ΜονΠρωτΑθ (Ασφ) 10053 / 2013: Η ρήτρα παρέκτασης διεθνούς δικαιοδοσίας υπέρ των Δικαστηρίων της Ιρλανδίας στους όρους χρήσης της Facebook, στερεί τη Διεθνή Δικαιοδοσία των Ελληνικών Δικαστηρίων

ΜονΠρωτΑθ (Ασφ) 10053/201 (Α΄Δημοσίευση alampasis.blogspot.com, spyridonadamnet.blogspot.com, nomika-analata.blogspot.gr) Η ρήτρα παρέκτασης διεθνούς δικαιοδοσίας υπέρ των Δικαστηρίων της Ιρλανδίας στους όρους χρήσης της Facebook, στερεί τη Διεθνή Δικαιοδοσία των Ελληνικών Δικαστηρίων

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ        

ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ  ΑΘΗΝΩΝ

ΤΜΗΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

Αριθμός Απόφασης : 10053 / 2013

Γενικός αριθμός κατάθεσης αίτησης : 42061/2013

Αριθμός κατάθεσης δικογράφου : 4460/2013

ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από το Δικαστή ________________, Πρωτοδίκη, που ορίστηκε μετά από κλήρωση που έγινε σύμφωνα με το ν. 3327/2005.

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στο ακροατήριό του την 12^η Ιουλίου 2013, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:

ΤΩΝ ΑΙΤΟΥΝΤΩΝ : 1) Αθανασίου Αλάμπαση και 2) Αδάμ Σπυρίδωνος, Δικηγόρων, κατοίκων αμφοτέρων Αθηνών, οι οποίοι παραστάθηκαν αυτοπροσώπως ενώπιον του Δικαστηρίου.

ΤΗΣ ΚΑΘ’ ΗΣ Η ΑΙΤΗΣΗ: 1) Αλλοδαπής εταιρείας με την επωνυμία «Facebook Ireland Limited», που εδρεύει στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας και εκπροσωπείται νόμιμα, η οποία δεν παραστάθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου.

Οι αιτούντες ζητούν να γίνει δεκτή η από 19-3-2013 αίτησή τους, με γενικό αριθμό κατάθεσης 42061/19-3-2013 και αριθμό κατάθεσης δικογράφου 4460/2013, της οποίας η συζήτηση προσδιορίστηκε για την ως άνω δικάσιμο.

Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης και κατά την εκφώνησή της από το οικείο έκθεμα, οι αιτούντες ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στο σημείωμα που κατέθεσαν.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Ι. Από την υπ' αρ. 4528Δ/1-4-2013 έκθεση επίδοσης του Δικαστικού Επιμελητή του Πρωτοδικείου Αθηνών Γεωργίου Ζουλογιάννη, σε συνδυασμό με την υπ’ αρ. αναφοράς 406/1-4-2013, από 9-4-2013, αίτηση επίδοσης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών και το υπ’ αρ. αναφοράς R2013/0415, από 27-5-2013, έγγραφο του Circuit Court (An Chúirt Chuarda) της Ιρλανδίας, αποδεικνύεται ότι ακριβές αντίγραφο της υπό κρίση αίτησης με την από 19-3-2013 πράξη ορισμού συζήτησης για τη την δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας με κλήση προς συζήτηση, στην Ελληνική γλώσσα και σε μετάφραση στην Αγγλική Γλώσσα, επιδόθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα την 16-4-2013 στην καθ' ης η αίτηση αλλοδαπή εταιρεία κατά το Ιρλανδικό Δίκαιο, σύμφωνα με τις διατάξεις του Κανονισμού (ΕΚ) 1393/2007 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13^ης Νοεμβρίου 2007, περί επιδόσεως και κοινοποιήσεως στα κράτη μέλη δικαστικών και εξωδίκων πράξεων σε αστικές ή εμπορικές υποθέσεις (επίδοση ή κοινοποίηση πράξεων) και κατάργησης του Κανονισμού (ΕΚ) 1348/2000 του Συμβουλίου. Η καθ’ ης, όμως, δεν εμφανίστηκε ούτε εκπροσωπήθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου κατά την ως άνω δικάσιμο, όταν η υπόθεση εκφωνήθηκε από τη σειρά του οικείου εκθέματος, και συνεπώς πρέπει να δικαστεί ερήμην.

