσικά θα βγάλουν και την ετυμηγορία θεωρώντας δεδομένο, πως κάθε άλλη απόφαση από την Δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι αποδεκτή. Ταυτόχρονα είναι αδιάφορο το να παρεμβαίνουν ή να προκαταλαμβάνουν δικαστική απόφαση, ή να παραβιάζουν το τεκμήριο της αθωότητας, τα προσωπικά δεδομένα, το υλικό της προανάκρισης, τους κανόνες δεοντολογίας κλπ. Όλα πάνε περίπατο. Όλα στο βωμό της θέασης και των αριθμών ακόμα και αν είναι να συνθλίψουμε στο διάβα μας, ενδεχομένως και αθώους ανθρώπους. Εμείς θα στιγματιστούμε, άλλωστε; Εμείς απλώς, θα πουλήσουμε megaΘΕΜΑ!!! Μετά θα παρέλθει ο χρόνος, και μαζί με αυτόν όσοι διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους από την "στεναχώρια" και την "οργή", θα αφεθούν στα χέρια της λήθης, μέχρι να διεγερθούν ξανά στο άκουσμα νέας είδησης... Ποιος θυμάται αν ζει ή πέθανε το άτυχο κορίτσι της Πάρου; Λίγοι μήνες έχουν περάσει από τότε...
Αυτές είναι οι πρώτες αντιδράσεις των συνανθρώπων μας στο άκουσμα ειδεχθών εγκλημάτων. Τι μπορούμε να κάνουμε όμως, για να μειώσουμε αισθητά τα ειδεχθή εγκλήματα; Αν αυξήσουμε την αστυνόμευση, αν επιβάλουμε παραδειγματικό θάνατο και συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε ως "νεοΤαλιμπάν" θα καταφέρουμε κάτι; Η απάντηση στο ερώτημα είναι και εδώ σαφέστατη... ΟΧΙ, κανένα μέτρο καταστολής δεν θα είναι αποτρεπτικό. Το κόστος για να παρθούν μέτρα καταστολής, έχει αποδειχθεί και εμπειρικά πια, ότι είναι δυσανάλογο με τα αποτελέσματα που αποφέρει. Όπως δεν μείωσε η υπέρμετρη αστυνόμευση το 2004 τα ειδεχθή εγκλήματα, έτσι και σήμερα δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο στο επίπεδο της καταπολέμησης των ανθρωποκτονιών. Στην αντιπέρα όχθη, σε καμία χώρα η επιβολή θανατικής καταδίκης σε ειδεχθή εγκλήματα ή ακόμα και ισόβια φυλάκιση δεν απέφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ξεχνάτε ότι πολύ συχνά γινόμαστε μάρτυρες άγριων και τυφλών χτυπημάτων στα σχολεία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής; Ξεχνάτε στο Ηνωμένο Βασίλειο της "αστυνομοκρατίας", τους μαθητές Δημοτικού που βίασαν, σκότωσαν και διαμέλισαν 5χρονο παιδί στις σιδηροδρομικές γραμμές για πλάκα; Ξεχνάτε τις μουσουλμανικές χώρες των εκτελέσεων δια λιθοβολισμού για υποθέσεις μοιχείας ή "ασέβειας" στο κοράνι (για εκεί η μοιχεία θεωρείται ειδεχθές έγκλημα που επισείει την εσχάτη των ποινών!!!); Δεν έχει η λίστα τελειωμό...
Μία σωστά ευνομούμενη και οργανωμένη κοινωνία δεν καταστέλλει, αλλά προλαμβάνει τα εγκλήματα. Το πρόβλημα έχει αιτία. Την αιτία πρέπει να εντοπίσουμε. Όσο δεν υφίσταται ή υπολειτουργεί η κοινωνική μέριμνα, το κράτος πρόνοιας, το υψηλό αίσθημα ατομικής ευθύνης, τα αποτελέσματα στον περιορισμό των ειδεχθών εγκλημάτων θα είναι πενιχρά. Παρακάτω θα πούμε ενδεικτικά τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να παρέμβουμε ουσιαστικά στην αρχή και στο τέλος των κακουργημάτων αυτών.
