Η Νέα Χρονιά, λοιπόν, θέλω να βρει αυτό το blawg, αλλά και -κυρίως- όσους το διαβάζουν, να βγάζουν γλώσσα. Ναι, καλά διαβάσατε. Να βγάζουν γλώσσα στο σύστημα. Να αντιμιλούν, όταν πρέπει και όταν μπορούν.
Αυτό φυσικά απαιτεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Για να αντιμιλήσεις πρέπει τουλάχιστον: (α) να σκέφτεσαι κριτικά (β) να κάνεις την έρευνά σου, ώστε να έχεις τα στοιχεία για ικανοποιητική τεκμηρίωση και (γ) να διακατέχεσαι από μεγάλο βαθμό αυταπάρνησης.
Αυτές λοιπόν είναι οι ευχές μου για το Νέο Έτος.
Κάποιοι θα πουν, ίσως, ότι οι ευχές αυτές είναι περιττές. Ότι είμαστε σε μία περίοδο κρίσης, και επομένως σε μία περίοδο όπου η σκέψη πρέπει να έχει κριτική κατεύθυνση, η έρευνα είναι πλέον εύκολη - αφού είναι τόσες πολλές οι παραβιάσεις (τόσο δικαιωμάτων όσο και των κανόνων του ορθού λόγου) αλλά και η αυταπάρνηση πρέπει να λαμβάνεται ως δεδομένη, αφού η απειλή για μία ομάδα ανθρώπων, συνιστά και προσωπική απειλή για κάθε ένα από τα μέλη της ομάδας αυτής ξεχωριστά.
Ο ισχυρισμός με λίγα λόγια είναι ότι ούτως ή άλλως οδεύουμε προς μία κοινωνική έκρηξη, και, επομένως, δεν υπάρχουν περιθώρια για ατομικισμούς και φυγοπονία.
Δεν είναι όμως έτσι.
Για να σας πείσω, θα πάω στην άλλη άκρη της υφηλίου, σε μία χώρα, που όλο και πιο συχνά αναφέρουμε: την Αργεντινή.
Δε θα αναφερθώ φυσικά στο ιστορικό της εκεί κρίσης χρέους. Όσοι έχουν όρεξη, άλλωστε, μπορούν να δουν ενδεικτικά κάποια σχετικά ντοκυμαντέρ εδώ και εδώ.
Εγώ θα σταθώ σε ένα άλλο μέρος της αργεντίνικης ιστορίας, και συγκεκριμένα στην τέχνη της. Άλλωστε, όπως έχει πει πολύ σωστά και ο μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου, "η πραγματική ιστορία των ανθρώπων, είναι η ιστορία της τέχνης". Εκεί μόνο είναι δυνατό δεις πραγματικά το πως ο κόσμος προσλαμβάνει τα ιστορικά γεγονότα, πως τα εσωτερικεύει και πως ακριβώς τα ενσωματώνει στην καθημερινότητά του.
Έχοντας αυτά κατά νου, είπα σήμερα να σας γνωρίσω με τους La Renga, έτσι ώστε να δούμε πως εκφράζεται στην τέχνη πραγματικά η απόγνωση και η αγανάκτηση ενός λαού, που στις 19 και 20 Δεκεμβρίου του 2001 έφτασε στην κοινωνική έκρηξη και εξεγέρθη, αναγκάζοντας έτσι τον τότε πρωθυπουργό της κυβέρνησης, de la Rua να διαφύγει με ελικόπτερο.
Δε θα αναφερθώ φυσικά στο ιστορικό της εκεί κρίσης χρέους. Όσοι έχουν όρεξη, άλλωστε, μπορούν να δουν ενδεικτικά κάποια σχετικά ντοκυμαντέρ εδώ και εδώ.
Εγώ θα σταθώ σε ένα άλλο μέρος της αργεντίνικης ιστορίας, και συγκεκριμένα στην τέχνη της. Άλλωστε, όπως έχει πει πολύ σωστά και ο μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου, "η πραγματική ιστορία των ανθρώπων, είναι η ιστορία της τέχνης". Εκεί μόνο είναι δυνατό δεις πραγματικά το πως ο κόσμος προσλαμβάνει τα ιστορικά γεγονότα, πως τα εσωτερικεύει και πως ακριβώς τα ενσωματώνει στην καθημερινότητά του.
Έχοντας αυτά κατά νου, είπα σήμερα να σας γνωρίσω με τους La Renga, έτσι ώστε να δούμε πως εκφράζεται στην τέχνη πραγματικά η απόγνωση και η αγανάκτηση ενός λαού, που στις 19 και 20 Δεκεμβρίου του 2001 έφτασε στην κοινωνική έκρηξη και εξεγέρθη, αναγκάζοντας έτσι τον τότε πρωθυπουργό της κυβέρνησης, de la Rua να διαφύγει με ελικόπτερο.