ΙΙ. Στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης η διεθνής δικαιοδοσία των Δικαστηρίων των κρατών μελών σε υποθέσεις αστικής ή εμπορικής φύσης διέπεται από τις διατάξεις του Κανονισμού (ΕΚ) 44/2001 του Συμβουλίου της 22^ας Δεκεμβρίου 2000 για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις. Ο Κανονισμός αυτός, όμως, περιέχει μόνο μία διάταξη ειδικά για τη δικαιοδοσία στα ασφαλιστικά μέτρα, το άρθρο 31 αυτού, το οποίο προβλέπει ότι «τα ασφαλιστικά μέτρα που προβλέπονται από το δίκαιο κράτους μέλους μπορούν να ζητηθούν από τις δικαστικές αρχές του κράτους αυτού, έστω και αν δικαστήριο άλλου κράτους μέλους έχει, σύμφωνα με τον παρόντα κανονισμό, διεθνή δικαιοδοσία για την ουσία της υπόθεσης». Η διάταξη αυτή, εκτός από το προφανές περιεχόμενό της, περιέχει σιωπηρή παραπομπή για το θέμα της διεθνούς δικαιοδοσίας στα ασφαλιστικά μέτρα στο δίκαιο των κρατών μελών, με αποτέλεσμα, εν τέλει, να θεμελιώνεται η διεθνής δικαιοδοσία και μόνο στον Κανονισμό (βλ. ΔΕΚ, 27 .4.1999, Mietz, C-99/96, σκέψη 40, ΜονΠρωτΘεσ 30907/2009, ΧρΙδΔ 2011. 281, ενώ από την θεωρία βλ. αντί άλλων Χ. Ζουμπούλη, Ασφαλιστικά μέτρα κατά τον Κανονισμό 44/2001 (ΕΚ), Δίκη 37. 350, με περαιτέρω παραπομπές στη θεωρία για το θέμα αυτό στα πλαίσια της όμοιας ρύθμισης της προϊσχύσασας Σύμβασης των Βρυξελλών). Όσον αφορά την ίδια τη διάταξη του άρθρου 31 του Κανονισμού, πρέπει να σημειωθεί ότι παρά την ευρεία διατύπωσή της το ΔΕΚ περιόρισε με τη νομολογία του σημαντικά το πεδίο εφαρμογής της. Στην απόφασή του στην υπόθεση Van Uden, απεφάνθη ότι είναι απαραίτητο να υπάρχει ένα «πραγματικό συνδετικό στοιχείο» ανάμεσα στο αντικείμενο των ασφαλιστικών μέτρων και την δικαιοδοσία του Δικαστηρίου (ΔΕΚ, 17-11-1998, Van Uden Maritime ΒV, C-391/95, σκέψη 40), και περαιτέρω προσδιόρισε, στην περίπτωση προσωρινής επιδίκασης απαίτησης, απεφάνθη ότι το ασφαλιστικό μέτρο πρέπει να αφορά μόνο συγκεκριμένα περιουσιακά στοιχεία του εναγομένου που βρίσκονται ή πρέπει να βρίσκονται εντός του πεδίου της κατά τόπον αρμοδιότητας του Δικαστή (Van Uden, οπ. π, σκέψη 47 και Mietz, οπ. π., σκέψη 42). Με βάση τη νομολογία αυτή είναι πλέον απολύτως κρατούσα η άποψη ότι στην περίπτωση της θεμελίωσης της διεθνούς δικαιοδοσίας για τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων στο άρθρο 31 του Κανονισμού 44/2001 τίθεται ως προϋπόθεση να είναι δυνατό να εκτελεστούν τα ασφαλιστικά μέτρα στη χώρα έκδοσης της σχετικής απόφασης (βλ. ΠολΠρωΠειρ 5240/2007, Δίκη 2008. 901, ΜονΠρωτΘεσ 30907/2009, οπ. π., ΜονΠρωΠειρ 3775/2007 ΕΦΑΔ 2008. 976, με παρατηρήσεις Αν. Γκόβα στη σελ. 978, Δεληκωστόπουλο, Ασφαλιστικά μέτρα κατά τον Κανονισμό 44/2001, Επιθεώρηση Πολιτικής Δικονομίας 1/2011, σ. 6 επ., Ταγαρά, Επίδραση της νομολογίας του ΔΕΚ στα θέματα της προσωρινής δικαστικής προστασίας, στον τόμο επ. Νίκα, Η πολιτική δίκη υπό το φως της νομολογίας του ΔΕΚ και του ΕΔΔΑ, Αθήνα- Θεσσαλονίκη 2008, σ. 102, Ζουμπούλη, οπ. π., σελ. 353, Γέσιου - Φαλτσή, Δίκαιο Αναγκαστικής Εκτελέσεως, Η διεθνής αναγκαστική εκτέλεση, Αθήνα- Θεσσαλονίκη 2006, σ. 434, Καϊση, Τα ασφαλιστικά μέτρα κατά το άρθρο 24 της Σύμβασης των Βρυξελλών, στον τόμο επιμ. Νίκα, Liber Amicorum Κ. Κεραμέως, Η Σύμβαση των Βρυξελλών για τη διεθνή δικαιοδοσία και την εκτέλεση αποφάσεως, Αθήνα-Θεσσαλονίκη 2000, σ. 279 επ., σ. 305).