Πρώτα από όλα, η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων είναι το απαραίτητο στοιχείο που θα μειώσει τις κοινωνικές εντάσεις. Δεν νοείται η κοινωνία μας να βρίσκεται υπό καθεστώς διαρκούς πίεσης (άστεγοι, άνεργοι, συσσίτια, ανισονομία, ανισιδικία, κρατική - ιδιωτική αυθαιρεσία, έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης - ουσιαστικής παιδείας - πρόσβασης στον αθλητισμό - σε κοινωνικές δεξιότητες κλπ) και να έχουμε την απαίτηση να μην συμβαίνουν ειδεχθή εγκλήματα. Οι τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις, τις οποίες σκόπιμα συντηρούν οι κρατούντες, καλλιεργούν κατώτερα συναισθήματα στους πολίτες όπως:
ΘΥΜΟ: εχθρότητα, οργή, πικρία, αγανάκτηση, απόγνωση, αναβρασμός, ενόχληση, εκνευρισμός, λύσσα, μίσος.
ΘΛΙΨΗ: λύπη, πίκρα, ακεφιά, κατήφεια, μελαγχολία, αυτό-λύπηση, μοναξιά, καημός, απελπισία, κατάθλιψη.
ΦΟΒΟ: άγχος, αναστάτωση, νευρικότητα, δέος, έγνοια, κατάπληξη, τρόμος, ανησυχία, φρίκη, τρομάρα, πανικός.
ΑΠΟΛΑΥΣΗ: ευαρέσκεια, τέρψη, ηδονή, έκσταση.
ΕΚΠΛΗΞΗ: σοκ, κατάπληξη.
ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ: περιφρόνηση, δυσφορία, απέχθεια, σιχασιά, φρίκη, αηδία.
ΤΡΟΠΗ: ενοχή, αμηχανία, απογοήτευση, τύψεις, ταπείνωση, εξευτελισμός, μετάνοια.
Όλα αυτά τα συναισθήματα, συνδυαστικά και σε υπέρμετρο βαθμό, οδηγούν εύκολα ένα άνθρωπο να χάσει τον έλεγχο και να διαπράξει ένα έγκλημα.
Το επόμενο βήμα είναι η προληπτική μέριμνα της πολιτείας. Σήμερα οι επιστήμες και ο μεθοδικός τρόπος με τον οποίον αναλύουν και εξάγουν συμπεράσματα είναι ανώτερος από τις προηγούμενες δεκαετίες. Αναφέρω μερικά παραδείγματα:
Η αγαστή συνεργασία, παιδαγωγών, κοινωνικών λειτουργών, ψυχιάτρων, ψυχολόγων, επισκεπτών υγείας που μπορεί να αποφέρει άμεσα καρπούς. Μπορούν να διαγνωσθούν έγκαιρα οι περιπτώσεις των ανθρώπων που χρήζουν άμεσης ψυχιατρικής ή ψυχολογικής υποστήριξης. Μπορεί να ελεγχθεί το οικογενειακό περιβάλλον και τα δείγματα της παραβατικής συμπεριφοράς να εντοπιστούν. Οι τεχνικές προσέγγισης έχουν βελτιωθεί και είναι αποτελεσματικότερη η παρέμβαση στη γενική διαμόρφωση της συμπεριφοράς μας.
Η φαρμακευτική έχει προοδεύσει και στις περιπτώσεις παιδεραστίας, βιασμών υπάρχει ο χημικός ευνουχισμός που διασφαλίζει - αποκλείει το ενδεχόμενο νέας αποτρόπαιας πράξης από τον εγκληματία.
Η ιατρική έχει κάνει άλματα στο να ελέγχει ικανοποιητικά, με κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, τις ψυχωσικές διαταραχές.