Οι "La Renga" (στα ελληνικά σημαίνει "η κουτσή") -με τους οποίους ήρθα σε επαφή το 1999 για πρώτη φορά, όταν κάποιοι αργεντίνοι φίλοι που γνώρισα στο Βέλγιο μου δάνεισαν κάποια cd τους- είναι μία ροκ-μέταλ/μπάντα από την Αργεντινή, που έγινε γνωστή στα μέσα της δεκαετίας του 1990.
Το πιο γνωστό τους album είναι το "Despedazado por Mil Partes" ("Σχισμένος σε Χίλια Κομμάτια"), το οποίο κυκλοφόρησε το 1996 και περιέχει μερικά από τα γνωστότερα κομμάτια τους, από τα οποία ξεχωρίσαμε και μεταφράσαμε το "Lo mas Frágil de La Locura" ("Το πιο Εύθραυστο της Τρέλας").
Η παρακάτω εμφάνιση είναι από το live album της μπάντας "Insoportablemente Vivo" ("Αφόρητα Ζωντανός"). Η ηχογράφηση έγινε στις 19 Μαΐου του 2001, στο Huracán Athletic Club stadium του Buenos Aires, 6 μήνες δηλαδή ακριβώς πριν την προαναφερθείσα εξέγερση.
Η παρακάτω εμφάνιση είναι από το live album της μπάντας "Insoportablemente Vivo" ("Αφόρητα Ζωντανός"). Η ηχογράφηση έγινε στις 19 Μαΐου του 2001, στο Huracán Athletic Club stadium του Buenos Aires, 6 μήνες δηλαδή ακριβώς πριν την προαναφερθείσα εξέγερση.
Θέλω να προσέξετε τρία πράγματα:
1) τους στίχους, οι οποίοι - σημειωτέον - έχουν μπει και σε ισπανικούς υπότιτλους
2) το μέγεθος του κόσμου που -στην χειρότερη περίοδο οικονομικής κρίσης που είχε γνωρίσει στην πρόσφατη ιστορία της η χώρα- είχε πληρώσει εισιτήριο και είχε μαζευτεί να ακούσει το live
3) το πόσο καλά γνωρίζουν αυτά τα λόγια και πόσο συνεπαρμένοι είναι από όσα εκφράζει όταν το τραγουδούν.
Βλέποντας την παρακάτω ζωντανή εμφάνιση, έχω να παρατηρήσω ότι σε καμία περίπτωση -δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν θα το κρίνω- δεν έχουμε φτάσει εκεί. Ο κόσμος που είναι από κάτω, δεν τραγουδά απλώς. Ζει το κομμάτι και -εκ των υστέρων θεωρούμενο- στέλνει ένα πολύ γερό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Επίσης μου γεννιέται μία απορία: Αν όντως είμαστε και εμείς σε αυτή την ψυχολογική κατάσταση, τότε που είναι η τέχνη που εκφράζει αυτή την αγανάκτηση, που είναι οι καλλιτέχνες που την δημιουργούν και -κυρίως- που είναι ο κόσμος που τους ακολουθεί;
Βλέποντας την παρακάτω ζωντανή εμφάνιση, έχω να παρατηρήσω ότι σε καμία περίπτωση -δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν θα το κρίνω- δεν έχουμε φτάσει εκεί. Ο κόσμος που είναι από κάτω, δεν τραγουδά απλώς. Ζει το κομμάτι και -εκ των υστέρων θεωρούμενο- στέλνει ένα πολύ γερό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Επίσης μου γεννιέται μία απορία: Αν όντως είμαστε και εμείς σε αυτή την ψυχολογική κατάσταση, τότε που είναι η τέχνη που εκφράζει αυτή την αγανάκτηση, που είναι οι καλλιτέχνες που την δημιουργούν και -κυρίως- που είναι ο κόσμος που τους ακολουθεί;
Γι' αυτό επιμένω ότι τη Νέα Χρονιά, πρέπει να αντιμιλάμε.
Στον παραλογισμό, στην ισοπέδωση, στις παραβιάσεις δικαιωμάτων, στην υποθήκευση των ελπίδων και του μέλλοντος της πατρίδας μας. Χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά αυτού του τύπου η εθνική συνοχή, και είναι - θεωρώ - χρέος μας, να συμβάλλουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Βγάλτε γλώσσα λοιπόν, και ευτυχισμένο το Νέο Έτος!