ΙΙΙ. Οι αιτούντες ιστορούν στην υπό κρίση αγωγή τους ότι είναι χρήστες της διαδικτυακής πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης «facebook», τη διαχείριση της οποίας στην Ευρώπη έχει αναλάβει η καθ' ης αίτηση αλλοδαπή εταιρεία, η οποία,  όμως, προσβάλλει το δικαίωμά τους επί της προσωπικότητάς τους, με τις ενδείξεις «seen» και «last active» τις οποίες έχει ενσωματώσει στην πλατφόρμα «facebook» χωρίς να δίνει στους χρήστες τη δυνατότητα να επιλέξουν να μην κάνουν χρήση αυτών (Opt out), με αποτέλεσμα να κοινοποιεί σε τρίτους προσωπικά τους δεδομένα σχετικά με το ωράριο χρήσης της υπηρεσίας από αυτούς και την ανάγνωση ή μη των ηλεκτρονικών μηνυμάτων που ανταλλάσσουν με αυτή. Ζητούν για τους λόγους αυτούς να διατάξει το Δικαστήριο ως ασφαλιστικό μέτρο την προσωρινή ρύθμιση της κατάστασης, ήτοι να υποχρεωθεί προσωρινά η καθ’ ης να απενεργοποιήσει τις ενδείξεις αυτές στους λογαριασμούς που αυτοί διατηρούν στην υπηρεσία. Η αίτηση αυτή απαραδέκτως κατατέθηκε και εισάγεται για να συζητηθεί ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, το οποίο δεν έχει διεθνή δικαιοδοσία για την εκδίκασή της, αφού δεν έχει τοιαύτη ούτε για την εκδίκαση της κύριας υπόθεσης, ούτε ειδικώς μόνο για την λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατ’ άρθρο 31 του Κανονισμού (ΕΚ) 44/2001 του Συμβουλίου της 22^ας  Δεκεμβρίου 2000 για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις. Συγκεκριμένα, προέκυψε μετά από αυτεπάγγελτη έρευνα του Δικαστηρίου στο διαδίκτυο (κατά το ισχύον στα ασφαλιστικά μέσα ανακριτικό σύστημα, άρθρο 691 Κ.Πολ.Δ.), και σύμφωνα και με το άρθρο 26§1 του ως άνω Κανονισμού, ότι μεταξύ των διαδίκων ως χρηστών των υπηρεσιών «facebook» και της καθ' ης έχει καταρτιστεί σύμβαση, η οποία περιέχει μεταξύ άλλων ρήτρα παρέκτασης διεθνούς δικαιοδοσίας υπέρ των Δικαστηρίων της Ιρλανδίας σχετικά με «οποιαδήποτε αξίωση, άσκηση αγωγής ή διαφορά (διεκδίκηση) που προκύπτει μεταξύ μας και απορρέει από ή σχετίζεται με την παρούσα Δήλωση ή τον ιστότοπο Facebook...» για τους χρήστες που κατοικούν στην Ευρώπη, και των Δικαστηρίων της Καλιφόρνιας των Η.Π.