Εν συνεχεία η οργάνωση τμημάτων πρόληψης των εγκλημάτων κατά ζωής της ΕΛ.ΑΣ. για να αποτελεί το δίχτυ προστασίας των πολιτών... καλός συντονισμός με τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς υγείας - παιδείας και ορθή σάρωση της διαδικτυακής δραστηριότητας με την συμβολή του Δικαστικού Σώματος. Και αναφέρομαι στο Δικαστικό Σώμα καθότι ως εξουσία οφείλει να απονέμει Δικαιοσύνη τάχιστα, με επιστημονικό, αντικειμενικό, αμερόληπτο τρόπο πάνω σε ένα εκσυγχρονισμένο νομοθετικό πλαίσιο. Όσο απαξιώνεται συστηματικά ο πυλώνας της Δικαστικής Εξουσίας τόσο ο πολίτης αισθάνεται απροστάτευτος, διαβλέπει ότι δεν θα βρει το "δίκιο" του ποτέ και αυτό τον εξωθεί να αυτοδικήσει. Στον αντίποδα, ο προδιατεθειμένος παραβάτης εκλαμβάνει τις αδυναμίες του συστήματος, ως ελευθερία στο έκνομο πεδίο δράσης του. Είναι λάθος να ζητάμε από την Νομοθετική Εξουσία να επαναφέρει την θανατική καταδίκη. Δεν αποκλείουμε με αυτόν τον τρόπο ούτε το ενδεχόμενο της δικαστικής πλάνης που μπορεί να οδηγήσει στην θανάτωση ενός ακόμα αθώου. Όπως επίσης το ίδιο λάθος είναι και ο ισόβιος εγκλεισμός.
Άρα η Δικαιοσύνη πρέπει να απαιτήσει αναβάθμιση του νομοθετικού πλαισίου και των δυνατοτήτων της. Πρέπει να της δοθούν περισσότερα εργαλεία, σύγχρονα και αποτελεσματικότερα για να μπορεί να βγάζει ορθότερες και εξατομικευμένες αποφάσεις. Πρέπει να στελεχωθεί με το απαραίτητο έμψυχο και εξειδικευμένο προσωπικό για να μειώσει τους χρόνους ετυμηγορίας.
Έπειτα ο θεσμός της κοινωνικής εργασίας είναι αποδοτικότερος, από τον ισόβιο εγκλεισμό σε ένα κελί. Όπως πολύ ορθά αναφέρουν οι σχετικοί με τον χώρο της δικαιοσύνης δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να φυλακίζεις ισόβια έναν εγκληματία, να ρισκάρεις το ενδεχόμενο να καταφέρει κάποια στιγμή να αποδράσει (εκ νέου αδικήματα μέχρι να τον συλλάβεις) και το συνολικό κόστος του εγκλεισμού να επιβαρύνει το κοινωνικό σύνολο. Δομές λοιπόν σε συγκεκριμένα σημεία που μπορούν να καλλιεργηθούν προϊόντα, να ανακυκλωθούν υλικά, να λειτουργήσουν εργοστάσια κοκ. Η συντριπτική πλειοψηφία των δραστών είναι ικανοί να "προσφέρουν" εργασία και δεν βοηθάει σε τίποτα η αδρανοποίηση τους σε ένα κελί. Θέλουμε να παράγουν έργο επωφελές στην κοινωνία και όχι να δημιουργούμε "κηφήνες" που στην πρώτη ευκαιρία θα ολισθήσουν πάλι σε ατόπημα. Με άλλα λόγια εκσυγχρονισμός των τόπων "κράτησης", αλλαγή του ρόλου τους... Σωφρονισμός και όχι Τιμωρία.
Τέλος ερχόμαστε στο δικό μας ρόλο, τη δική μας Ατομική Ευθύνη, που οφείλουμε να την διατηρούμε σε υψηλά επίπεδα τόσο για να αυτοπροστατευόμαστε όσο και για να προστατεύουμε τους συνανθρώπους μας. Η παρατηρητικότητα μας ως αρωγός στην πρόληψη απέναντι στα εγκλήματα κατά της ζωής. Δεν αρκεί μόνο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Όταν βλέπουμε - αντιλαμβανόμαστε υπαρκτή απειλή σωματικής ακεραιότητας, παραβατικές συμπεριφορές, οφείλουμε να τα καταγγείλουμε. Η εκ των υστέρων ανέξοδη-εύκολη κριτική στους διαδικτυακούς καφενέδες και οι φωνασκίες "Άρον άρον, σταύρωσον Αυτόν" είναι αν μη τι άλλο υποκριτική και ύβρης προς την τιμή των θυμάτων και των συγγενών τους. Άρα μιλάμε ουσιαστικά για το κράτος πρόνοιας, από τον πρώτο βαθμό ως άτομο έως και την τελευταία βαθμίδα ως κοινωνία, που θα μπει ως κυματοθραύστης.