Υ.Γ.: αυτόν ακριβώς τον χαρακτηρισμό (Insoportablemente Vivo) απέδωσαν τόσο τα ΜΜΕ όσο και οι πολίτες της Αργεντινής, στον μετά την 2001 εποχή πρωθυπουργό (δες εδώ σχετικά αποτελέσματα της google), Néstor Kirchner, μετά το θάνατό του στις 27/10/2007, καθιερώνοντας εκείνη την ημέρα ως ημέρα εθνικής μνήμης.
 |
| η εικόνα από εδώ |
| η εικόνα από εδώ |
(ανάλογα με την τοποθεσία σας, το βίντεο ενδέχεται να πρέπει να το παρακολουθήσετε στο youtube)
lo mas fragil de la locura
La sangre inquietaba en mis venas
y aquel verano al norte partí
para olvidarme de mi rutina
y sentirme liberado al fin.
Ver la tierra bañada de sol,
respirar aire en las alturas,
llenar el cuenco de mis ojos,
con lo más frágil de la locura.
Pero también la realidad mostró
otro reflejo en ella
cuando me habló un hermano al que también,
me llevó la huella.
Ya que vas
a escribir, dijo,
cuenta de mi pueblo,
pobreza y dolor sólo trajo el progreso,
la cultura de la traición y los indios en los museos.
Me invitó a mascar de su hierba
y a morder de la pura verdad
me preguntó de que se ocupaban allá
en la capital
y yo sólo tuve palabras para definir la injusticia
y que sólo aspiraban al fruto de la propia codicia.
Al fin ví la tierra bañada de sol,
respiré aire de las alturas
y llené el cuenco de mis ojos,
con lo más frágil de la locura.
|
το πιο εύθραυστο της τρέλας
To αίμα έβραζε στις φλέβες μου
Και εκείνο το καλοκαίρι πήγα προς το βορρά
Για να ξεχάσω τη ρουτίνα μου
Και να αισθανθώ τελικά απελευθερωμένος.
Να δω την ηλιόλουστη γη,
Να αναπνέει αέρα από ψηλά,
Και το άσπρο των ματιών μου να γεμίσει,
Αντικρύζοντας το πιο εύθραυστο της τρέλας.
Όμως, η πραγματικότητα εμφάνισε
μια άλλη αντανάκλασή της
Όταν μίλησα με έναν αδελφό που επίσης,
Είχε πάρει το ίδιο μονοπάτι.
Από τη στιγμή που θα γράψεις, μου είπε,
Για λογαριασμό του λαού μου, [να πεις]
Ότι η πρόοδος, μόνο πόνο και φτώχεια έφερε,
Την κουλτούρα της προδοσίας και τους Ινδιάνους
Στα μουσεία.
Με προσκάλεσε να μασήσω το χόρτο της
Και να δαγκώσω ένα κομμάτι της αγνής αλήθειας
Με ρώτησε για την περαιτέρω αντιμετώπιση
Στην πρωτεύουσα
Και είχα μόνο λόγια για να ορίσω την αδικία
Και για το ότι φιλοδοξούσαν μόνο για τον καρπό της απληστίας τους.
Επιτέλους είδα την ηλιόλουστη γη,
Να αναπνέει αέρα από ψηλά
Και το άσπρο των ματιών μου γέμισε,
Αντικρύζοντας το πιο εύθραυστο της τρέλας.
|
Τα Ισπανικά μου δεν είναι στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. Οι όποιες βελτιώσεις σας στην μετάφραση, ευπρόσδεκτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πολιτική Σχολίων
Το «Νομικά Ανάλατα» δεν έχει προς το παρόν ενεργοποιήσει καμία υπηρεσία έγκρισης ή μετριασμού σχολίων. Επίσης, έχει επιτρέψει τα ανώνυμα σχόλια. Οι επιλογές αυτές οφείλονται στην επιθυμία μας να δημιουργηθεί μία κοινότητα γύρω από το ιστολόγιο, η οποία να συζητά και να έχει παλμό.
Όμως, πρέπει να σημειωθούν τα εξής:
- Κάθε σχόλιο αντιπροσωπεύει τον σχολιαστή του και μόνο, και δεν απηχεί κατ’ ανάγκην τις αντιλήψεις του «Νομικά Ανάλατα»
- Υβριστικά, δυσφημιστικά ή άλλα παράνομα σχόλια δε θα γίνονται σε καμία περίπτωση ανεκτά.
- Σε καμία απολύτως περίπτωση δε θα γίνονται ανεκτά υβριστικά σχόλια που απευθύνονται στους υπόλοιπους σχολιαστές του Ιστολογίου.
- Πέρα από τα παράνομα σχόλια, απαγορεύονται τα σχόλια που είναι σκοπίμως εκτός θέματος, άσχετα, προκλητικά και έχουν σκοπό να προκαλέσουν εκρηκτικές αντιδράσεις (Τρολ, Troll).
Το «Νομικά Ανάλατα» διατηρεί το δικαίωμα της απροειδοποίητης και αναιτιολόγητης φραγής (block) χρηστών που έχουν παραβιάσει τους όρους χρήσης.
(από τους Όρους Χρήσης)