Α. στις λοιπές περιπτώσεις (πρόκειται για τους όρους με αριθμούς 16.1 και 19.1 της δήλωσης δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που βρίσκεται αναρτημένη στον ιστότοπο www.facebook.com/legal/terms, και αποτελεί τους γενικούς όρους συναλλαγών της υπηρεσίας που αποδέχονται όλοι οι χρήστες). Η συμφωνία αυτή, ως διαβιβαζόμενη στους υπολογιστές των χρηστών δια της ηλεκτρονικής οδού κατά την πρόσβαση στην ιστοσελίδα αυτή με επιτρεπόμενη και τη μεταγενέστερη πρόσβαση, αποτελεί γραπτή συμφωνία παρέκτασης διεθνούς δικαιοδοσίας κατά τη ρητή διάταξη του άρθρου 23§1 του ως άνω Κανονισμού 44/2001, και θεμελιώνει κατά την §1 του ίδιου άρθρου αποκλειστική αρμοδιότητα των Ιρλανδικών Δικαστηρίων για την εκδίκαση της κύριας υπόθεσης. Σημειωτέον, στο σημείο αυτό, ότι οι αιτούντες ισχυρίστηκαν ότι η διεθνής δικαιοδοσία του Δικαστηρίου θεμελιώνεται στη δωσιδικία του τόπου τέλεσης ποινικού αδικήματος. Πλην όμως δεν στρέφονται καν κατά φυσικού προσώπου ως ποινικώς υπευθύνου, ούτε και κατά της καθ' ης ως υπόχρεης προς αποζημίωση, και συνεπώς τόσο η αίτηση όσο και η αγωγή δεν στηρίζονται κατά την ιστορική και νομική βάση τους, που θεμελιώνουν τα αιτήματά αυτών, σε ποινικό αδίκημα (ομοίως και αν πρόκειται και για απλή αδικοπραξία, αν και κατά την κρίση του Δικαστηρίου θα έπρεπε αυτή να ενταχθεί στις διαφορές που προέκυψαν από «τον ιστότοπο Facebook» που περιλαμβάνονται στη ρήτρα παρέκτασης). Περαιτέρω, δεν μπορεί να θεμελιωθεί η διεθνής δικαιοδοσία του Δικαστηρίου ούτε στη διάταξη του άρθρου 31 του Κανονισμού 44/2001, αφού, όπως εξετέθη στη μείζονα πρόταση της απόφασης, στην περίπτωση αυτή τίθεται ως προϋπόθεση να είναι δυνατό να εκτελεστούν τα ασφαλιστικά μέτρα στη χώρα έκδοσης της σχετικής απόφασης, εν προκειμένω, δε, η εκτέλεση της απόφασης θα πρέπει να γίνει στην Ιρλανδία, όπου εδρεύει η καθ’ ης, ως αγόμενη ενώπιον του Δικαστηρίου για να υποχρεωθεί σε πράξη. Κατ’ ακολουθία όλων των ανωτέρω, πρέπει η αίτηση να απορριφθεί λόγω έλλειψης διεθνούς δικαιοδοσίας των Ελληνικών Δικαστηρίων. Δικαστικά έξοδα της καθ’ ης δεν επιδικάζονται λόγω απουσίας σχετικού αιτήματος.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΖΕΙ κατ’ αντιμωλία των διαδίκων.

ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την αίτηση.

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίστηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στην Αθήνα, την 28 Αυγούστου 2013.

Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ                                Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

(Για τη δημοσίευση)

Κάθε νέα ανάρτηση στο email σας