Και ερχόμαστε στο θέμα Αυτοδικία. Η αυτοδικία έχει διάφορες κλίμακες και δεν μπορεί να μπει στον ίδιο ασκό περιπτώσεων. Όσο και αν σε πνίγει η αδικία δεν νοείται να αυτοδικείς. Ποιο το νόημα για μια λεκτική ή οικονομική ή συναισθηματική διαμάχη να αυτοδικήσεις; Περισσότερα έχεις να χάσεις παρά να κερδίσεις... Μα θα μου πείτε υπάρχει και αξιοπρέπεια, που δεν επιτρέπεται σε οποιοδήποτε να την ποδηγετεί. Ορθότατο, όπου η διαφορά δεν είναι οικονομική, όμως η λογική πρέπει να επικρατεί και να δίνει τις λύσεις. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή κάτω από συναισθηματική φόρτιση δεν δίνει λύσεις, αλλά προσθέτει προβλήματα. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις εγκλημάτων στις οποίες ταλαντεύομαι και μπορώ να δικαιολογήσω, υπό προϋποθέσεις, τον άνθρωπο που αυτοδικεί. Οι περιπτώσεις αυτές είναι ο βάναυσος βιασμός, η παιδεραστία και η ανθρωποκτονία με ειδεχθή τρόπο. Δεν χωρεί αμφιβολίας, ότι σε αυτές τις ειδικές περιπτώσεις, η αυτοδικία είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ "Δικαιοσύνη" ΜΟΝΟ για τους συγγενείς των θυμάτων ή και το ίδιο το θύμα αν έχει επιβιώσει. Τι μπορείς να πεις στον άνθρωπο, που έχει υποστεί σκληρά στο πετσί του την απώλεια αγαπημένου του προσώπου και μάλιστα με φρικαλέο τρόπο; Κανείς μας δεν μπορεί να πει τίποτα. Όταν έπρεπε να πούμε ήμασταν απόντες. Χαπάκια από λόγια δεν απαλύνουν τον πόνο, την οργή και τον καημό τους. Όσο μάλιστα καθυστερεί η Δικαιοσύνη ή δείχνει "μικρόψυχη" με την έκδοση της απόφασής της, τόσο τα κατώτερα συναισθήματα γιγαντώνονται και τρέφουν την εκδίκηση. Κακά τα ψέματα, όσο ανώτερη και αν είναι η κοινωνία μας, δεν μπορεί να υποκριθεί απέναντι στην αυτοδικία και οφείλει να την κατανοήσει ακόμα και αν την "τιμωρήσει". Γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι η λύτρωση... ελάτε λίγο στην θέση του πατέρα, που σκότωσε μέσα στο δικαστήριο τον φονιά του παιδιού του... το νήμα της ζωής του, κόπηκε την μέρα που έχασε το παιδί του και μέσα από την αυτοδικία του, λυτρώθηκε. Από αυτούς τους συγγενείς λοιπόν, που βυθίζονται στο κλάμα και στην δυστυχία, δεν είναι λίγες φορές που έχουμε ακούσει ότι "καμία ποινή δεν θα φέρει πίσω τον άνθρωπό μου!!!". Αυτή είναι η φωνή της καθαρής ψυχής μας. Πράγματι, καμία ποινή δεν θα αποκαταστήσει την τραγική απώλεια. Η φωνή της καθαρής ψυχής μας είναι το σημείο πάνω στο σταυροδρόμι των επιλογών μας. Ή θα επιλέξουμε να συνεχίσουμε την ζωή μας στον δρόμο της σύνεσης στρατευμένοι να βελτιώσουμε την κοινωνία μας ή θα ακολουθήσουμε αυτόν της αυτοδικίας και θα αναπαράγουμε εγκλήματα κατά ζωής.
