Χαθήκαμε στους αριθμούς και στους πολιτικούς... ας πούμε κάτι διαφορετικό, μέσα απ' τους στίχους του Γιώργου Σκούρτη...
Η φάμπρικα δεν σταματά,
δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα...
Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο οχτώ
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιο είναι τ’ όνομά μου.
Χαθήκαμε ως άνθρωποι στα εφήμερα, ερωτευτήκαμε τους αριθμούς, και χαθήκαμε.
Χαθήκαμε, έτσι μάθαμε να πορευόμαστε και στο διάβα των ανθρώπινων σχέσεων.
Προσαρμοζόμαστε στην εικονική πραγματικότητα. Ούτε αέρα τελικά... μέχρι να γίνουμε εκκρεμότητα... εν αναμονή νούμερο, στον ολετήρα της φάμπρικας που χτίσαμε.
Συμβιβαζόμαστε στα λίγα, στο πρώτο σκαλοπάτι κι ονειρευόμαστε το τελευταίο. Αυτό το σκαλοπάτι των σχέσεων, το εκκρεμές, ένα βήμα μπρος - ένα πίσω, και τελικά όλο εκεί μένουμε, μόνοι, και προσποιούμαστε... την απουσία.
Συνοδοιπόρος ο καιρός, σε τούτο το ταξίδι
μέσα Ιούνη κι έβαλε κακό σημάδι ήδη
τη μέρα νύχτωσε βαριά, την έκανε στην άκρη
βροχή να πέσει δυνατή, κάθε σταλιά και δάκρυ.
Ο λόγος ήταν περισσός, άδειος κι αδικημένος
στο δάκρυ ήτανε γραφτό, να φύγω πικραμένος
κι ο χρόνος είναι σχετικός, μα τον μετράς για λίγο
στα δύσκολα της μοναξιάς πάλι να καταλήγω.
Να τη θυμάσαι τη βροχή, να μην μετράς την μέρα
δεν μπόρεσες το μέτρημα, εσύ να βγάλεις πέρα.
Το λάθος δρόμο διάλεξες, απ' το παλιό κιτάπι
και ερωτεύτηκες ρηχά μια αμέτρητη αγάπη.
Λάθος το λάθος έφερε, λάθος πολύ μεγάλο
τ' όνειρο που θέλησα, στη θέση του να βάλω.
και ερωτεύτηκες ρηχά μια αμέτρητη αγάπη.
Λάθος το λάθος έφερε, λάθος πολύ μεγάλο
τ' όνειρο που θέλησα, στη θέση του να βάλω.
Κι η θέση είναι αδειανή, κι ας φαίνεται γεμάτη
με την ελπίδα όταν ζεις, σου γίνεται γινάτι.
Ζωής παράσταση γυμνή, θέατρο κοινωνία,
ρόλος τριτεύον τελικά, γεμάτος ειρωνεία...
με την ελπίδα όταν ζεις, σου γίνεται γινάτι.
Ζωής παράσταση γυμνή, θέατρο κοινωνία,
ρόλος τριτεύον τελικά, γεμάτος ειρωνεία...
στην πρώτη έπρεπε να βρω, την τελική φυγή μου
μα δεύτερη ήρθε η φυγή, και πρώτη η πληγή μου.
Δες το καρφί μες στην πληγή για πάντα θε να μείνει
κόκκινο στίγμα στην ζωή, να σου θυμίζει εκείνη.
Κι αν μετανιώνω τώρα δα, μαζεύοντας κομμάτια
στης άμμου την ακρογιαλιά δεν έχτιζα παλάτια.
κόκκινο στίγμα στην ζωή, να σου θυμίζει εκείνη.
Κι αν μετανιώνω τώρα δα, μαζεύοντας κομμάτια
στης άμμου την ακρογιαλιά δεν έχτιζα παλάτια.
Η αγάπη είναι Αναρχική, σύνορα δεν θα ορίσει
στου χρόνου τα περάσματα για να σε λησμονήσει,
του έρωτα όμως το εκκρεμές, τα όρια κι αν εκτείνει
προδότης εις το διηνεκές γεννήθηκε να μείνει.
Κάθε χρονιά και έρωτας ληγμένος πριν αρχίσει
γιατί αγάπη δεν χωρά το μέσα σου να ζήσει
μα όσες του έρωτα στιγμές κι αν τύχεις στη ζωή σου
αγάπη μάθε να αγαπάς, να βγαίνει στη πνοή σου…
ΑΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πολιτική Σχολίων
Το «Νομικά Ανάλατα» δεν έχει προς το παρόν ενεργοποιήσει καμία υπηρεσία έγκρισης ή μετριασμού σχολίων. Επίσης, έχει επιτρέψει τα ανώνυμα σχόλια. Οι επιλογές αυτές οφείλονται στην επιθυμία μας να δημιουργηθεί μία κοινότητα γύρω από το ιστολόγιο, η οποία να συζητά και να έχει παλμό.
Όμως, πρέπει να σημειωθούν τα εξής:
- Κάθε σχόλιο αντιπροσωπεύει τον σχολιαστή του και μόνο, και δεν απηχεί κατ’ ανάγκην τις αντιλήψεις του «Νομικά Ανάλατα»
- Υβριστικά, δυσφημιστικά ή άλλα παράνομα σχόλια δε θα γίνονται σε καμία περίπτωση ανεκτά.
- Σε καμία απολύτως περίπτωση δε θα γίνονται ανεκτά υβριστικά σχόλια που απευθύνονται στους υπόλοιπους σχολιαστές του Ιστολογίου.
- Πέρα από τα παράνομα σχόλια, απαγορεύονται τα σχόλια που είναι σκοπίμως εκτός θέματος, άσχετα, προκλητικά και έχουν σκοπό να προκαλέσουν εκρηκτικές αντιδράσεις (Τρολ, Troll).
Το «Νομικά Ανάλατα» διατηρεί το δικαίωμα της απροειδοποίητης και αναιτιολόγητης φραγής (block) χρηστών που έχουν παραβιάσει τους όρους χρήσης.
(από τους Όρους Χρήσης)