Γράφει ο Κάντζος Αριστείδης
Υστερόγραφο:
Ποια είναι η ψυχολογική εικόνα του δράστη ενός εγκλήματος που συνταράσσει και προκαλεί τη φρίκη και τον αποτροπιασμό της κοινωνίας
Γράφει ο Τηλέμαχος Φιλιππίδης ομότιμος καθηγητής Ποινικού Δικαίου ΑΠΘ και Δικαστικής Ψυχολογίας
Καταρχήν κάθε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, δηλαδή αφαίρεση της ζωής, που είναι το ύπατο έννομο αγαθό του ανθρώπου, είναι πράξη απεχθής, πράξη μισητή, προκαλούσα την αποστροφή.
Τη φρίκη όμως και τον αποτροπιασμό της κοινής γνώμης προκαλεί η ιδιαζόντως απεχθής ανθρωποκτονία, κατά την οποία ο δράστης ενεργεί με βάναυση αγριότητα ή ο δράστης με σκληρή και ανηλεή διάθεση προκαλεί βαρείς σωματικούς πόνους ή αφόρητους ψυχικούς βασανισμούς στο θύμα! Επίσης όταν ο δράστης ενεργεί κατά θύματος ανυπόπτου ή μη δυναμένου να αμυνθεί (επικράτησε κατά τις τελευταίες δεκαετίες ή απεχθής πράξη να λέγεται “ειδεχθής”. Ο όρος δεν είναι απολύτως εύστοχος, διότι ειδεχθής σημαίνει δυσειδής, δύσμορφος, με αποκρουστική όψη).
Δράστες αυτών των εγκλημάτων είναι συνήθως οι συναισθηματικώς ψυχροί εγκληματίες. Είναι οι τελούντες το έγκλημα εν ψυχρώ κατά παραγγελία και επί χρήμασι. Είναι επίσης οι αδίστακτοι, οι οποίοι σκέπτονται μόνον το προσωπικό όφελος, δεν υπολογίζουν φραγμούς, είναι εντόνως εγωκεντρικοί, ουδαμώς επηρεάζονται από νουθεσίες, συμβουλές ή προτροπές (τις οποίες σκοπίμως απωθούν) και στερούνται παντελώς αλτρουιστικών συναισθημάτων. Στην κατηγορία αυτή μπορεί να υπαχθούν και οι φανατικοί εγκληματίες.
Τον αποτροπιασμό της κοινής γνώμης προκαλούν και οι ανθρωποκτονίες που τελούνται από σαδιστική ή ψυχανώμαλη ροπή (φινολαγνεία).
Όλοι αυτοί οι δράστες ψυχολογικώς εμφανίζουν πλήρη αναλγησία και απάθεια έναντι του θύματος. Βεβαίως κατέχονται από κάποια διέγερση, την οποίαν έχουν όλοι οι άνθρωποι, όταν εκτελούν κάποιο σημαντικό έργο.
Χαρακτηριστικό όλων αυτών των δραστών είναι ότι μετά την πράξη δεν επιδεικνύουν ειλικρινή μεταμέλεια.
Αντιθέτως, ειλικρινή μεταμέλεια επιδεικνύουν οι δράστες ιδιαζόντως απεχθών ανθρωποκτονιών, οι τελούντες την πράξη “εν βρασμώ ψυχικής ορμής” (ή σε “κοχλάζουσα έξαψη της οργής”, όπως λέγει ο βαυαρικός ποινικός κώδιξ, από τον οποίον περιλάβαμε τη διάταξη). Είναι μια πρωτόγονη εκρηκτική αντίδραση ή πρωτόγονη βραχυκυκλωτική αντίδραση, η οποία παραλύει τις ανασχετικές δυνάμεις του ανθρώπου και παρακάμπτεται το λογικό στοιχείο και εκδηλώνεται με μεγάλη ταχύτητα και σφοδρότητα. Εκδηλώνεται δε και επί του κανονικού ψυχολογικώς ανθρώπου, δηλ. του πνευματικώς - ψυχικώς υγιούς ανθρώπου και προκαλεί παροδικώς διατάραξη της συνειδήσεως.
Ο δράστης εν βρασμώ ψυχικής ορμής ενεργεί συνήθως φανερά (δεν δρα υπούλως) και μετά την πράξη παραδίδεται οικειοθελώς στις αρχές.
Αξίζει να σημειωθούν και ορισμένα εγκλήματα, που εσχάτως συντάραξαν την κοινή γνώμη. Ο δράστης πλήττει το θύμα με δεκάδες μαχαιριές. Συνεχίζει να μαχαιρώνει το θύμα του με σφοδρότητα και μανία και όταν ακόμη έχει επέλθει ο θάνατος.
Συνήθως ο κανονικός άνθρωπος, όταν δει να εκτινάσσεται το αίμα, κλονίζεται και εγκαταλείπει την προσπάθεια.
Ενώ οι στυγεροί φονείς επί τη θέα του ασπαίροντος σώματος και του ρέοντος αίματος καταλαμβάνονται από ένα είδος μέθης και ψυχικής ευφορίας. Το φρικιαστικό αυτό φαινόμενο η εγκληματολογία το ονομάζει “το σύνδρομο της μέθης επί τη θέα του αίματος”.
Τέλος, οφείλουμε να τονίσουμε ότι η εγκληματικότης των ψυχασθενών δεν είναι μεγαλύτερη από τη συνήθη εγκληματικότητα.
Ειδικότερα επί μανιοκαταθλιπτικής ψυχώσεως, η μελαγχολία και η κατάθλιψη σπανίως γίνεται αιτία εγκλημάτων. Ο πάσχων βεβαίως έχει ροπή προς αυτοκτονία (αυτοαφανισμό), οσάκις δε οδηγείται προς το φόνο σκοτώνει συνήθως μέλη της οικογενείας του ή προσφιλή πρόσωπα όχι από μίσος αλλά ένεκα της αγάπης του προς αυτά, διά να τα απαλλάξει από τη δυστυχία τους, όπως νομίζει στα παραληρήματά του. Και εν συνεχεία αυτοκτονεί.
Στην περίπτωση της σχιζοφρένειας υπάρχουν βεβαίως βίαιες παρορμήσεις, έντονες ψυχοκινητικές εκδηλώσεις, ψευδαισθήσεις και παραλυτικές ιδέες, αλά οι εκδηλώσεις αυτές είναι τόσο καταφανείς, ώστε ο πάσχων τελεί κατά κανόνα υπό επίβλεψη.
Στο τραγικό περιστατικό της Σαντορίνης δεν υπήρχε δυστυχώς η επιβαλλομένη και εκ της νομοθεσίας επίβλεψη. Η λανθάνουσα κρίση εξερράγη αιφνιδίως. (πηγή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πολιτική Σχολίων
Το «Νομικά Ανάλατα» δεν έχει προς το παρόν ενεργοποιήσει καμία υπηρεσία έγκρισης ή μετριασμού σχολίων. Επίσης, έχει επιτρέψει τα ανώνυμα σχόλια. Οι επιλογές αυτές οφείλονται στην επιθυμία μας να δημιουργηθεί μία κοινότητα γύρω από το ιστολόγιο, η οποία να συζητά και να έχει παλμό.
Όμως, πρέπει να σημειωθούν τα εξής:
- Κάθε σχόλιο αντιπροσωπεύει τον σχολιαστή του και μόνο, και δεν απηχεί κατ’ ανάγκην τις αντιλήψεις του «Νομικά Ανάλατα»
- Υβριστικά, δυσφημιστικά ή άλλα παράνομα σχόλια δε θα γίνονται σε καμία περίπτωση ανεκτά.
- Σε καμία απολύτως περίπτωση δε θα γίνονται ανεκτά υβριστικά σχόλια που απευθύνονται στους υπόλοιπους σχολιαστές του Ιστολογίου.
- Πέρα από τα παράνομα σχόλια, απαγορεύονται τα σχόλια που είναι σκοπίμως εκτός θέματος, άσχετα, προκλητικά και έχουν σκοπό να προκαλέσουν εκρηκτικές αντιδράσεις (Τρολ, Troll).
Το «Νομικά Ανάλατα» διατηρεί το δικαίωμα της απροειδοποίητης και αναιτιολόγητης φραγής (block) χρηστών που έχουν παραβιάσει τους όρους χρήσης.
(από τους Όρους Χρήσης)